Boekenbeurs 2016: Dankzij Humo leest u geen andere onzin

De krioelende massa rood aangelopen handtekeningenjagers op de Boekenbeurs weet dit jaar meer dan ooit waarheen: tussen de overdaad aan kookboeken en BV-thrillers is immers een keur aan heerlijk Humo-leesvoer te vinden. Volg de gids!

Hét Humo-boek van de beurs is de nieuwe bloemlezing van het bijna onfatsoenlijk grappige Gat van de Wereld, zorgvuldig samengesteld door Guy Mortier himself. Al lacht die laatste veeleer als een boer met kiespijn wanneer we ’m bellen.

Guy Mortier «Ik kom net van de tandendokter en ik heb nogal wat moeite met mijn ‘s’-klanken, maar ik zal trachten vooral woorden te gebruiken waarin die klank ontbreekt.

»Voor ‘Het op één na beste uit het Gat van de Wereld’ heb ik heb alle Gat van de Wereld-pagina’s sinds – sorry voor het gespat, het lukt gewoon niet – eind 2011 tot nu doorgenomen en ik moet zeggen: heel veel en heel hard gelachen. Dat was wel een opluchting, want vooraf had ik geen idee of de grappen van toen vandaag nog altijd zouden standhouden. Het Gat richt zich elke week immers expliciet op de actualiteit. Maar dat bleek, ook na zoveel jaren, enorm mee te vallen. Ik heb, samen met Jeroom, nochtans meedogenloos gewied en de lat zeer hoog gehouden, maar dan nog bleef er zoveel prachtmateriaal over dat we de uitgeverij om extra pagina’s hebben moeten vragen.»

HUMO Waar moest een GVDW-gag aan voldoen om in uw bloemlezing te raken?

Mortier «De regel was: we moeten het nog altijd zeer geestig vinden, én de lezer moet ook nu nog begrijpen waar het toen precies over ging. Daardoor zijn er ook een paar heel goeie grappen moeten sneuvelen. Om een voorbeeld te geven: in Aalst moet de SP.A eens lelijk uit de bocht zijn gegaan in een geval van racisme, en daarover heeft het Gat zich heel vrolijk gemaakt. Maar die grappen hebben we dus moeten schrappen omdat niemand zich die situatie nog exact zou herinneren – behalve misschien de SP.A in Aalst.

»Maar goed, ik geef het toe: ik ben een geweldige fan van het Gat van de Wereld. Ik doe er ook al sinds het prille begin in 2006 de eindredactie van, en ik ben er trots op dat ik het nog steeds mág doen. Als ik vroeger Humo-stukken eindredigeerde, had ik altijd de gewoonte om, als ik een sterke passage tegenkwam, in de marge een kruisje of een sterretje te zetten. Maar toen ik dit boek samenstelde, liep dat systeem helemaal uit de hand: op den duur was het aantal sterretjes niet meer te tellen, zodat ik een nieuw waarderingssysteem – sterretjes mét uitroeptekens – heb moeten invoeren. Zó goed is het. De slogan op de boekcover is dan ook niet zomaar ‘Nu al het geestigste boek van de eeuw’.»

HUMO Humo-cartoonist Jeroom, vast lid van de Gat-redactie, is tegenwoordig een gevierde televisiepersoonlijkheid. Goed voor de verkoop?

Mortier «Dat mogen we hopen! Bovendien is het uitstekend nieuws voor de kijker, want ik lach me ook geregeld een ongeluk als Jeroom aan het woord is in dat populaire tv-programma met veel te veel s’en in de titel: vanaf nu kunnen ze ’m gewoon op schoot nemen en blijven lachen.»

Wie na ‘Het op één na beste uit het Gat van de Wereld’ nog niet uitgelachen is, kan terecht bij Humo-cartoonist Tom Borremans en zijn ‘Michiel: autobiografie van een volksheld’. Met luisterknoppen!

Ein Must Read

Liefhebbers van het betere non-fictiewerk kunnen terecht bij Raf Sauviller en Salvatore Di Rosa (‘Maffia’), Naema Tahir (‘Brieven in Urdu’) en sportjournalist Matthias Declercq. In ‘De val’ belicht die laatste de tragische koerslevens van vijf wielrenners: Iljo Keisse, Bert De Backer, Kurt Hovelijnck en de betreurde Wouter Weylandt en Dimitri De Fauw.

Matthias Declercq «‘De val’ is géén wielrennersbiografie, hoewel alles wat erin staat echt is gebeurd. Maar het leest als een roman, een soort coming of age-verhaal over vijf jonge wielrenners die elkaar vinden in de koers, maar elkaar ook verliezen in hun gezamenlijke passie.

»Ik ben zelf een fervent fietser en op het jaagpad tussen Gent en Oudenaarde kwam ik geregeld een groepje tegen: de vijf jongens uit mijn boek. Dat ploegje is de afgelopen jaren getroffen door verschrikkelijke tragedies: de dodelijke val van Weylandt, de zelfdoding van De Fauw... Ik wou hun verhaal en dat van de achterblijvers al langer vertellen, maar het verdriet van de nabestaanden was toen nog te vers. Al is er ook nu aardig wat alcohol gevloeid tijdens de gesprekken, omdat ze zo loodzwaar waren.»

Voor nieuwe romans zorgen Humo-columnisten Herman Brusselmans (‘De fouten’) en Arnon Grunberg (‘Moedervlekken’). En onze Mark Schaevers ziet zijn met de Gouden Boekenuil bekroonde ‘Orgelman’, over de bijna vergeten Joods-Duitse schilder Felix Nussbaum, nu in het Duits vertaald.

Mark Schaevers «Sinds de Duitse vertaling op de markt is, zijn me al enkele fijne reacties komen toewaaien. ‘Ein Must Read’, of ook: ‘De auteur wordt zelf een schilder, hij tovert uit de kleurloze feiten een atmosferisch stemmingsbeeld.’ Kijk, daar kan ik mee leven (lacht). Ik heb voor ‘Orgelman’ ook in een Duits cultuurprogramma gezeten – meteen mijn televisiedoop bij onze oosterburen. Gelukkig was dat op een zender die in Vlaanderen niet te bekijken is, want ik ben niet bepaald trots op mijn steenkolenduits. Maar dankzij de Duitse vertaling ben ik wel in contact gekomen met Duitse kunsthandelaars die nog vrienden van de schilder gekend hebben. En gisteren sprak ik een Amerikaan die ervan overtuigd is dat hij een nieuwe Nussbaum heeft ontdekt. Om maar te zeggen: Felix zal nog niet meteen van mijn zijde wijken.»

Wilfried Hendrickx tekent met zijn nieuwe roman, ‘De solipsist’, dan weer voor de moeilijkste titel én de leukste cover van de hele Boekenbeurs.

HUMO Hoe vaak heb je die titel al van tekst en uitleg moeten voorzien, Wilfried?

Wilfried Hendrickx «Zo’n 2.378 keer (lacht). Mijn uitgever heeft nog gevraagd of ik niets anders kon verzinnen, maar ‘De solipsist’ is de énige mogelijke titel voor dit boek. Om die loodzware naam wat te counteren heb ik samen met Jeroom wel een pittige cover vol halfnaakte pin-ups ontworpen. Die werd ondertussen wel botweg gecensureerd door Facebook. Echt schandalig! Blijkbaar gaf één van de getekende dames net iets te veel van zichzelf bloot – twee tepels, namelijk. Dus heb ik de oude Playboy-methode toegepast en met een zwart kruisje de probleemzones bedekt. (Droog) Sindsdien spel ik Mark Zuckerberg wel consequent als Mark Suckerberg.»

Last but not least: de derde roman van Serge Simonart, ‘Verlangen’, wordt aangekondigd als ‘schaamteloos romantisch en sentimenteel’. Serge?

Serge Simonart «Dat ‘schaamteloos’ slaat niet op gore seksscènes, wel op het droeve feit dat in ons tijdvak cynisme, provocaties en negativiteit te veel aandacht krijgen – ook in de literatuur. Als ik morgen een cynische roman schrijf over een asielzoeker die de koningin verkracht, zal ik exponentieel meer media-aandacht krijgen dan met een subtiel, gevoelig boek waar geen asielzoeker aan te pas komt. Want als je over gevoelens schrijft, word je meteen in de hoek van het platte sentiment geduwd. Terwijl er meer moed voor nodig is om openhartig, gevoelig en romantisch te schrijven dan om te poseren als ongenaakbare macho.

»‘Verlangen’ gaat over onbeantwoorde liefde, een uniek gegeven omdat iets dat niet gebeurde toch een mensen-leven kan determineren. Eigenlijk vraagt mijn hoofdpersoon zich tweehonderd bladzijden lang af: was een leven lang hunkeren naar die ene, allesverzengende liefde een rijk of een verspild leven?»

undefined

De Boekenbeurs loopt van maandag 31 oktober tot vrijdag 11 november in Antwerp Expo.