Bombay Bicycle Club: 'We zijn alleen maar teruggekeerd om de wereld te redden'
De Londense indierockers van Bombay Bicycle Club trokken in 2016, nét op de drempel van de doorbraak na succesplaat ‘So Long, See You Tomorrow’, de stekker eruit. Maar het nieuwe decennium brengt een nieuw begin: in januari verschijnt hun vijfde plaat ‘Everything Else Has Gone Wrong’ en in maart doen ze de AB aan. ‘We moesten eerst volwassen worden. Te veel succesvolle artiesten zijn nog kleine kinderen.’
HUMO ‘In 2016 werd Engeland getroffen door een schokkende gebeurtenis: Bombay Bicycle Club hing de gitaren aan de wilgen. Zonder hun muziek stortte de Britse samenleving in,’ zo begint de video van ‘Eat, Sleep, Wake’, jullie allereerste single in vijf jaar tijd. Het is dus allemaal jullie schuld!
Ed Nash (bassist) «Sorry.»
Jack Steadman (zanger en gitarist) «We zijn alleen maar teruggekeerd om de wereld te redden. Maar voor we daaraan beginnen, ga ik eerst ten volle van deze heerlijke Leffe genieten.»
HUMO Hoe voelt het om een comeback te maken?
Steadman «Geweldig. Ik geniet zelfs van deze promotournee. Ik vind het leuk om over de plaat te praten, de interviews doen me zaken ontdekken die ik nog niet wist. Het is een beetje als therapie: onbewuste gedachten en emoties borrelen in de gesprekken naar boven.»
HUMO Ah?
Steadman «Het blijken steeds positieve gevoelens te zijn. De melodieën, de songteksten en zelfs de albumtitel stralen hoop uit.»
HUMO De albumtitel ‘Everything Else Has Gone Wrong’ straalt hoop uit?
Steadman «Natuurlijk! Het is de ‘else’ die het doet. De wereld is naar de vaantjes, maar de muziek houdt ons overeind. Zo voelt het toch voor mij. En ik heb het niet per se louter over de brexit, Donald Trump, de vluchtelingencrisis en de klimaatopwarming. Wanneer mijn lief het uitmaakt, kan alleen de muziek me nog troosten.»
HUMO Waren jullie zenuwachtig op de dag dat jullie de comeback aankondigden?
Steadman «Fuck, ja. We zijn bijna vier jaar weggeweest, een eeuwigheid in deze moderne tijden. Ik twijfelde of iemand nog om ons zou geven. We zijn met de band naar de pub geweest om onze gedachten te verzetten rond de tijd dat ons management het nieuws over onze terugkeer online zou zetten. Een caféganger kwam die avond naar onze tafel om te zeggen dat ze blij was dat we terug waren. Onwaarschijnlijk! We kregen al veel emotionele reacties. Muziek is erg belangrijk voor heel veel mensen. Ik vind het zalig dat ik anderen een beetje gelukkiger kan maken.»
HUMO Omschrijf eens het moment waarop jullie voor het eerst in vier jaar tijd weer samen muziek maakten.
Steadman «We kwamen samen in de studio in Eds tuin. We hadden geen plan, we wilden gewoon enkele van onze oude songs spelen. Ik bleek nog elk akkoord en elk woord van elke song te kennen, terwijl ik ze al jarenlang niet meer had gespeeld of gezongen. Niets was veranderd tussen ons, behalve dat we er weer zin in hadden.
undefined
»Hoe meer ik geniet van onze comeback, hoe meer ik tevreden ben dat we een pauze hebben genomen. Want het muzikantenleven deed het even niet meer voor mij. Ik vond het allemaal te doorsnee geworden. We trokken de wereld rond, speelden muziek voor duizenden mensen en ontmoetten fans die ons adoreren, maar ik droomde van een alledaags leven met een eigen bedje en vaste slaap- en werkuren. Door afstand te nemen, besefte ik weer hoe geweldig ons leven bij Bombay Bicycle Club was. Ik begon het te missen. Ik geloof sindsdien in pauzes: niet alleen voor bands, maar ook voor relaties. Ik zou het iedereen eens aanraden om wat inzichten op te doen. Al moet je je het wel kunnen veroorloven: daar hadden wij geluk in.»
HUMO Toen jullie in 2016 het einde aankondigden, meenden jullie dat: jullie verkochten zelfs al jullie instrumenten. Heb je die nu teruggekocht?
Nash «We hebben het geprobeerd, maar het meeste materiaal stond in een opslagruimte die inmiddels is afgebrand. Het is metaforisch: nieuwe instrumenten, een nieuw begin.»
Steadman «We zijn de afgelopen jaren enorm veranderd, en niet alleen als muzikanten. Ik kan mezelf voor het eerst in mijn leven volwassen noemen. Als je in een band zit, heb je belachelijk weinig verantwoordelijkheden. Managers en promotors zeggen je waar je moet zijn, wanneer je mag eten en hoelang je mag spelen. Te veel succesvolle artiesten zijn vanbinnen nog kleine kinderen, echt zielig.»
Nash «Wij hebben ons meteen na het middelbaar gestort op Bombay Bicycle Club. We stonden élf jaar aan één stuk ofwel op een podium ofwel in een studio. Ik zat tegen het einde met twijfels: wil ik eigenlijk een muzikant zijn? Het voelde alsof het leven mij overkomen was. Ik heb tijdens onze pauze mijn passie voor muziek teruggevonden. Ik ben zelf songs gaan schrijven voor mijn soloproject. Ik heb nu het zelfvertrouwen om samen met Jack nummers te leveren voor Bombay Bicycle Club, wat ik in het verleden nooit had gedaan.»
Steadman «Ik vind ook dat je als songwriter niet kunt blijven schrijven over het leven in een band. Dat heen-en-weer tussen hotels en concertzalen is zo saai en eentonig. Ik kon voor deze plaat eindelijk nog eens schrijven over het échte leven.»
HUMO Jullie hebben ‘Everything Else Has Gone Wrong’ geschreven in het afgelegen Cornwall, in het zuidwesten van Engeland.
Steadman «Ik ben een moeilijke schrijver. Ik moet afgezonderd zijn van alle afleidingen én ik moet gelukkig zijn. Veel artiesten halen inspiratie uit hun verdriet, maar ik niet. We vonden een huisje aan de kust. We installeerden ons elk in een andere kamer om te werken aan songs: we moesten slechts een paar stappen zetten om elkaar een nieuw idee te laten horen. We hebben er acht van de elf nummers geschreven, en veel ervan hebben we ook daar ingeblikt. De eerste opname is altijd de meest oprechte.»
Nash «Er was niet eens een pub in de buurt, dus we moesten voor ons eigen eten zorgen. Ik heb leren koken. Mijn specialiteit: taco’s. Ik maak zelfs de tortilla’s zelf.»
Steadman «Ik leerde er vissen. Ik neem sindsdien een hengel mee op tournee. Niet dat ik ooit al iets heb gevangen, maar ik word er kalm van.»
HUMO Ik hoorde dat jullie tourbus het heeft begeven tijdens jullie comebacktournee in Amerika.
Nash «Er waren letterlijk een paar wielen van de bus gevallen. (Toont een foto op zijn smartphone) In die gapende gaten zouden dus wielen moeten zitten. Maar wij dachten: wie heeft er in godsnaam zes wielen nodig, vier is meer dan genoeg (lacht).»
Steadman «We zijn zo drie dagen blijven rijden. We slaagden er zelfs op één of andere manier in om de Canadese grens over te steken. Het was pas in Canada dat we door de politie aan de kant werden geroepen. Zij waren onthutst: ‘Maar jongens, wat doen jullie toch? Wanneer de wielen van je wagen vallen, moet je een garagist bellen. Dat moeten we jullie toch niet uitleggen?’ (lacht)»
HUMO Gebeuren er soms rare dingen in België?
Steadman «Ik heb eens een meisje pardoes in haar gezicht geraakt met mijn gitaar. Ze bloedde enorm, ik vond het afschuwelijk. We hebben ze een paar jaar later opnieuw gezien. Ze had littekens op haar gezicht in de vorm van de stemknoppen van mijn gitaar. En ze was extatisch: ‘Kijk naar die gaten in mijn gezicht! Wil je eens voelen?’ Onze fans zijn geweldig.»
HUMO Dagen jullie elkaar nog steeds uit op het podium?
Nash «Nee, en dat is een goed teken. Op het einde van onze tournee met ‘So Long, See You Tomorrow’ gingen we weddenschappen aan om de shows weer wat spannend te maken. De enige voorwaarde: de muziek mocht er niet onder lijden. Ik heb eens een karton melk gedronken enkele minuten voor een concert. De rest van de band stond met een brede glimlach te spelen, omdat ze me anderhalf uur lang zagen puffen en boeren.»
Steadman «De jongens hebben mij eens uitgedaagd om een potje te rappen op het einde van ‘Still’, een emotionele pianoballad. Doe dat maar eens met een strak gezicht.»
undefined
Nash «De strafste keer was misschien toen we onze roadie hadden uitgedaagd om, zonder kleren aan, Jack een gitaar te overhandigen. Hij is wel degelijk naakt op het podium gestapt in Utrecht. Het publiek wist niet wat hun overkwam.»
Steadman (lacht) «Kijk, zulke verhalen maken mij blij dat ik weer in een band zit. Met een kantoorjob kom je zoiets niet tegen.»