Bon Iver - Bon Iver, Bon Iver

And now for something completely different: dé punktrack van het jaar is gemaakt door Bon Iver, staat op zijn nieuwe 'Bon Iver, Bon Iver' en heet 'Beth/Rest'.

Het is een nummer waarin Justin Vernon zowat alles gedaan heeft wat een min of meer bij zijn zinnen zijnde songschrijver anno 2011 vooral níét moet doen om smaakvol of hip te zijn: aalgladde gitaren combineren met plastieken drums, en zijn ge-Auto-Tunede stem laten begeleiden door een foute sax (correctie: twéé foute saxen) én een keyboard dat klinkt alsof het van - God beware ons! - Bruce Hornsby & The Range geleend is.

Kortom: alleen een kinderkoor ontbreekt, en om het nog wat erger te maken weigert Vernon zich in 'Beth/Rest' achter ironie te verschuilen: he means it, máááán! Het gevolg is dat flink wat van zijn fans even gechoqueerd zijn als het modale brave burgermannetje dat in '76 de Pistols op zijn televisie zag verschijnen.

Als u ons niet gelooft, moet u op Google gewoon even 'Bon Iver' en 'review' intikken om mee te kunnen genieten van de enorme golf van haat, onbegrip en spot die Justin Vernon met 'Beth/Rest' heeft weten op te wekken. Een kleine bloemlezing, misschien?

'Ik vrees dat ik een cd met een productiefout gekocht heb. Ik zat naar een mooie Bon Iver-plaat te luisteren tot bleek dat één of andere grapjas er een track van Kenny Loggins achteraan geplakt had.' 'Dit is Chris de Burgh met cheesy keyboards. Gênant!' 'Klinkt meer als ondermaatse Enya-met-een-baard dan als het werk van de studiowizard die hij blijkbaar denkt te zijn. Lachwekkend slecht!' 'Een vriend van mij vond dat het 'een beetje als Toto' klonk. Wat in vergelijking met Enya natuurlijk wel een enorm compliment is.'

Reacties die doen denken aan de recensie die ooit in Rolling Stone verscheen toen 'Self Portrait' van Justin Vernons held Bob Dylan uitkwam: 'What ís this shit?'

Ja, wat voor shit ís dit eigenlijk? Wij denken: shit van een artiest die duidelijk besloten heeft voortaan alleen nog te doen wat hij denkt te moeten doen, en geen artiest die doet wat anderen denken dat hij zou moeten doen. Een échte, dus.

Dat blijkt op deze plaat ook uit de donderende, bijna militaire drums in de excellente opener 'Perth': een nummer dat voor iedereen meteen duidelijk maakt dat deze 'Bon Iver, Bon Iver' vooral géén tweede 'Forever Emma, Forever Ago' is. Dat blijkt ook uit sobere, bijna minimalistische tracks als 'Michicant' en 'Wash.', die ons - raar maar waar - op de één of andere manier meteen aan James Blake deden denken.

Uit het simpele, subtiele en vooral adembenemend mooie 'Holocene'. Of uit het voor Vernons doen verbazend opgewekt klinkende 'Towers'. Allemaal prima, boeiend en verrassend spul.

De eigenzinnigheid van Justin Vernon zal ons ongetwijfeld nog veel slechte platen opleveren én nog veel goede. Maar tenminste nooit vervelende, zo denken we. Een vervelende plaat is 'Bon Iver, Bon Iver' niet, en een slechte nog veel minder. Trek zelf uw conclusie.

Bon Iver speelt op donderdag 27 oktober in een uitverkochte AB.