Bon Jovi kan niet overtuigen op TW Classic
Bon Jovi startte met een kwartier vertraging op TW Classic. Allicht omdat Jon Bon Jovi (57) ergens in de backstage een stemband was verloren. Hij vond die tijdens zijn optreden voor 55.000 Belgische fans niet terug.
Het was pijnlijk vast te stellen dat de dirigent en CEO van de NV Bon Jovi gisteren de zwakste schakel bleek. Naar het waarom blijft het gissen, maar volgens ons had de Amerikaanse zanger een lelijke microbe beet. Achter zijn hagelwitte tandpasta-lach oogde hij vermoeid, tijdens zijn bindteksten klonk de frontman nasaal en tijdens de songs zat hij (al te) vaak naast de toon.
De setlist was ook ingekort. Zo kreeg Werchter geen ‘Bed of Roses’ voorgeschoteld en werd er met ‘Livin’ on a Prayer’ amper één bisnummer gespeeld. Het werd zo geen terugkeer door de grote poort voor Bon Jovi, dat al acht jaar niet meer in ons land had gespeeld. “Het voelt goed terug in België te zijn”, zei de zanger aan het begin van de avond. “We hebben nog veel in te halen.” Aan de band lag het gisteren niet. Die stoomde door op vol vermogen. Goed, snarenplukker Phil X bezat niet het charisma van Richie Sambora (de vertrokken luitenant van Bon Jovi werd gisteren vervangen door twee gitaristen), maar de Canadees kweet zich naar behoren van zijn taak. De Amerikaanse arena-rockband heeft tegenwoordig ook een conga-speler, die graag de tanden ontblootte. Hij moest de aandacht afleiden van de zanger, die vanaf ‘Raise Your Hands’ benepen klonk en tijdens een vroeg prijsgegeven ‘You Give Love a Bad Name’ wankel overkwam. Zijn stem zat diep in de geluidsmix begraven, en daar was reden toe.
undefined
Deze tour stond in het teken van jongste plaat This House is Not For Sale uit 2016. De band besefte zelf dat daar amper iemand op zat te wachten. Naast het titelnummer werd enkel een matig onthaald ‘Rollercoaster’ gespeeld. ‘Runaway’ kwam veel beter over. Door de frisse toetsenpartij van krullenbol David Bryan én de jonge generatie die de song uit volle borst meezong. Het lied startte in 1982 de carrière van de band en prijkt nu op de soundtrack van Stranger Things. Het bewijs dat Bon Jovi alsnog bruggen slaat. Jon deed op zijn beurt zijn hoed af. Hij vond het een eer om na “een levende legende als John Fogerty” te mogen optreden.
‘Keep the Faith’ startte met een heerlijke basintro, maar Jon Bon Jovi zong er helemaal naast. “Please forgive me”, kweelde hij in het lied. Het leek wel een boodschap bedoeld aan de wei. De zanger kwam in Werchter slechts twee keer naar voren de lange catwalk op. Een eerste maal drie kwartier de set in, bij ‘We Weren’t Born To Follow’. En ook in de finale tijdens ‘Lay Your Hands On Me’. Hij rende haast tot tegen de geluidstoren, om daar op een klein platform vlakbij de fans te gaan zingen en springen. Zo toonde Jon Bon Jovi toch inzet, maar ook hier liet hij het refrein grotendeels aan zijn publiek over. Bij akoestische momenten vond de zanger rust, en kon zijn stem even op adem komen. ‘Wanted Dead or Alive’ klonk “aannemelijk”. Een betere omschrijving zagen we niet in ons notitieboekje.
De band bewaarde de kanjers tot het einde. Na ‘I’ll Sleep When I’m Dead’ volgde ‘Bad Medicine’. Aanstekelijke versie, hoewel drie keer hernemen hier niet echt nodig was. Tijdens slotsong ‘Livin’ on a Prayer’ klonk er plots een luid gekraak door de boxen. Dat typeerde de avond, waarbij er een krak zat in de keel van de zanger.
Bon Jovi maakte op de indrukwekkend grote videowall in Werchter reclame voor zijn spaghettisaus, zijn rockcruise en zijn kledinglijn. Een advertentie voor zijn stem was dit optreden niet. En dat was jammer. Wie Bon Jovi al eerder aan het werk zag, weet dat deze man beter kan.
undefined
