Brad Pitt en Leonardo DiCaprio: 'Wij waren telkens opnieuw op het juiste moment op de juiste plaats'

Met ‘Once Upon a Time in... Hollywood’ – vanaf 14 augustus in de bioscoop – heeft Quentin Tarantino zijn beste film in jaren afgeleverd. Dat is in niet geringe mate de verdienste van twee van de grootste acteurs van de voorbije decennia, Brad Pitt en Leonardo DiCaprio.

Lees ook: 50 jaar na de moord op Sharon Tate: de laatste onbezorgde dagen van Roman Polanski

'Plots was het gedaan met love and peace: na de Manson-moorden op rijke blanke beroemdheden leek níémand nog veilig'

‘Once Upon a Time in... Hollywood’ lijkt wel voor Brad Pitt (55) en Leonardo DiCaprio (44) gemaakt: ze lijken zo op hun gemak, dat je meermaals de indruk hebt dat ze gewoon zichzelf spelen. We schrijven 1969, en DiCaprio geeft gestalte aan Rick Dalton, een filmster uit de fifties die voelt dat zijn gloriedagen achter de rug zijn. Pitt speelt Cliff Booth, die de stunts in Daltons films voor zijn rekening neemt en in het dagelijkse leven zijn boezemvriend is. In ‘Once Upon a Time in... Hollywood’ lijken ze heel Los Angeles te doorkruisen, terwijl ze naar een soundtrack van uitgelezen popsongs luisteren. Verre van onaangenaam, maar de kijker zal vooral oog hebben voor Margot Robbie als Sharon Tate, en de dreiging van de sekte van Charles Manson hangt boven elke scène.

De film zal het publiek ongetwijfeld in twee kampen verdelen. Kijkers moeten wel in het achterhoofd houden dat Debra Tate, de zus van Sharon, achter ‘Once Upon a Time in... Hollywood’ staat. Tarantino heeft een adembenemende, extreem intense film gedraaid: het is zijn beste sinds ‘Pulp Fiction’ en doet door de nostalgische sfeer van onvervulde dromen denken aan ‘Inside Llewyn Davis’ van Ethan en Joel Coen. De prent overstijgt moeiteloos het decor van de stad waarin ze zich afspeelt, en wie ze bekijkt, zal plots missen wie hij ooit heeft liefgehad – het zou weleens de eerste film van Tarantino kunnen worden waarbij kijkers meer dan één traan moeten wegpinken. Maar daarvoor hadden Pitt en DiCaprio amper tijd.

undefined

'Ik kijk bijna alleen naar oude films. Eigenlijk verkeer ik de hele tijd in een nostalgische sfeer' Leonardo DiCaprio

– Heren, jullie draaien al drie decennia mee in Hollywood, maar dit is de eerste film waarin jullie samen te zien zijn. Waren jullie al vrienden vóór de opnames?

Brad Pitt «Nou... Onder acteurs gaat het eigenlijk zo: we werken het hele jaar hard door en soms kruisen we elkaars pad, met name als er prijzen uitgereikt worden. Dan komt het erop aan in de juiste film meegespeeld te hebben.»

– Zo close zijn jullie dus niet. Waren jullie ooit in de running voor dezelfde rol?

Leonardo DiCaprio «We bevinden ons allebei in de benijdenswaardige positie dat we in aanmerking komen voor heel wat gelijksoortige rollen (glimlacht). Maar ik kan me nu niet meteen een voorbeeld voor de geest halen.»

Pitt (grijnst) «Ik heb ‘Titanic’ aan mij laten voorbijgaan.»

– Wat zullen jullie vooral onthouden van jullie samenwerking?

Pitt «De dinertjes bij kaarslicht (hikt van het lachen). Sorry, het is al laat, dan word ik wat plagerig.»

– Dit jaar is het vijftig jaar geleden dat de volgelingen van Charles Manson de hoogzwangere actrice Sharon Tate en vier anderen hebben vermoord in het huis van haar man, Roman Polanski.

DiCaprio (gespeeld verrast) «Heeft Quentin dat gepland? Interessant. Heeft hij dat echt met opzet zo geregeld?»

– Hij blikt in ieder geval nostalgisch terug op het einde van de jaren 60, en ook op de cinema van toen. Het waren ongelofelijke tijden.

Pitt (weemoedig) «Man, toen kon je fantastische dingen zien: ‘Bonnie and Clyde’, ‘Easy Rider’, ‘The Graduate’...»

DiCaprio (bijna gelijktijdig) «‘The Graduate’!»

Pitt «En in de jaren 70 ging het maar door met Martin Scorsese, Francis Ford Coppola en ‘Dog Day Afternoon’ (van Sidney Lumet, met Al Pacino, red.).»

DiCaprio «Volgens mij was dat het hoogtepunt in de filmgeschiedenis.»

Pitt (knikt) «Gene Hackman in ‘The French Connection’! Mijn God, de lijst is eindeloos. Best grappig eigenlijk, als je bedenkt dat dat nog altijd de films zijn waar ik op terugval. Toen hadden de regisseurs nog lef.»

– Wat zullen mensen zich over vijftig jaar nog herinneren van onze tijd?

Pitt «Wie zal het zeggen? Ik zou het wel willen weten, als je ziet wat er nu allemaal gebeurt: streaming is het nieuwe mantra, en tenzij we de beleving in de cinema kunnen heruitvinden... Ik heb echt geen idee welke richting het uitgaat. Misschien zijn acteurs zoals wij tegen dan wel dinosauriërs. Maar in de jaren 90 is Hollywood ook keihard tegen de muur geknald – denk maar aan al die films met Arnold Schwarzenegger en Sylvester Stallone. En plots had je daar dat jongetje, Quentin Tarantino, en nam de onafhankelijke cinema een hoge vlucht. Alles verandert voortdurend, en dat vind ik prima: ik heb niets liever.»

DiCaprio (glimlacht) «Ik kijk bijna alleen naar oude films. Eigenlijk verkeer ik de hele tijd in een nostalgische sfeer. Maar tegenwoordig is er bijna dagelijks een nieuwe peperdure productie te zien op televisie, de cinema-ervaring lijkt wel een relikwie uit een vervlogen tijd. Wat me vooral zorgen baart, is de overvloed aan content die ons overspoelt. Vroeger kon je járen praten over een film waar je wild van was. Nu kun je alleen maar hopen dat ten minste íéts de tand des tijds zal doorstaan.»

undefined

'Once Upon a Time in... Hollywood' is een viering van Sharon Tates leven' Margot Robbie als Sharon Tate

De nieuwe man

De moorden van de Manson-sekte maakten een brutaal einde aan de gouden jaren 60. Quentin Tarantino omschrijft ze als volgt: ‘Het is net alsof je een perfect functionerend lichaam hebt, waar je een dodelijk virus in spuit.’ Brad Pitt was in 1969 5 jaar oud, Leonardo DiCaprio zou pas vijf jaar later geboren worden. Maar allebei beseffen ze dat alles toen in een vingerknip is veranderd.

DiCaprio «Mijn ouders omschreven het als het einde van een geïdealiseerde revolutie. Ze zijn nog altijd hippies, maar toen zagen ze hun droom aan diggelen gaan. Ze hadden gehoopt dat ze de hele wereld konden doordringen van de love and peace-ideologie, maar plots kwam er een abrupt einde aan dat tijdperk. Het ging zo plots, dat sommigen er zelfs een samenzwering achter vermoedden.»

Pitt «Mensen begonnen hun deur opnieuw op slot te doen. Er waren in de sixties nog wel moorden op bekende mensen gepleegd, en die jaren waren bepaald woelig, met de burgerrechtenbewegingen en de vrije liefde en zo. Maar er was altijd hoop, voor zover ik het begrijp. Na de Manson-moorden op rijke blanke beroemdheden leek níémand nog veilig.»

– Heeft Hollywood sindsdien nog zoiets meegemaakt?

Pitt (zonder aarzelen) «Harvey Weinstein. (Kijkt naar DiCaprio) Mag ik dat zeggen?» (DiCaprio knikt)

undefined

– Bedoel je dat die cocon van glitter en glamour op een vergelijkbare manier zijn onschuld heeft verloren?

Pitt «Ik denk vooral dat alles opnieuw wordt geijkt, in positieve zin.»

Het is delicaat om een vergelijking met Harvey Weinstein te maken. ‘Once Upon a Time in... Hollywood’ is de eerste film die Tarantino heeft gedraaid zonder de invloedrijke producer, sinds zijn debuut ‘Reservoir Dogs’ uit 1992. ‘Ik wist wat er aan de hand was, ik had meer moeten doen dan ik heb gedaan,’ zei de regisseur toen de ene beschuldiging op de andere volgde. Maar anno 2019 glijdt zijn camera nog altijd wellustig over vrouwenlichamen.

Pitt «Zo zou je het ook kunnen bekijken, ja, maar Tarantino heeft een onschuldige, liefhebbende kant die in deze film nadrukkelijk naar voren komt, en die je niet altijd zo goed kon zien in zijn vroegere werk.»

Mannelijkheid is één van de vele thema’s in ‘Once Upon a Time in... Hollywood’, maar Tarantino blijft er de hele tijd omheen cirkelen, en niet zonder reden: op het einde van de jaren 60 ging de consensus aan het schuiven over hoe een echte man moest zijn en zich hoorde te gedragen. Het type acteur dat Leonardo DiCaprio in de film speelt, een stoïcijnse verschijning met een gebeiteld kapsel, was plots ouderwets geworden. In plaats daarvan kwamen androgyne figuren met lang haar die hun gevoelens durfden te tonen, zoals Dustin Hoffman en Peter Fonda. Maar dat is ondertussen een halve eeuw geleden, en het beeld van de man staat opnieuw ter discussie.

Pitt «Toen ik begon te acteren, hield ik erg van het werk van Mickey Rourke en Sean Penn. Ze straalden een zekere ruwheid uit, en zo hoorde een man ook te zijn. Maar ze waren ook kwetsbaar en op hun manier een open boek, dat heb ik altijd geapprecieerd.

»(Enthousiast) Maar nu zie je een nieuw type mannelijkheid opkomen, een nieuwe man die nóg kwetsbaarder is. En dan heb ik het niet over halfzachte, baardloze figuren zonder ruggengraat, maar over mannen die zich bewust zijn van hun gebreken en er ook voor uitkomen. Ze tonen hun gevoelens in plaats van de macho te willen uithangen. Maar het zou ook kunnen dat ik het beeld dat ik nu van mezelf als 55-jarige heb, op anderen projecteer (lacht).»

Toen Brad Pitt eind jaren 80 als jonge acteur in Los Angeles aankwam, kocht hij meteen een krant en kruiste hij de advertenties aan waarin figuranten werden gezocht. Tussen de castingsessies door werkte hij in de keuken bij McDonald’s.

Pitt «Ik was zo gebiologeerd door Hollywood, dat ik op een bepaald moment overal hoeden van de set meenam als souvenir. Maar toen ik eens was thuisgekomen met het vissershoedje uit ‘A River Runs Through It’, heeft mijn hond het opgegeten. Toen ben ik er maar mee gestopt.»

Die nonchalance typeert ook Cliff Booth, zijn personage in ‘Once Upon a Time in... Hollywood’. Cliff zit aan dezelfde tafeltjes als de beroemdheden van Tinseltown, maar wordt steevast als laatste bediend – niet dat hem dat iets kan schelen. Dat ligt gevoeliger bij Rick Dalton, die moet vaststellen dat hij niet langer relevant is als acteur. Hij is de buurman van regisseur Roman Polanski, die een monstersucces scoort met ‘Rosemary’s Baby’, en voelt zich nutteloos geworden.

In een briljante, digitaal bewerkte scène neemt Leonardo DiCaprio de plaats in van Steve McQueen in ‘The Great Escape’ – in Tarantino’s universum zou Dalton die rol bijna te pakken hebben gekregen, toen McQueen begon te twijfelen. Maar hij grijpt ernaast, en zijn toekomst oogt hoogst onzeker.

Het contrast met de carrière van DiCaprio kan nauwelijks groter zijn. Hij werd al zes keer genomineerd voor een Oscar en heeft er één gewonnen, die voor Beste Acteur voor zijn hoofdrol in ‘The Revenant’. Zijn films hebben miljarden opgebracht, maar zijn privéleven heeft hij altijd kunnen afschermen: hij heeft geen kinderen, en er circuleren alleen maar telelensfoto’s van hem op jachten in het gezelschap van oogverblindende schoonheden.

Brad Pitt werd drie keer genomineerd voor een Oscar, en ook zijn films waren megakaskrakers. Maar zijn privéleven is breed uitgesmeerd in de pers: hij heeft zes kinderen en is twee keer gescheiden – in 2005 van Jennifer Aniston, en dit jaar ook officieel van Angelina Jolie, met wie hij al drie jaar niet meer samen leefde.

undefined

undefined

'Ik wist wat er aan de hand was, ik had meer moeten doen dan ik heb gedaan,' zei Quentin Tarantino na de beschuldigingen tegen Harvey Weinstein'

Constant gevecht

– Jullie hebben nog nooit een dipje in jullie carrière gekend. Dat lijkt wel uitzonderlijk.

Pitt «Maar ik twijfel soms wel aan mezelf, hoor. Ik ben ook maar een mens. Je wordt wel wijzer naarmate je ouder wordt, en dus zou je minder moeten twijfelen. Maar het is een constant gevecht in je hoofd: moet je overal en altijd op je strepen staan of zoek je liever een rustig plekje op? Ieder van ons is diep vanbinnen wat onzeker. En als je wat ouder bent, ligt je focus hopelijk meer op aanvaarden wie je bent en wat je hebt.»

DiCaprio «Hoe zei Tarantino het ook weer in het script? Sharon Tate staat voor hoop, Rick Dalton voor twijfel en Cliff Booth voor aanvaarding.»

Pitt «Quentin heeft Cliff een vleugje zenboeddhisme gegeven, dat in ieder geval. Los de problemen op als ze zich aandienen – die houding kan ik wel op prijs stellen bij anderen. Dat is ook wat mij zo aanspreekt in Cliff en Rick. Ze staan symbool voor twee kanten van hetzelfde probleem: probeer je je tekortkomingen aan te pakken en kwel je jezelf ermee, of trek je je terug en heb je vrede met de gang van zaken? (glimlacht)»

DiCaprio «Onze carrières duren eigenlijk al belachelijk lang, maar we waren gewoon telkens opnieuw op het juiste moment op de juiste plaats. We beseffen allebei heel goed hoeveel geluk we hebben dat we hier mogen zitten.»

Onze tijd zit erop, Brad Pitt en Leonardo DiCaprio moeten buiten handtekeningen uitdelen, een circus waar ze al hun hele leven mee geconfronteerd worden. Ik wandel ondertussen naar Cielo Drive, waar vijf anderen vijftig jaar geleden veel minder geluk hadden. Trent Reznor van Nine Inch Nails heeft het huis van Sharon Tate en Roman Polanski in 1992 gehuurd om er een plaat op te nemen. Niet veel later ontmoette hij de zus van Tate, die hem verweet haar nagedachtenis te exploiteren. Er draait nog altijd een hele industrie rond de moorden. Voor 500 dollar kun je deelnemen aan een rondleiding langs alle plaatsen die in het dossier worden vermeld. Het huis is wel al in 1994 met de grond gelijkgemaakt, en de straat ligt er net zo vredig bij als het in 1969 geweest moet zijn – niemand heeft toen het geschreeuw van de slachtoffers gehoord.

Margot Robbie noemt ‘Once Upon a Time in... Hollywood’ een ‘viering van Sharons leven’, en dat is het ook. Na de wereldpremière in Cannes eerder dit jaar kreeg Quentin Tarantino het verwijt dat het personage van Sharon Tate amper iets mag zeggen in de film. Maar het is complexer dan dat. Cielo Drive baadt vandaag in weelderig groen, en de straat gunt op haar manier de slachtoffers rust en vrede. Dat klinkt als iets wat uit de mond van Brad Pitt zou kunnen komen, ’s avonds laat na een paar glaasjes tequila, voor hij van wal steekt over hoe hij de hoofdrol in ‘Romeo + Juliet’ liet schieten en Leonardo DiCaprio wél toehapte.

© The Sunday Times