Breakfast on Pluto
Als u van 'Brokeback Mountain' hield, dan moet u ook eens naar 'Breakfast on Pluto' van regisseur Neil Jordan ('The Crying Game') gaan kijken. We zijn echt benieuwd of u evenveel van Kitten - het hoofdpersonage - zal houden als van Jack en Ennis. Kitten (Cillian Murphy) is evenwel geen knappe cowboy die fotogeniek naar de prairie staat te turen, maar een zonderlinge jongen die met een hoog stemmetje praat, twee lagen mascara draagt, af en toe een jurk aantrekt, en altijd vrolijk blijft lachen, zelfs wanneer hij in mekaar wordt gemept.
Jaren nadat hij op het bordes van een kerk te vondeling werd gelegd, gaat Kitten in Londen op zoek naar zijn echte moeder, een vrouw die hij in gedachten de Fantoomdame uit het Verdwenen Huis noemt en van wie hij voorts alleen maar weet dat ze op het musicalsterretje Mitzi Gaynor lijkt. Tijdens zijn zoektocht, die gaandeweg de allure aanneemt van een sprookjesachtige trip, kruist Kitten onder meer het pad van enkele IRA-terroristen, de zanger van een wildwestrockband (Gavin Friday), een lieve man (Brendan Gleeson) die hem een baantje bezorgt in een elfenhuisje, een droeve goochelaar (Stephen Rea), en een elegante moordenaar die wordt gespeeld door Bryan Ferry - allemaal figuren die uit een soort ijle glamrockdroom komen gestapt. In Kittens onaardse gevoelswereld - hij lijkt zich soms in een parallelle realiteit te bevinden - weerklinken ook mooie liedjes: 'Breakfast on Pluto' van Don Partridge en 'Fly, Robin, Fly' van de Silver Convention bijvoorbeeld, en songs van Cole Porter, Slade, T-Rex en Dusty Springfield. Waarschijnlijk zal niet iedereen zich even goed thuis voelen in Kittens wonderlijke, met tsjilpende roodborstjes gevulde universum, maar hopelijk zal u op het eind wel een beetje beter begrijpen waarom Kitten, ondanks de misère en de brutaliteiten die hem te beurt vallen, de hele tijd dapper blijft voortlachen: om beter zijn/haar tranen te kunnen verbergen.
