Bridesmaids

'Het is een vrouwenfilm,' liet het meisje van de distributiemaatschappij ons vooraf weten. Het klonk als een waarschuwing: alsof we op het punt stonden om een gebied te betreden waar de terreurdreiging en het risico voor aanslagen en banditisme gevaarlijk hoog liggen.

Zelf hadden we er - we zijn nu eenmaal onverbeterlijke optimisten - evenwel een goed oog in: 'Bridesmaids', een klucht die we hier gemakshalve maar zullen omschrijven als de oestrogeenversie van 'The Hangover', kon in de Verenigde Staten massaal op lovende kritieken rekenen, en had producent Judd Apatow ons in het verleden niet verblijd met grappige komedies als 'The 40 Year Old Virgin', 'Superbad' en 'Forgetting Sarah Marshall'? Hoe erg kon het zijn?

Wel, héél erg. Zich aan karikaturale overdrijvingen bezondigende actrices die - giechelgiechel - om de haverklap het woord 'penis' laten vallen; nergens naartoe leidende sketches die, zo lijkt het wel, à l'improviste bij mekaar werden gemonteerd; een eindeloos lang aanslepende kots- en diarreescène: 'Bridesmaids' steunt - in het laatste geval zelfs letterlijk - op wel héél dun materiaal. Welgeteld één keer hoorden we onszelf een soort grinnikend geluid voortbrengen: wanneer de twee rivaliserende bruidsmeisjes mekaar tijdens het verlovingsfeest verbaal de loef trachten af te steken, zie je zowaar dat er in hoofdactrice Kristen Wiig, de zoveelste ster uit 'Saturday Night Live' die de overstap maakt naar de cinema, een min of meer begaafde comédienne schuilt. Op het eind mag - spoiler - het lang verloren gewaande meidengroepje Wilson Phillips hun hitje 'Hold On' nog eens komen playbacken: voor ons het sein om onder het brullen van 'Red 't vege lijf!' de zaal uit te stormen. 'Ik had je gewaarschuwd!' riep iemand ons na.

Bekijk de trailer: