Brittany Howard - Jaime
Alabama Shakes, geen platenfirma die die groep had kunnen bedenken. Drie niet bijzonder fotogenieke, streng christelijk opgevoede muzikanten uit het Amerikaanse Zuiden (drummer Steve Johnson zag als tiener zijn moeder z’n Metallica-cassettes verbrijzelen met een hamer), aangevoerd door de hyperkinetische, slechtziende, halfzwarte lesbische frontvrouw Brittany Howard, die zich, gewapend met haar gitaar, liet beluisteren én bekijken als een Sister Rosetta Tharpe voor het nieuwe millennium. Dat zo’n bende misfits nog altijd een beproefd recept is voor een groep, bewees hun glorietocht langs de podia, tot in het Witte Huis toe (onder de vorige president, welteverstaan).
Na twee platen was het evenwel op voor Brittany Howard: ze moest Alabama Shakes stilleggen wegens een identiteitscrisis en een writer’s block. Strikt genomen vond de retraite die aan de basis lag van haar solodebuut ‘Jaime’ (na haar zijuitstapjes bij Thunderbitch en Bermuda Triangle) plaats in Topanga Canyon, Californië, maar één beluistering van deze plaat is genoeg om te beseffen dat Howard naar een ander melkwegstelsel is getrokken om deze collectie songs te schrijven. Of naar haar diepste zelf – als er al een verschil is tussen die twee bestemmingen. ‘Jaime’ is vernoemd naar de 13-jarige zus die Howard aan kanker heeft verloren toen ze zelf maar 8 was, en laat zich op alle vlakken beluisteren als een coming-out: muzikaal is het een stomende hybride van funk, gospel en space music, tekstueel gooit Howard alle registers open. Zo is ‘Goat Head’ een song over het racisme dat gepaard ging met opgroeien in Alabama als kind van een zwarte vader en een blanke moeder, en ‘Georgia’ een verkenning van de verwarring die diezelfde jeugd in datzelfde Alabama opleverde toen ze homoseksuele gevoelens ontwikkelde (‘I just want Georgia to notice me’, schreeuwt ze uit).
Tijdens de roetsjbaan die ‘Jaime’ is, schieten ijkpunten als Prince of André 3000 weleens door het hoofd, maar dan vooral omdat Howard hier een eigenzinnigheid met hen deelt, eerder dan een stijl. Howard beweert zelf dat ze alle songs heeft geschreven mét de hulp van haar overleden zus, maar dat die songs toch vooral over haarzelf gaan, eerder dan over haar grote voorbeeld. Wiegeliedje ‘Short and Sweet’, waarin de twee zussen nog eens hun jeugdkamer delen en elkaar geheimen toevertrouwen op het hoofdkussen, en dronken slotsong ‘Run to Me’ (heeft die geest daarboven wel genoeg te eten? En warme kleren? En geld om te telefoneren?) appelleren aan de heimelijke fantasie van de nabestaande. Dat er op een dag toch telefoon zal komen. Is het niet van de overledene zelf, dan op z’n minst van een geheim agent die hem of haar heeft gelokaliseerd – aan een frietkot op Mars, in de jungle van Pluto – en intergalactisch contact kan regelen.
Howard heeft haar zus verloren op haar 8ste, en ‘Jaime’ gemaakt op haar 30ste. Daardoor is het misschien nog het meest van alles een plaat die zegt dat het een leven lang duurt om te leren omgaan met de leegte. En dat het zo lang mág duren.
