BRNS - Patine
Onthoud de volgende medeklinkers, graveer ze desnoods in uw onderarm: BRNS. In die volgorde, ja, met als eerste letter de ‘B’ van Belgisch, beloftevol en beregoed.
Het parcours van BRNS (fonetisch: breejns) is, zacht uitgedrukt, eigenaardig. In alle stilte begonnen in 2011, enkele maanden later was er al een moker van een single (‘Mexico’) en een eerste ep (‘Wounded’), en binnen de kortste keren hing de halve digitale wereld aan hun gat. Het onomstotelijke bewijs dat ze terecht worden bejubeld, leveren de Brusselaars nu pas, met eerste langspeler ‘Patine’.
Vooral de eerste helft van ‘Patine’ is sterk, met ‘Void’, ‘Slow Heart’ en ‘My Head Is into You’ als gouden spitsentrio; drie tracks die voorzichtig binnenvallen, observeren, en dan bombarderen. Ze klinken tegelijk hectisch en intens. Speels en weemoedig. Warm en koud. Kortom: ‘t zijn schijnbaar onschuldige songs die u, wanneer u een halve seconde wegkijkt, naar de keel grijpen.
Het regent verder voltreffers: ‘Omen’ is een geval apart en begint aardedonker, maar schakelt halfweg indrukwekkend van hel naar hemel. ‘One, Two, Three, Four’ ruikt hier en daar naar King Krule, in de tweede helft van ‘-’schuilt een idee van alt-J, en voor ‘Any House’ zou Foals een kwart miljoen en drie kamelen neertellen. Slecht wordt het onderweg nooit, al staat de spanningsboog niet altijd even strak: ‘Inner Hell’begint pas laat aan de sloopwerken en ‘Many Chances’ wordt zelfs nooit echt wakker.
Achteraf bekeken hadden we de band kunnen bewieroken voor het veelvuldig gebruik van de melodica, xylofoon en belletjes. We hadden óók kunnen melken over het halfbakken Engels van zanger Timothée Philippe, maar we zeggen liever dit: haal ‘Patine’ in huis. Terug te vinden onder de ‘B’ van Belgisch, beloftevol, beregoed en BRNS.
