Broken Twin - May
‘When I don’t think, usually, that’s where the magic happens.’ Zo beschreef de Deense Majke Voss Romme (25) onlangs hoe ze ‘May’ bij elkaar componeerde. Gaandeweg zijn we ook zo naar haar debuutplaat beginnen te luisteren. Niet voortdurend naar soundalikes zoeken – Mazzy Star, Antony Hegarty, Bat for Lashes of Agnes Obel: allemaal juist én helemaal ernaast. Gewoon je hart openzetten zoals Majke, toen ze als klein meisje naast haar vader aan de piano Beatles-songs zong en speelde, en de magie laten binnensijpelen.
In de onheilspellende liedjes die uit de Broken Twin-piano druppelen, hoor je elk woord, elke noot, elk akkoord. Understated percussie geeft ‘Roam’ een trage polsslag, strijkers glinsteren en ademen wolkjes als bij Sigur Rós (‘In Dreams’, ‘The Aching’). ‘Glimpse of a Time’ probeert herinneringen vast te houden, ook al zijn ze pijnlijk. ‘Sun Has Gone’ zoekt soelaas in een statige melodie, wanneer droefenis en stille wanhoop dreigen te winnen. Maar die stem van Majke, fragiel en puur en intens, doet de songs zo oplichten dat we, ondanks de schaduwen en de tristesse, met elke nieuwe beluistering meer aan wit moeten denken. Aan roerloze landschappen na de sneeuwstorm. Witte ruis op tv na het drama. Wit dat ondanks alles altijd mooi is, ook – zéker – wanneer het zo donker kleurt als op ‘May’.
