Bronzen plaat van het jaar: Caribou

In sportkringen zegt men weleens dat brons een aangenamer metaal is om te winnen dan zilver, want: geen ‘nét niet’-ontgoocheling. Niet zeker of het daaraan ligt, maar Caribou, of Dan Snaith, klinkt bijzonder blijgemutst aan de telefoon. Zéker voor iemand die in zijn vrije tijd met wiskunde bezig is.

HUMO Gefeliciteerd met je bronzen plak. Waar zou je ‘Our Love’, tussen alle nieuwe platen die je in 2014 gehoord hebt, zelf rangschikken?

Dan Snaith «Gefeliciteerd, je bent dit interview begonnen met de enige vraag die me ooit gesteld is waar ik in geen honderd jaar op zou willen antwoorden (lacht).

»‘Our Love’ bevat zo veel van mijn eigen leven, het gaat over de dingen en de mensen die me de voorbije jaren het dierbaarst waren. Ernaar luisteren is voor mij als door een fotoalbum bladeren. Dat moeten vergelijken met andere platen – hoe goed ook – doet bijna pijn.»

HUMO Welk snapshot schiet je voor het geestesoog als je, ik pik er maar één uit, ‘Silver’ voorbij hoort waaien?

Snaith «Het zijn een paar verschillende foto’s. De tekst gaat eerst en vooral over een koppel vrienden van mij, die – toen ik het nummer schreef – door een moeilijke tijd in hun relatie gingen. Contrasterend daarmee heeft ‘Silver’ ook enkele van mijn gelukkigste ‘Our Love’-herinneringen aan de kont kleven. Owen Pallett, die ik een fantastische muzikant vind, heeft aan enkele songs meegewerkt, onder meer aan ‘Silver’. Hij is een paar keer bij mij blijven slapen, en hij heeft enkele van de beste momenten van ‘Our Love’ bedacht. En tussendoor heeft hij zelf ook nog eens één van de bijzonderste platen van het jaar gemaakt. Geweldige mens.»

HUMO Was 2014 een goed jaar voor de muziek?

Snaith «Een overweldigend jaar, heb ik het gevoel. Ik heb de indruk dat er ons elk jaar méér muziek onder de aandacht gebracht wordt. Het is een helse taak om alleen nog maar de genres te volgen die me interesseren. Veel van de platen die nu overal in eindejaarslijstjes opduiken heb ik nog niet eens gehoord. The War On Drugs op één bij jullie, zeg je? Ik zou echt eens moeten luisteren.»

HUMO Naar welke andere platen van 2014 zou iedereen ook eens moeten luisteren?

Snaith «Het debuut van FKA twigs steekt er bovenuit, vind ik. Fantastische songs, they really stopped me in my tracks. Ik heb ze ook al in een vroeg stadium kunnen beluisteren; haar plaat had dezelfde mixer als ‘Our Love’. En verder: ‘In Conflict’ van Owen Pallett, dus. En dan is er de hiphopper Rome Fortune met ‘Beautiful Pimp 2’. Wat nog allemaal? Ik heb het gevoel dat ik een paar dingen vergeten ben.»

HUMO Heb je ooit een song geschreven waarbij je halverwege besefte: ‘Kut, dit nummer is al eens gemaakt, door iemand anders’?

Snaith «Ja. Nee. Nou ja, maar ik had het pas veel later door. Van ‘Melody Day’, dat op ‘Andorra’ staat (uit 2007, red.), hebben mijn livemuzikanten me tijdens het repeteren voor een concert moeten zeggen dat het precies hetzelfde akkoordenschema bevat als ‘Hotel California’ van de Eagles. Is een beetje als horen dat één van je zonen eigenlijk de bastaard is van de melkboer. Ik ben er ondertussen overheen.»

HUMO Gisteren organiseerde je onaangekondigd een geïmproviseerde Q&A op je Twitter-account. Zijn er interessante fanvragen van gekomen?

Snaith «Interessant: nee. Opwindend: nee. Vleiend voor mijn ego: ook niet, helaas. Maar euh, de sfeer was goed (lacht). Ik heb vooral veel líéve fans, heb ik de indruk, wat me blij stemt. De meeste vragen waren sowieso varianten op ‘Wanneer kom je nog eens in mijn stad spelen?’ – maar dat weet je voor je eraan begint. De meest opmerkelijke vraag was: ‘Vind jij ook dat de hedendaagse miljardairs – zoals Bill Gates of Warren Buffett – een beetje kut zijn in vergelijking met fictieve miljardairs als Tony Stark en Bruce Wayne?’»

HUMO En?

Snaith «Ik heb me ervan afgemaakt met: ‘Fuck miljardairs!’ Dat vatte het goed samen.»

HUMO Als de fans onnozele vragen mogen stellen, dan wij ook: wat is het slechtste advies dat je ooit gekregen hebt?

Snaith «Ik heb het gevoel dat ik altijd heel degelijk geadviseerd ben geworden, ik heb weinig blunders gemaakt. (Denkt lang na) Wat me nu te binnen schiet, is die keer dat ik een goeie raad bijna in de wind had geslagen, telt dat ook? Al van in het begin kreeg ik van verschillende mensen te horen: ‘Vermijd altijd major labels. Trek je niets aan van alle bullshit van de muziekindustrie. Laat je niet verleiden tot Het Spelletje.’ Maar toen ik lang geleden – in 2003 al – een mailtje kreeg van Sony, kon ik het niet laten. Ik was vereerd: ‘Sony, jong. Niet mis!’ Dus ik ging naar Londen, naar hun grote blinkende kantoorgebouwen. Waarop zo’n man me daar eerst een kwartier onderhield over alle strontmuziek die Sony destijds uitgaf, om vervolgens te zeggen: ‘Yeah, man. Ik ben zéér geïnteresseerd in wat voor muziek jij zoal maakt. Zou je me bijvoorbeeld eens een cd’tje kunnen sturen of zo?’ Ik besefte toen pas dat die lul nooit eerder de moeite had genomen om te luisteren naar mijn muziek, dat hij me had uitgenodigd op basis van een paar vermeldingen in tijdschriften of zo. Ik ben snel weggelopen en heb nooit meer omgekeken.»

HUMO In februari treed je op in het operagebouw van Sydney. Wat is de mooiste plaats waar je ooit een concert hebt gegeven?

Snaith «Moeilijk om te kiezen, ik heb veel geluk gehad. Maar: afgelopen zomer stond ik op het festival Dimensions, ergens in Kroatië, in een tweeduizend jaar oud, belachelijk goed bewaard gebleven Romeins amfitheater. Dat beeld toen ik het podium opstapte: een overweldigend monument, al die lichtjes, de nabijgelegen stad op de achtergrond... Onwezenlijk, en zo mooi dat het raar werd. Ik had die dag mijn dochtertje met mij mee, en in haar verwarde blik zag ik de vraag: ‘Wát is het ook alweer dat mijn papa doet voor werk?’»

HUMO En de lelijkste locatie?

Snaith «Dat zijn er zo mogelijk nog meer. We hebben op veel plaatsen gespeeld die dicht in de buurt kwamen van wat ik de ‘Blues Brothers’-ervaring noem: kippengaas tussen podium en publiek om te vermijden dat mensen met flessen naar de band gaan gooien en zo. Maar het allerslechtste moet, vervelend genoeg, The Casbah in Hamilton, Canada zijn. Vervelend, omdat dat de concertzaal is waar ik zelf muzikaal ben opgegroeid, vlakbij het dorpje waar ik als kind woonde. Het is heel krap en bemeten, en het heeft oud, kamerbreed tapijt dat verzadigd is van decennia gemorst bier, waardoor de stank niet te harden is. Niemand kan er iets zien, omdat het plafond zo laag is, de P.A. is verschrikkelijk, en aan de muur hangen kitscherige, op geborsteld metaal gevatte portretten van onder andere Jim Morrison in Christus-pose. En toch ga ik er voortdurend opnieuw optreden. Omdat het me verbindt met mijn eigen roots en omdat ik mezelf herken in de jongeren die ernaartoe gaan om nieuwe muziek te leren kennen. En omdat ik een onverbeterlijke masochist ben.»