Brussel anders bekeken: 'Geen hoerafilm, maar ik ben hoopvol'

Hoe ziet het échte Brussel eruit, zónder de toeters en bellen van de Tourkaravaan? De Belgisch-Italiaanse filmmaakster Maria Tarantino (47) – nee, geen familie van – bespaart u een rit naar onze hoofdstad, u hoeft zondag alleen maar af te stemmen op Canvas. In haar documentaire ‘Our City’ schetst ze een caleidoscopisch portret van een multiculturele grootstad.

MARIA TARANTINO «Ik woon op de zesde verdieping van een woontoren en kijk elke ochtend uit mijn raam om de stad vanop grote hoogte te overzien. Dat is ook het perspectief dat ik vaak in mijn film heb gekozen: we hebben onder meer gefilmd vanop het dak van de vroegere WTC-torens. Maar net zo goed film ik spelende kinderen, zingende bouwvakkers en schoonmaakpersoneel in het treinstation. Ik heb ook mijn tijd genomen om met hen te praten. Vijf jaar om precies te zijn (lacht).»

HUMO Waarom voelde je de behoefte om jouw blik op Brussel te verfilmen?

TARANTINO «Ik wilde een ander beeld van Brussel laten zien dan hetgeen je doorgaans te zien krijgt. Ik wilde liefde en begrip tonen voor de complexiteit van de stad. Nu, het is geen hoerafilm, er is ook plaats voor reflectie. Denk maar aan de Nigeriaanse juwelenmaakster die het traditionele dorpsleven de rug had toegekeerd omdat de vrijheid die ze vroeger kende werd ingeperkt door de oprukkende islam. Maar eens hier aangekomen, merkte ze dat de Europeanen gebukt gaan onder een andere soort religie, één waarin je geen rechten hebt als je geen papieren hebt.»

HUMO Je omschreef Brussel ooit als de enige postmoderne stad van Europa, omdat de vele culturen er niet met elkaar integreren. Is de stad al veranderd?

TARANTINO «Behalve de gigantische files en woekerende bouwdrift? (lachje) Niet echt, nee. Er is geen integratie van culturen: ze gaan niet in elkaar op, integendeel. Maar volgens mij is dat iets positiefs. We leven in dynamische tijden, en niet iedereen past in hetzelfde stramien. Al die culturen zorgen voor unieke contrasten.

»Brussel heeft een enorm potentieel. Dat potentieel kan leiden tot gevoelens van frustratie als het niet wordt ingelost, maar evengoed tot samenhorigheid als we iedereen kansen bieden. Ik ben hoopvol. België is een land dat zorg voor de ander altijd al centraal heeft gezet, in tegenstelling tot mijn geboorteland Italië. Misschien zijn we dat wat vergeten?»

HUMO In een eerder Humo-interview omschreef je jezelf als een geprivilegieerde buitenlander in België. Voel je je nog altijd zo?

TARANTINO «Ik heb de Belgische nationaliteit, maar er zijn veel typisch Belgische dingen waar ik nooit voeling mee zal hebben. Zoals die boon die jullie in een driekoningentaart proppen (lacht).»