'Buena Vista Social Club: Adios': de krasseknarrengroep komt nog één keer bij elkaar

Met de docu ‘Buena Vista Social Club: Adios’ – vanaf 26 juli in de filmzalen – valt na twintig jaar het doek over de revival van de Buena Vista Social Club, de legendarische nachtclub in Havana én de krasseknarrengroep die de Cubaanse muziek weer op de wereldkaart zette.

Dat is overigens allemaal de schuld van Juan de Marcos González, die halverwege de jaren 90 op een ideetje broedde.

Juan de Marcos González «Ik wilde al jaren een ode brengen aan mijn vader, die zelf een uitstekend zanger was, en de muzikanten met wie hij bevriend was geweest. Ik stelde daarop een bigband samen, de Afro-Cuban All Stars, en we namen een plaat op. Ik hoopte op een paar goeie recensies, zodat we er minstens een paar duizend stuks van zouden kunnen slijten, maar de boel ontplofte: na de tweede plaat – ‘Buena Vista Social Club’ – werden we overal ter wereld geboekt, tot in New York toe. Ik had nooit gedacht dat ik Cuba weer op de wereldkaart zou zetten.»

HUMO De film ‘Adios’ trekt een vette streep onder het hele verhaal, en daar bent u niet rouwig om.

De Marcos González «Nee. Ik heb tot 2000 meegespeeld, maar toen vond ik het welletjes. En toen in 2005 Ibrahim Ferrer overleed – twee jaar eerder waren Rubén González en Compay Segundo ons ook al ontvallen – was het helemaal over en uit. De rest van de groep besloot ermee door te gaan onder de naam Orquesta Buena Vista Social Club, maar dat rook voor mij te veel naar opgeklopte marketing. Ik weet niet of het komt omdat ik ben opgegroeid in een communistisch land, of omdat ik gewoon te trots ben, maar ik kan héél slecht liegen: als ik vind dat het een slap afkooksel is, dan zég ik dat ook (lacht).

»Het stoort me dat er vandaag nog altijd clubs in Havana zijn die beweren dat hun huisband leden van de oorspronkelijke BVSC telt, want dat is gewoon niet waar. Maar de toeristen trappen erin, tja.»

HUMO Maar ‘Adios’ heeft wél bestaansrecht?

De Marcos González «Meer nog: het is naar mijn gevoel een betere film dan die van Wim Wenders, die niet goed wist welke richting hij uit wilde – hij heeft het gaandeweg moeten ontdekken. Regisseur Lucy Walker had daarentegen een goed beeld van het verhaal dat ze wilde vertellen, en ze heeft ook de plek gefilmd waar de échte Buena Vista Social Club tot in de jaren 40 zat. Sommige passages zijn voor mij een beetje pijnlijk, omdat er oude vrienden in zitten die intussen zijn overleden, maar toch: een dikke aanrader.»