Burial - Burial

Breaking news uit het land van boem en klets: tot de volgende hype dient u fanatiek into dubstep te zijn - behoorlijk opwindende stuff, gefabriceerd door Britse artiesten als Skream, Kode9 of Digital Mistikz die de nijdige hiphopbeats uit de grime vervangen hebben door broeierige dub.

Zie in dat verband ook het onlangs verschenen titelloze debuut van Burial, uitgebracht op het label van Kode9. Om u een idee te geven: 't klinkt als Boards of Canada die een toeter te veel gesmoord hebben, of als Jah Wobble die zich bekeerd heeft tot twostep en andere broken beats. Die laatste zijn hier overigens très mellow: alsof de anonieme Londenaar achter het pseudoniem Burial - volgens sommigen gewoon Kode9 zélf - ze door een geluidsdemper heeft gestuurd. Dat maakt deze plaat nog het meest geschikt voor rokerige afterparties, nachtelijke autoritten door het platteland of - in het geval van het met oosterse vocals overgoten 'Pirates' - als kabbelende muzak in een airconditioned tent in de Sahel. Pick your pick: volgens de perstekst beschouwt Burial zijn cd als de soundtrack bij een grootstad die New Orleans-gewijs onder water staat.

undefined

Wij hoorden op 'Burial' géén hersenloos boenke-boenke of artistiek verantwoord piep-toet-kwaak; deze tunes mikken niet op de benen, maar op de onderbuik. Dat merk je vooral in het dreigende 'Distant Lights', waarin flarden saxofoon over een kapotte beat jakkeren , en in onze favoriet 'Wounder', een buitenaardse reggaebeat met spaarzame synth-injecties. Niks zielloze dance: dit is opwindende, hypermoderne grootstadblues die naar de keel grijpt - denk aan verlaten straten in de motregen, winderige pleinen waar het straatvuil in de rondte dwarrelt en affiches voor fuiven die in bouwvallige kraakpanden van blinde muren bladderen.

Die sfeer waart ook rond in het ijle 'Night Bus': je hangt drijfnat onderuit op de houten bank van een nachtelijke bus, de tinnitus in je oren blokkeert alle omgevingsgeluiden, de stad schiet voorbij in een perverse slowmotion. 'Southern Comfort' is heerlijk kreupele drum 'n bass die wij uit het grote Soundsystem in the Sky willen horen spatten als we nog eens naar huis strompelen terwijl de zon opkomt. Het knappe 'Forgive' had David Lynch van pas kunnen komen: weeë synths die dobberen op het eb en vloed van voorzichtige strijkers - Angelo Badalamenti had het ten tijde van 'Twin Peaks' niet beter gekund. Halverwege de cd, tijdens het nogal saaie 'You Hurt Me', drukten wij ietwat nijdig de skiptoets in, maar met het fijne 'Gutted' waren we weer mee: 't is uitgebeende en licht vertraagde Massive Attack - hetzelfde kan gezegd worden van 'Prayer'.

Volgens muzieksnobs valt 'Burial' alleen te genieten in een claustrofobische club, waar men de vinylversie (of course!) op een rotvolume door een soundsystem met minstens tien subwoofers kan jagen. Wij vonden 'm uitstekend gedijen in onze auto- en huiskamerstereo's. Een inktzwart en redelijk fantastisch debuut.