By the Sea

Een pluim voor Brangelina.

Waarschuwing: in de Verenigde Staten werd de nieuwe film van regisseuse Angelina Jolie, met zijzelf en haar echtgenoot Brad Pitt in de hoofdrollen, door het gros van de critici brutaal op de storthoop van de historische misbaksels gegooid, tussen ‘Gigli’ en ‘Shanghai Surprise’. En ook tijdens de persvisie vorige week in Brussel hing er hoongelach in de lucht. De kans is dus groot dat we moederziel alleen staan met deze loftuiging, en dat we onszelf hier onsterfelijk belachelijk gaan maken (‘En Humo vond dit goed? Kennen die wel iets van film?’), maar het is nu eenmaal niet anders: deze jongen is als een blok gevallen voor dit mooie, genietbare en zelfs gedurfde relatiedrama dat zich afspeelt in het begin van de jaren 70 in een kuststadje in Zuid-Frankrijk.

Toegegeven: het begin is nogal campy, met Angelina – zo uitgemergeld dat ze op een anorectische Anouk Aimée lijkt – die na een lange autorit op de tonen van Serge Gainsbourgs ‘Jane B.’ gedecideerd uit een Citroën DS décapotable stapt, met knipperende valse wimpers de zonovergoten omgeving in ogenschouw neemt, en koket vaststelt: ‘I smell fish.’ Dit wordt goedkope kitsch, dachten we, maar dat is het niet. Vanessa en haar echtgenoot Roland (Pitt), een met writer’s block bakkeleiende schrijver, nemen hun intrek in het lokale hotel, maar ondanks het schitterende weertje – Brads halfopen hemd nodigt uit tot luid lebberend kwijlen – lijkt het in hun relatie te vriezen dat het kraakt: terwijl Roland zich in het nabijgelegen café als een gerateerde Ernest Hemingway dag in dag uit zit te bedrinken (‘Zaak is om nog voor het ontbijt dronken te worden’), schrijdt Vanessa als een eenzame diva door het dorp, of blijft ze naast haar pillen in bed liggen. Roland en Vanessa lijken zó te zijn weggelopen uit een verhaal van de grote Amerikaanse schrijver F. Scott Fitzgerald, met Pitt als een ouder wordende, tot een onbeduidend leven veroordeelde Jay Gatsby, en met Jolie als diens verlepte, door depressies geteisterde echtgenote. ‘Ooit waren we de prinsen van New York,’ zo horen we Roland vertellen aan de cafébaas, terwijl de sfeer steeds wranger wordt en ‘By the Sea’ zich steeds dieper onder de huid begint te nestelen. Wat is er aan de hand met die twee? Beleven Roland en Vanessa wat Fitzgerald ‘the crack-up’ noemde – beseffen ze dat ze in het tweede deel van hun leven zijn aanbeland, en dat dat leven nooit meer zo mooi en opwindend zal worden als het ooit was? Je voelt ook andere invloeden: die van Michelangelo Antonioni meer bepaald, die in de sixties films maakte waarin ogenschijnlijk geen bal gebeurde, maar waarin onderhuids de wanhoop werd uitgeschreeuwd. Velen hebben Jolie van nabootserij beschuldigd, maar hey, je kunt maar beter schatplichtig zijn aan Antonioni dan aan Michael Bay. En ja, je kunt de vertolking van Jolie te gemaakt, te karikaturaal en te beredeneerd noemen, maar het verdriet dat het koppel meedraagt voelt even waarachtig als de pastis die ze drinken: soms lijkt het zelfs alsof Jolie en Pitt ons door de mazen van het witte doek heen naar hun eigen relatie laten kijken. De ladderzatte Roland die zich in de badkamer de lever uit het lijf kotst, in bed kruipt, en Vanessa probeert te zoenen waarop zij vol walging begint te kokhalzen: zo heeft u Brangelina nog nooit gezien, maar zijzelf misschien wel. En dan hebben we u nog niets verteld over het gat in de muur! Eén malheurtje: ‘By The Sea’ was volgens ons nog sterker geweest indien Jolie die ene emotionele ontboezeming uit het scenario had geschrapt en de reden voor hun verdriet een mysterie was gebleven. En wat die Citroën DS décapotable betreft: mon Dieu, wat een cool karretje.

Bekijk de trailer:

undefined