Call Girl

Corrupte wetsdienaars, gewetenloze pooiers, en politici die het doen met minderjarige prostituées. Reis mee naar het stikdonkere hart van Zweden.

‘The Girl with the Dragon Tattoo’ – waarin journalist Mikael Blomkvist en hacker Lisbeth Salander zich ingroeven in het Zweedse naziverleden – maakte een einde aan het idee dat Zweden een oord is waar alles peis en vree is. ‘Call Girl’, een briljante thriller in de zalige stijl van seventiesklassiekers als ‘All the President’s Men’ en ‘Klute’, doet daar nog een schepje bovenop en verpúlvert het ooit zo vlekkeloze imago van het vaderland van de Zweedse kok.

Het regiedebuut van Mikael Marcimain is losjes gebaseerd op het zogeheten Geijer-schandaal, zeg maar de Zweedse Roze Balletten, waarbij verschillende hooggeplaatsten deelnamen aan duistere seksfeestjes (de zoon van oud-premier Olof Palme kon de plot niet echt smaken: hij heeft de makers intussen voor de rechter gedaagd).

Drie hoofdpersonages trekken u mee in het beklemmende universum van de Zweedse seventies: John Sandberg (Simon J. Berger) is de jonge flik die het prostitutienetwerk in kaart probeert te brengen; Dagmar Glans (de fantastische Pernilla August) is de almachtige hoerenmadam die voor haar klanten bandeloze feestjes organiseert; en Iris (Sofia Karemyr) is een meisje van veertien dat makkelijk verdiende poen ruikt.

Sandbergs speurwerk zorgt voor een keeldichtknijpend gevoel van suspense, en het infame leven van Dagmar Glans fascineert, maar het zijn de lotgevallen van Iris die aan het hele verhaal een droef kloppend hart verlenen. En tussendoor schiet Marcimain met scherp op de libertaire spirit die in die tijd door Zweden waaide en die op de rest van Europa zoveel indruk maakte: sociale hulpverleners die menen dat het volstaat om probleemjongeren eens goed te knuffelen; ministers die nieuwe wetten uitschrijven die wel héél mild zijn voor pedofilie en verkrachting.

De olifantenpijpen, de puntkragen, de plateauzolen, de bakkebaarden en de songs (Abba! Bowie! Roxy Music!) brengen de seventies prachtig tot leven, maar de bezwerende synthklanken van Mattias Bärjed – die hoorbaar naar de oude soundtracks van John Carpenter heeft geluisterd – en de sfeervolle fotografie van Hoyte Van Hoytema, die Stockholm filmt als een onheilspellende stad waar het altijd nacht lijkt, injecteren de beelden met dreiging en paranoia.

Absoluut hoogtepunt is een vanuit adelaarsperspectief gefilmd shot van een achtervolging door de duistere metropool. Van Hoytema is de Nederlandse grootmeester die ook verantwoordelijk was voor de machtige look van ‘Let the Right One In’ en ‘Tinker Tailor Soldier Spy’. Wie die twee parels genegen was, weet waarnaartoe.

Bekijk de trailer: