'Callboys' op VIER
Twee minuten, dertig seconden. U hebt niet eens zoveel tijd nodig om de recensie van de eerste aflevering van 'Callboys' te lezen.
Lees meer over 'Callboys' en bekijk filmpjes »
De kans dat u deze ochtend ergens onderweg of op het werk de woorden 'balzak', 'kaasplankje' of 'Randy Paret' hebt gehoord, is groot. Een nieuwe serie van Jan Eelen op televisie brengt onlosmakelijk enkele nieuwe oneliners of begrippen met zich mee, scènes die zich meteen in het collectieve geheugen nestelen en waarvan de dialogen te pas en te onpas bovengehaald worden. En dat was met de eerste aflevering van 'Callboys' niet anders. We hebben nu al medelijden met de tieners die over enkele maanden op het familiefeest pijnlijk zullen moeten glimlachen als de zatte nonkel van dienst 'en nu gaan we vegen' over de kerstdis laat schallen.
De hype die de afgelopen weken rond 'Callboys' is ontstaan, zal de volgende weken ook niet gaan liggen, want als er uit de eerste aflevering één ding overduidelijk naar voren kwam, dan wel het vakmanschap van de makers. Zelfs met een absurd decor als een mannelijke escortservice wisten ze moeiteloos geloofwaardige personages neer te zetten, die tegelijk 'larger than life' zijn maar toch herkenbaar blijven in hun kleine kantjes en onhebbelijkheden. Jay Vleugels mag dan een prostitué met een lange, blonde paardenstaart zijn, hoe hij als de minst populaire 'callboy' zijn terrein probeert af te bakenen en zijn geblutste ego tracht te helen nadat een potentiële klant hem afwees met een simpel 'niet mijn type', maakten hem wel menselijk en herkenbaar.
Je merkte ook dat er over elk detail nagedacht is: Wes die bijvoorbeeld een 'vaper' blijkt te zijn - iets wat nauwelijks opvalt maar wel perfect past bij dat personage - of Randy die Wes nog snel voor hij uit de 'camionette' stapt de namen toefluistert van de twee mensen die op zijn diensten zit te wachten. De scène met het koppel waarvan de vrouw voor haar verjaardag een 'callboy' cadeau kreeg, was in dat opzicht het hoogtepunt: de kleren van de twee mensen, het ongemakkelijke gesprekje vooraf, de man die al snel spijt heeft van zijn beslissing en terwijl hij de kamer verlaat, zegt dat hij nog een kaasplankje heeft voorzien voor nadien, 'met wat brood erbij', alles klopte. Als Frank Focketyn en Tania Van der Sanden het koppel hadden gespeeld, had het zo in 'In de Gloria' gekund.
Daar lag echter ook een beetje de zwakte van de eerste aflevering van 'Callboys': de afzonderlijke ingrediënten waren beter dan het geheel. De langzame opbouw die uitmondt in een absurde climax - hier het kortstondige gevecht tussen 'callboy' Jay en zijn concurrent, het varken Miguel - is ondertussen een beproefd procédé. En eerlijk gezegd hebben we dat in Vlaanderen ook al beter gezien, bij 'Het geslacht De Pauw' en 'Safety First' met name. Met die twee series hebben we ook vaker simpelweg moeten lachen - toch niet onbelangrijk voor een comedy. Kortom: de wereld van de 'Callboys' is neergezet, de volgende weken gaan Eelen en co er ons ook nog helemaal moeten intrekken. Maar nu gaan we eerst vegen.
Quote
'Het is tijd voor nog een goocheltruc, maar daar heb ik een kamer en een bed voor nodig.'
'Callboy' Jay heeft in het bijzijn van een klant eerst een centje laten verdwijnen, en pakt het daarna wat groter aan.
Tweet
En toen moest de scène met de balzak nog komen.
