'Can't Stand Losing you: Surviving The Police'

In de vroege jaren 80, tussen de dood van de rockdinosauriërs uit de seventies en de triomftocht van U2 op Live Aid, was The Police de grootste groep op aarde. Een zeldzaam muzikaal kloppend trio: de drive en de stem van Sting, de machtige Stewart Copeland op drums en de bescheiden, nooit minder dan virtuoze Andy Summers om het op gitaar allemaal aan elkaar te lijmen – dat noem je chemie.

undefined

Op persoonlijk vlak was The Police een stuk weerbarstiger: ijdelheid, koppigheid, geldingsdrang en egocentrisme vochten om voorrang, en lang niet alleen in het kopje van megaster-in-wording Sting. Ondanks talloze hits (we sommen niks op, u kunt ze zo wel meezingen) was de band dan ook een kort leven beschoren. Na de uitstekende laatste plaat ‘Synchronicity’ in 1983 was het in principe gedaan.

De documentaire ‘Can’t Stand Losing You: Surviving The Police’ heeft aan ‘Synchronicity’ (‘zinvol toeval’) z’n leidmotief ontleend. De film is gebaseerd op ‘One Train Later’, de autobiografie van Andy Summers, die door het zinvol toevallig tegen het lijf lopen van drummer Stewart Copeland (op een trein, dus) voor The Police gevraagd werd en aldus de tijd van z’n leven beleefde. Hij had er dan al een rotjeugd en jarenlang aanmodderen in allerlei groepjes opzitten, en na het einde van de groep keerde de ellende gewoon terug: terwijl Sting één van de grootste popsterren van zijn tijd werd, zonk de gitarist weg in een diep, zwart gat.

De film eindigt met beelden van de onvermijdelijke reünie van The Police in 2007, maar die tonen helaas vooral een geldbeluste groep. Een betere reden om te kijken zijn de archiefopnamen, die tonen hoe fris The Police op zijn best was. Ook de Sting-haters komen aan hun trekken: hij is de kop van Jut in een resem smeuïge anekdotes over vroeger. Of die allemaal waar zijn, valt natuurlijk te bezien, maar je gunt het de wat schlemielige Andy Summers zeker.