Car Seat Headrest - Twin Fantasy
Toen Will Toledo ‘Twin Fantasy’ in 2011 voor het eerst opnam, was dat in eigen beheer, op een gammele laptop die voortdurend vastliep, en grotendeels op de achterbank van zijn auto, omdat hij nergens anders rust en privacy vond. Zo lofi als het maar kan zijn, maar op Bandcamp groeide de plaat uit tot een cultklassieker.
In 2016 brak Toledo echt door met ‘Teens of Denial’, één van de meest gelauwerde platen van dat jaar. Sindsdien heeft hij een budget, een band en carte blanche. Daarom nam Toledo – die al naar de oorspronkelijke ‘Twin Fantasy’ verwees als ‘mijn meest persoonlijke plaat’, maar ook als ‘the sound of failure’ – die krakende, nooit helemaal afgewerkte plaat opnieuw op. Met betere muzikanten, een meer doordachte opbouw, en een geluid waar een matras of zes van afgehaald werd. Toen hij enkele jaren geleden bij Matador tekende, had hij het al als clausule in zijn contract laten opnemen: ‘Niet morren als ik straks in de achteruitkijkspiegel kijk.’
‘Beach Life-In-Death’ is dertien minuten lang de pièce de résistance van deze nieuwe opname. We horen daarin eerst een Strokes-song met een Knausgard-tekst – iets over de banaliteit van het leven. Meteen daarna enkele wanhoopskreten die bijna ondraaglijk echt klinken. Wat later stapelt hij twintig lagen gitaar op elkaar. Toledo: ‘In een eerder stadium waren dat er maar zes. Het klonk als een lege kamer.’
‘Bodys’ begint als oude LCD Soundsystem en klimt vervolgens hoger en hoger en hoger. ‘High to Death’ is dromerige net-niet-shoegaze, ‘My Boy’ is de perfecte opener: kort, maar zo krachtig. Toledo behoudt de charme van het origineel, én zet zijn troeven beter in de verf. Hier zitten veel extra geluidjes en slimme truken in, maar het is nergens fluff on top, het komt van een groep die het zenuwstelsel van Toledo’s songs door en door heeft leren kennen. Onder meer daarom is déze ‘Twin Fantasy’ (ondertitel: ‘Face to Face’) beter dan de vorige (‘Mirror to Mirror’), en is zijn beslissing om oude restjes op te warmen gerechtvaardigd.
In ‘Cute Thing’ zingt hij ‘Give me Frank Ocean’s voice / And James Brown’s stage presence’ – oorspronkelijk was dat: ‘Give me Dan Bejar’s voice / And John Entwistle’s stage presence.’ Toledo nam dus niet alleen opnieuw op, hij haalde ook zijn rode balpen boven. In ‘Nervous Young Inhumans’ werd een wat pedante monoloog over het woord ‘galvanistic’ vervangen door een interessantere gedachtestroom over het Kwaad en over de Ikea.
In ‘Cute Thing’ zingt hij ook ‘Healthy minds make sexy bodies’, wat verklaart waarom u Toledo nog niet in de Sports Illustrated hebt zien staan. ‘Twin Fantasy’ is tot de rand gevuld met verhalen over gestolen gin, geschaafde scheenbenen en sukkelseks. Hoekige, afwisselend euforische en lillend rauwe bekentenislyriek, maar nooit oeverloos. Een aarzelende verkenning van de eigen, van de norm afwijkende seksualiteit, en hoe daarmee om te gaan.
‘Twin Fantasy’ 2.0 is een meeslepende, gedurfde en bij momenten bloedmooie plaat over een snotneus op zoek naar zijn plaats in de wereld, heden opnieuw bezocht door de man die sindsdien door diezelfde wereld werd omarmd. Cirkels zijn het mooist als ze rond zijn.
