Celebrityspotting: Irvine Welsh bij Iggy Pop & Underworld: 'Ook irritante mensen zullen er graag naar luisteren. En als je die kunt opvrolijken, ben je een god'
Bijna een kwarteeuw nadat ze broederlijk naast elkaar stonden op de soundtrack van ‘Trainspotting’ hebben Iggy Pop en Underworld nu samen een ep gemaakt, ‘Teatime Dub Encounters’. Irvine Welsh, schrijver van de roman ‘Trainspotting’ en dus de man die aan de basis lag van hun ontmoeting, bracht een weekend door met Iggy en co. in Miami.
Het is algemeen bekend: ik verafgood Iggy Pop, al sinds ik in de jaren 70 als tiener in de ban raakte van zijn muziek. ‘Raw Power’, ‘Fun House’, ‘Kill City’ en de andere platen van hem en The Stooges waren de soundtrack van mijn jeugd, en Iggy was mijn bevrijder. Ik hou ook van Underworld, al sinds ze eind jaren 80 de neus aan het venster staken en de toen opkomende dancescene mee groot hielpen maken. In 1993 bracht ik een roman uit, ‘Trainspotting’, die ik had geschreven op het ritme van de dance. Dat boek werd verfilmd en twee iconische songs op de soundtrack, ‘Born Slippy’ en ‘Lust for Life’, waren van Underworld en Iggy. In het stormachtige Miami werken ze nu samen aan een ep met vier songs, en ik ben nog geen beetje in de wolken dat dat voor een klein deel door mij komt.
Net zoals Iggy woon ik nu in Miami en we zijn bevriend, al is dat voor mij nog steeds alsof de biograaf van de koninklijke familie zegt dat hij kind aan huis is bij the Queen. Maar Iggy geeft me nooit het gevoel dat hij me beschouwt als een opdringere fanboy, hoewel ik dat diep vanbinnen wel ben. Karl Hyde van Underworld is net als Iggy een ex-bewoner van een trailerpark, in zijn geval één in de Engelse West Midlands in plaats van in Michigan. Ik herinner me Karl van de jaren 90, zijn flat in Soho in Londen was toen de plaats waar mensen die de West End niet meer uitraakten, gingen crashen. De andere helft van Underworld, Rick Smith, had ik nog niet eerder ontmoet. Een weekend lang hebben we gepraat en herinneringen opgehaald, op restaurant, in een chic hotel en in Iggy’s buitenverblijf aan de rivier, en dit is de zeer gecondenseerde versie van wat we hebben gezegd.
Irvine Welsh «Vertel me wat meer over jullie ep, ‘Teatime Dub Encounters’. Hoe is die ontstaan? Hoe zijn jullie bij elkaar gekomen?»
Rick Smith «Danny Boyle (regisseur van ‘Trainspotting’ en opvolger ‘T2 Trainspotting’, red.) vroeg me om te helpen bij de muziek van de nieuwe film. Anders dan bij de eerste film, waarvan de soundtrack bestond uit bestaande nummers, konden we nu wel nieuwe muziek schrijven. Dus gaandeweg dachten we: ‘Wat als we ook een nieuwe song met Iggy maken?’ Toen we contact probeerden te leggen met Iggy, was hij net in Londen voor een optreden.»
undefined
Iggy Pop «De ‘Post Pop Depression’-tournee, samen met Josh Homme.»
Smith «Ja, je logeerde in The Savoy. Voor ik daarnaartoe ging, dacht ik: ‘Goed, ik heb één kans om hem ervan te overtuigen om samen nieuwe muziek op te nemen. Dus ik had al een halve studio meegebracht, een hotelkamer afgehuurd en alles opgezet.»
Pop «Het was heel traumatiserend voor mij, eerlijk gezegd. Ik was op tournee met gasten die 25 jaar jonger zijn dan ik en veel meer energie hebben. Toen ik het voorstel kreeg, dacht ik: ‘Klinkt geweldig, maar ik zit wel midden in een tournee.’ Toen lieten ze me ‘Shotgun Mouthwash’ horen (de song die later ‘T2 Trainspotting’ opende, red.) en vroeg Danny of hij ‘daar een beetje Iggy Pop in kon krijgen.’ In mijn hoofd dacht ik: ‘No you can’t fucking get Iggy Pop into the fucking Shotgun Mouthwash.’ Maar ik zei: ‘Ik zal zien wat ik kan doen.’
»Ik was me net in het hotel aan het klaarmaken voor het optreden toen Rick aankwam. Hij was erg beleefd, wat altijd een pluspunt is. En als je geconfronteerd wordt met iemand die een volledige studio heeft opgesteld in een hotelkamer en al dertig stukken afgewerkte muziek mee heeft, dan wil jij niet de eikel zijn die zegt: ‘Nee, laat maar, ik heb geen tijd.’»
We praten nog wat over ‘T2 Trainspotting’, tot we automatisch herinneringen beginnen op te halen aan de eerste film.
Karl Hyde «Toen we gevraagd werden voor ‘Trainspotting’ zeiden onze vrienden: ‘O ja, dat is die film over caning it (Britse straattaal voor ‘cocaïne snuiven’, red.).’ Dus lieten ze ons langskomen om een paar scènes te tonen, zoals die waarin Ewan McGregor in het toilet duikt, en die waarin een baby over het plafond kruipt. En wij zeiden: ‘Oké, dat is iets helemaal anders.’»
Welsh «Toen ik de vraag kreeg om de rechten op het boek te verkopen, woonde ik in Amsterdam. Danny stuurde mij zijn film ‘Shallow Grave’. Ik kende niets van de filmindustrie, maar ik vond het een knap debuut en dacht dat mijn personages goed pasten bij zijn visie en energie. Dan ontmoette ik iemand die zei dat hij mij een pak geld zou geven voor de filmrechten en dat ‘Danny Boyle de perfecte regisseur zou zijn.’ Dus stemde ik meteen toe – ik dacht dat hij Danny’s producer of agent was. Achteraf bleek hij gewoon een kerel met veel geld te zijn die Danny niet eens kende. Dat besefte ik pas toen Danny me belde, uitschold en riep: ‘What the fuck man, ik dacht dat je het boek aan mij zou verkopen?’ Uiteindelijk hebben we die kerel gecontacteerd en was hij bereid om de rechten door te verkopen aan Danny. Maar bijna was het dus nooit doorgegaan, vanwege mijn hebzucht.»
Pop «Dus je had je boek eerst verkocht aan een soort gangster?»
Welsh «Eén of andere kerel met veel geld in ieder geval. Hij had me ook al een paar drankjes getrakteerd.»
Hyde «Een vriendelijke gangster dus, het soort waar we van houden. Maar kun je je inbeelden dat iemand anders ‘Trainspotting’ had verfilmd? Een hele generatie had er anders uitgezien.»
Welsh «Terug naar de ep. Op de single ‘Bells & Circles’ haal je herinneringen op aan de dagen dat je nog mocht roken op een vliegtuig, Iggy. Deed je dat vroeger dan zo vaak?»
Pop «Toen ik voor het eerst een beetje geld begon te verdienen, net genoeg om wat over te houden, vloog ik heel vaak over en weer tussen Detroit en Cleveland. Ik had daar een vriendin en vanuit Detroit was het een vlucht van 45 minuten, voor 25 dollar.»
Welsh «En je kon op elk moment een sigaret aansteken in het vliegtuig?»
Pop «Ja, gelukkig maar, want ik rookte toen aan één stuk door. Maar het incident dat ik beschrijf in ‘Bells & Circles’ dateert niet uit die eerste jaren maar uit 1974, toen ik met The Stooges op weg was naar Washington. Toen heb ik tijdens de vlucht een gram gesnoven.»
Welsh «Een gram cocaïne?»
Pop «Ja, ik klapte mijn tafeltje open en snoof het allemaal in één keer op. Daarna begon een mooie stewardess me te versieren, maar toen was ik al beginnen te drinken om de buzz van de coke wat te verzachten. Ze zei me haar nummer maar tegen dat ik in het hotel aankwam, was ik dat al vergeten.»
Welsh «En ze hadden ook geen probleem met coke op een vliegtuig in die tijd?»
Pop «Wel, ik toch niet (lacht).»
goeie zinnen
Iggy en ik wisselen wat cocaïneverhalen uit, tot we het volmondig met elkaar eens zijn dat het een verschrikkelijke drug is. Je moet hem wel eerst grondig en herhaaldelijk uitproberen om daar helemaal zeker van te zijn.
Welsh «Waar gaat ‘Get Your Shirt’ over?»
Pop «Heb ik die titel bedacht?»
Smith «Die titel kwam van Karl, denk ik. Wij bedenken altijd een hoop titels die niet echt iets betekenen, en in dit geval was dat ‘Get Your Shirt’. En jij zag je shirt en zei: ‘Oké!’»
Pop «Misschien had ik mijn shirt uitgedaan? Dat doe ik wel vaker.»
Welsh «Het is in ieder geval mijn favoriete song op de ep.»
Hyde «Er zitten een paar goeie zinnen in.»
Pop «Yeah, maar het is ook een mooi stuk muziek, heel catchy en opgewekt. Ik kan me voorstellen dat ook irritante mensen er graag naar zullen luisteren, en als je irritante mensen kunt opvrolijken, dan ben je zo goed als een god.»
Smith «Zeker bij die song voelden de opnames gewoon als een flow. Op een bepaalde manier was wat Iggy deed een droom die uitkwam: gewoon reageren, spontaan zijn, in het moment zijn, en dat was het. Ik stelde me geen vragen, het voelde goed.»
Welsh «Ik moet toegeven dat ik dat niet had zien aankomen, dat ik niet had gedacht dat jullie stijlen zouden kunnen samensmelten. Maar ik ben verheugd dat ik het verkeerd had. Hoe ik me voel, als lijm tussen die twee talenten uit de punk en de dance? Wel: ‘pretty damn good.’»
© Q Magazine. Vertaling en bewerking: Stefaan Werbrouck
‘Teatime Dub Encounters’ verschijnt op 27 juli bij Caroline.
