Charles Bradley: 'De Eagles hebben mijn leven gered, wist je dat?'

The Screaming Eagle of American Soul is niet meer. Charles Bradley mag dan misschien pas laat in zijn leven gepiekt hebben, maar de goeie man deed dat met zoveel flair, charme en talent dat we hem het onsterfelijke leven gunden. Herlees ons interview van vorig jaar.

HUMO Meneer Bradley, het is me een eer.

Charles Bradley «Son, you don’t have to give me that. Ik ben maar een simpele zanger, dankbaar dat hij hier in Amsterdam met al deze jonge mensen mag spreken! Sterker – waarom zou ík jou geen vraag stellen?»

HUMO Simpele zanger? Ik heb u ‘Slip Away’ van Clarence Carter horen brengen, en ik kan u verzekeren: de hele zaal begon te huilen.

Bradley (legt een hand op mijn knie) «‘What would I give for just a few moments, what would I give to just have you near.’ Ja, het ontroert mij ook, iedere keer, terwijl ik de song al een halve eeuw ken, en hem duizend keer heb gezongen. Maar dat is wat ik bedoel, jongen: ik ben maar een simpele zanger, want ik vertolk zijn lied, het lied van Clarence! Als je zoals ik jaren in de marge heb geleefd, als je niet gedacht had dat het er ooit nog van ging komen… Dat maakt je een bescheiden mens. No false modesty here. Wat niet betekent dat ik er niks van bak, hè? We proberen het zo goed mogelijk te brengen, de mensen emotioneel te raken. Als dat lukt, ben ik blij.»

HUMO Over die marge is al veel gezegd, maar over uw jeugd weet ik eigenlijk niks.

Bradley «Dat ik verslaafd ben geweest en wat heb gezworven en in de put heb gezeten… Daar heb ik geen geheim van gemaakt. Ik probeer het een inspirerend verhaal te laten zijn, de mensen een optimistisch geluid mee te geven.»

HUMO U moet toch ook gewoon kwaad geweest zijn? Ik kan me niet voorstellen dat het makkelijk was om als zwart kind op te groeien in het Amerika van die tijd.

Bradley «Ik heb de eerste twintig jaar van mijn leven door heel Amerika gezworven – Florida, Brooklyn… Toen ik volwassen werd, ben ik als chef gaan werken, ik durfde niet voluit voor de muziek te gaan. Uiteindelijk kwam ik terecht in Poughkeepsie, upstate New York. Een vrij blank plaatsje, eenvoudige mensen, middenklasse. Ik was er niet dirt poor, maar er waren problemen, dat wel. Er werd gedronken om mij heen, en de buurt waar ik woonde was zwart. Dat was lang, heel lang, misschien wel tot de dag van vandaag, een reden om iedere keer weer door de politie aan de kant te worden gezet. Ach, je hoeft het nieuws maar te volgen om te zien dat het nooit is opgehouden. Schandalig. En vooral: verdrietig. It saddens me. Maar ik probeer boosheid niet toe te laten. Het heeft geen zin, ik weet dat je uiteindelijk jezelf in de voet schiet. Al ben ik in Poughkeepsie wel door een heel diep dal gegaan, ik… (mijmert onverstaanbaar verder)»

HUMO Wilt u erover praten?

Bradley «De Eagles hebben mijn leven gered, wist je dat? Ik reed met een vriend door Poughkeepsie, en voor de zoveelste keer werden we zonder enige reden klemgereden door de politie. Het was anders, die keer – zo brutaal hadden ze ons nog nooit behandeld. We werden tegen de motorkap gebeukt en mijn vriend verzette zich, waarop hij in de politiewagen werd geduwd. Toen reden ze weg, maar niet voordat ze de sleutels van de auto hadden meegenomen. Stond ik daar! Ik voelde me vreselijk, en ik vond een pistool in het dashboardkastje. Dat heb ik meegenomen. Een paar mijl heb ik langs de weg gelopen, ik was écht in staat om er een einde aan te maken. Tot ik bij een diner kwam. Ik ben gaan zitten, hoewel ik niets op zak had. Toen kreeg ik een koffie van de uitbater – een blanke man. ‘Tough day?’ Het was inderdaad net een film. Hij zette de radio harder, en er stond een Eagles-song op. (Begint luid te zingen) ‘So put me on a highway / and show me a sign / take it to the limit one more time’. Het was een teken. Het heeft nog lang geduurd, maar zo ben ik er wel bovenop gekomen. Geweldige song, geweldige groep.»

HUMO Nochtans niet meteen een groep waarmee ik u zou associëren.

Bradley «Ik maak geen onderscheid tussen blank of zwart, de song moet me raken. De emoties zijn van groot belang.»

HUMO Is dat waarom ‘Changes’, de titeltrack van uw jongste plaat, een Black Sabbath-cover is? Geen grenzen?

Bradley «Ik had nog nooit van die groep gehoord. Of van die beste man die de zanger is, kom, hoe heet-ie ook alweer?»

HUMO Ozzy Osbourne. Ik weet niet zeker of veel mensen hem een ‘beste man’ zouden noemen.

Bradley «Het schijnt nogal een problemenmaker geweest te zijn, hè? Nou ja, ik was ook niet makkelijk. Misschien dat er wel parallellen zijn. Wie weet had ik ook een hardrockzanger kunnen zijn (grinnikt). De song is aangedragen door Thomas (Brenneck, zijn gitarist en producer, red.). Die weet wat goed voor mij is. En met ‘Changes’ had hij het weer juist gezien, want de tekst is me op het lijf geschreven. (Begint andermaal te zingen) ‘It took so long to realize, I can still hear her last goodbye. Now all my days are filled with tears, I wish I could go back and change these years’. Mijn moeder was net overleden toen Thomas het aandroeg. Toen we het zijn gaan spelen, was dat heel emotioneel. Ik heb ‘Changes’ niet geschreven, maar ik beschouw het nu als mijn song.»

undefined

'De Eagles hebben mijn leven gered, wist je dat?'

HUMO Thomas Brenneck en zijn Menehan Street Band zijn al jaren uw steun en toeverlaat. Familie?

Bradley «Oh yeah! Al moet je het zien als een wijze oom die met zijn neefjes op stap is. Daarom speel ik zo graag en vaak mogelijk: dan is er muziek, en is alles fijn. Dan hoef ik niet te praten over mijn leven of muziek. We werken ook altijd heel simpel: zij gaan spelen en jammen en zodra ze er klaar voor zijn, word ik uitgenodigd. Dan gaan we net zo lang door tot ik de teksten voel opkomen en ook wel tot ik ze kan onthouden (lacht hard). Thomas neemt daarna een besluit: we gaan opnemen, het worden zoveel tracks. Ik kan die keuzes niet maken, voor mij is het allemaal te dierbaar.»

HUMO Een oom en zijn neefjes: levert dat nog smakelijke taferelen op?

Bradley «Ik ben veel te oud voor smakelijke taferelen, jongen! Na een show wil ik eten en douchen en slapen. Zij gaan altijd de hort op, en dan sta ik als een soort dominee te preken: ‘Niet te veel drank, pas op met de reefer, en alsjeblieft, draag een condoom!’ Je lacht, maar dat raad ik ze echt aan.»

HUMO Tot slot: ‘Why Is It So Hard (To Live in America)’ is uw signatuursong. Met Trump mogelijk in het Witte Huis zal het er niet beter op worden.

Bradley «Die man doet maar. Mij raakt hij niet. Ik speel mijn muziek en ga naar de mensen toe met echte emoties. Het Amerika dat ik bezing is ook niet zijn Amerika. Verder ga ik op Hillary stemmen. Ik heb veel gedoe met vrouwen gehad, maar toch vind ik dat we het moeten proberen. Obama was geweldig, maar hij was ook te bang. Vrouwen durven alles.»

Bekijk het optreden van Charles Bradley in de Ancienne Belgique, twee jaar terug

undefined