Charles Frail and the Moulting Frames - Morning It Breathes
Het is wel even wennen: de vibrerende, met vertwijfeling dooraderde stem van Charles Frail lijkt wel héél erg op die van Antony Hegarty.
undefined
Pas na een keer of vijf, zes luisteren naar ‘Morning It Breathes’ moesten wij niet aan meer aan de engel uit New York denken. 't Is eens te meer een bewijs dat doorzettingsvermogen loont: wie voorbij de evidente gelijkenis luistert, ontdekt veertig minuten broze maar prachtige muziek.
Folky fingerpicking op akoestische gitaar vormt het fundament; daarop rusten celesta, piano, percussie, harp, trompet, viool, cello, fluit en zelfs tsjirpende vogeltjes, zij het nooit allemaal tegelijk.
Een paar uitzonderingen niet te na gesproken (‘No Nothing Will Outlive This Glory’ en ‘The Darkest Night Will Find Me Gone’ zijn waarlijk glorieus) regeert hier zelfs de soberheid - uitschieters: ‘Would Ease My Pain, Would Soothe My Sense’ en ‘What Love May Conquer’.
Op basis van de naam zou je denken dat deze cd het werk is van een band, maar dat is niet zo: zanger, gitarist en songschrijver Frail (geboren als Karel Ensing en wonend in Amsterdam) is brein en uitvoerder.
Voor de bevriende muzikanten die meespelen op zijn (eerste) langspeler heeft hij achteraf een naam bedacht: ‘They go under the name: The Moulting Frames (even though they may not be aware of it)’, schrijft hij in de hoesteksten.
De eerste vijfhonderd exemplaren van deze cd zijn verpakt in een kaasdoek, door Frail zelve met een naaimachine gestikt. ‘Morning It Breathes’ is het eerste deel van een trilogie die voorts uit ‘Mirror River’ en ‘City Fire’ zal bestaan; onze naar wij hopen gebatikte respectievelijk geborduurde exemplaren zijn al gereserveerd.
