Charlie en Hannah gaan uit
Wat fladdert er nu onze cinemazaal én onze schedelpan binnen? ‘Charlie en Hannah gaan uit’ is één van de meest fladderende, merkwaardige, inventieve én volgepropte Vlaamse films – welja – ooit!
Charlie (Evelien Bosmans kan ons krijgen) en Hannah (Daphne Wellens eigenlijk ook) zijn twee hartsvriendinnen die zich als aanmodderende twintigers zo goed en zo kwaad als het kan door het leven slaan. Op een avond gaan ze naar een feestje. Ze vliegen in de wijn en slikken op het toilet een magische bonbon door (‘geen drugs,’ zegt Charlie tegen de camera, ‘het is iets homeopathisch’), waarop ze tijdens de rest van de nacht vrolijk door tijd en ruimte zweven. Hannah’s borsten beginnen te praten, en voorzien als een Grieks koor commentaar op de verhalen die zich rondom hen afspelen, terwijl de meisjes jongens tegenkomen, maar ook mummies, historische figuren en een stel sprekende flatgebouwen.
‘Charlie en Hannah gaan uit’ is, met andere woorden, een cinematografisch snoepreisje waarin de regisseur – debutant Bert Scholiers – zich nog harder amuseert dan zijn personages. Op voorhand werd de film aangekondigd als een Vlaamse Noah Baumbach (‘The Squid and the Whale’, ‘The Meyerowitz Stores’), maar de film is véél gekker dan dat. Scholiers is duidelijk een filmfreak van het zuiverste water, en stopt referenties en knipogen in elke frame. Hij speelt met freeze-frames, zooms, versnellingen, kleurwissels, beeldformaten en special effects. Sommige scènes zijn pure Wes Anderson, er wordt uitgebreid ode gebracht aan de stille film en één sequens is zelfs een hommage aan de door blauw-rode spots belichte giallo-horrorfilms van Dario Argento en co. De obscuurste verwijzing: Charlie’s lievelingsfilm is ‘Female Prisoner #701: Scorpion’, een vuile Japanse women in prison-film met exploitationicoon Meiko Kaji. Cool!
Die absurdistische kracht – ‘wow, wat gebeurt er allemaal?’ – kan ook een zwakte zijn: soms proeft ‘Charlie en Hannah gaan uit’ als een ijsje met chocoladesaus, discobolletjes, slagroom, bosbessen, appelsiensap, een koekje, confituur én van die dikke zilveren parels. De dialogen struikelen ook over zichzelf in kunstzinnige millennial speak, waar de 25-plussers het eventueel van op hun heupen zouden kunnen krijgen. Then again, Charlie en Hannah zíjn kunstzinnige millennials, dus ergens klopt het wel dat ze geaffecteerd klinken. Maar het is goed dat Scholiers alleszins de zelfcontrole had om zijn film af te ronden op 75 minuten: dat is genoeg.
Ach wat, er spat goesting, creativiteit en léven vanaf, daar waar Vlaamse films bijna altijd op veilig spelen. Dit is cinema om toe te juichen en te omarmen: de leukste stijloefening van het jaar.
