Charlotte McConaghy laat ons in ‘Vlucht’ voelen hoe het zou zijn om door schuldig verzuim in een dierloze wereld te leven

In een wereld waarin de oceanen nagenoeg zijn leeggevist en bijna alle landdiersoorten zijn uitgestorven, probeert ornitholoog Franny Stone een vlucht noordse sternen, de verst vliegende trekvogel, aan boord van een vissersboot van Groenland naar Antarctica te volgen voor hun wellicht allerlaatste reis. De wetenschapster is een getormenteerde vrouw die opleeft als er gevaar dreigt, en ze ziet haar eigen leven als een eeuwige trektocht zonder eindbestemming. Via vele terugblikken wordt haar mysterieuze verleden, waarin de verklaring voor haar zelfhaat en haar dierenliefde te vinden is, beetje bij beetje verhelderd.

Een avontuur op zee, de verwerking van een trauma, een klimaatmanifest én een liefdesverhaal: het lijkt van het goede te veel, maar de Australische Charlotte McConaghy weet haar ingrediënten te doseren en laat ons voelen hoe het zou zijn om door schuldig verzuim in een dierloze wereld te leven. Ze toont hoe moeilijk het voor milieuactivisten is om tegen onverschilligheid op te komen zonder te beginnen preken, en hoe je het verlies van dierbaren kunt verwerken door van de bescherming van de natuur je missie te maken. Na de kraai (Ted Hughes en Max Porter), de havik (Helen Macdonald) en de kauw (Caro van Thuyne) verbindt de noordse stern rouw aan veren en vleugels.