Chris Martin van Coldplay na de scheiding en de depressie

‘‘A Head Full of Dreams’ zou weleens de finale van Coldplay kunnen zijn. Zoals de zevende van Harry Potter.’ Het einde? Geen mens die Chris Martin gelooft.

'Gwyneth en ik blijven vrienden, maar ondertussen gaat mijn leven ook verder'

Voor een luxehotel aan de Santa Monica Boardwalk wipt Chris Martin uit zijn SUV. Hij haalt diep adem: ‘Is dit niet prachtig?’ Hij laat zijn blik over het goudkleurige strand en de Stille Oceaan glijden. ‘Amazing day!’ Zo heet ook één van de songs op de recentste, zevende plaat van Coldplay, ‘A Head Full of Dreams’. Chris is héél erg wie hij lijkt te zijn als je naar zijn songteksten luistert: enthousiast, bij momenten een ietsepietsje melig, en makkelijk... welja, verwonderd. Hij strekt even de benen en geniet van de zon. Hij heeft wel wat van een Olympische zwemmer: groot en breedgeschouderd, een stoppelbaard van een paar dagen en dat aura dat beroemdheden als vanzelf lijken te hebben. Hij woont een beetje verder, in Malibu, in een villa van 14 miljoen dollar – in 2014 samen met Gwyneth Paltrow gekocht. Toen hij vanmorgen opstond, luisterde hij eerst naar twee afleveringen van de ‘Serial’-podcast, daarna ging ‘Rocky IV’ in de dvd-speler. ‘In ‘Rocky IV’ zie je de geweldigste trainingssessie aller tijden. Toen ik die als kleine jongen voor het eerst zag, dacht ik: ‘Wow, als je iets gedaan wil krijgen, stort je dan op die f*cking boomstammen!’ (grijnst) Nog altijd, hè.’

We moeten in beweging blijven, vindt hij, dus gaan we een eindje wandelen. Dat doet hij vaak in LA, niet alleen als hij om boodschappen moet, maar ook om zich te ontspannen – ‘Hij zit vol energie en die moet uit zijn lijf,’ volgens Phil Harvey, de creative director van Coldplay en zijn beste vriend. Het is bovendien een prima manier om paparazzi te snel af te zijn, vermoedt acteur Simon Pegg, een andere vriend van weleer. ‘Het helpt ook dat hij heel lange benen heeft.’

We wandelen de promenade af, voorbij toeristen, fietsers, rollerbladers en zeemeeuwen. Chris loopt blootsvoets: ‘Ik deed onlangs vrijwilligerswerk in een instelling voor daklozen. Ik timmerde er mee aan een hondenhok, en iemand liet per ongeluk een plank op mijn voet vallen.’ Niets gebroken, gelukkig, maar schoenen dragen lukt voorlopig niet.

Chris Martin is één van de charmantste mensen in de muziekwereld: altijd vriendelijk, eindeloos genereus en zo attent dat het bijna gênant wordt. Voor je het weet, legt hij zijn arm om je schouder of krijg je een speelse tik. ‘Het ergert me wanneer iemand hem afserveert als zo’n doemdenker die de hele dag naar z’n schoenen staart, want hij is echt ongelofelijk grappig,’ zegt Pegg. ‘Chris kwam eens binnenvallen met zijn onderbroek tot boven zijn navel, om de boel wat op te vrolijken.’ En hij kan ook overdreven onderdanig zijn. Pegg: ‘Dat komt sympathiek over, maar soms moet je zeggen: ‘Stóp met je almaar te verontschuldigen.’ Soms ging ik samen met Gwyneth naar een optreden kijken, hij zette dan een nummer in en zei: ‘Sorry, mensen, maar dit moeten we wel spelen.’ Dan keken Gwyneth en ik elkaar aan: ‘Natúúrlijk moet je dat nummer spelen, daar is iedereen voor gekomen!’’

Tegelijk is Chris al meer dan een decennium wereldberoemd, en best wel achterdochtig. Zo neemt hij ons interview op het winderige strand met zijn iPhone op, voor het geval de mijne verstek zou laten gaan – maar dat doet hij even later óók in een allesbehalve winderig restaurant.

We kuieren verder, en even later zie ik een kredietkaart op de grond liggen. Iemand moet die net verloren hebben. ‘Briana,’ leest Chris hardop voor. ‘Ik denk niet dat ik haar telefoonnummer heb. (Zoekt even op het internet en vindt niets) Arm schaap. Ze heeft er niet eens haar handtekening op gezet. Wat doen we ermee?’ Ik stel voor dat we haar online proberen op te sporen tijdens de lunch. Hij fronst het voorhoofd. ‘We blijven hier nog tien minuten. Als ze terugkomt, kunnen we meteen haar dag goedmaken. En als ze niet komt opdagen, doen we wat jij zegt.’

undefined

'Een relatie tussen twee beroemdheden was op. Gevolg: een intieme, droevige plaat'

Wachten op Briana

We gaan in het gras zitten en wachten. Om de tijd te doden vertelt Chris een mopje. ‘Ken je die van die moslim die zijn portefeuille kwijt was geraakt?’ Ik kijk hem onbegrijpend aan, een beetje nieuwsgierig ook waar hij naartoe wil. ‘Iemand vindt ’m en geeft ’m terug, en de moslim is zo blij dat hij de eerlijke vinder een plezier wil doen: ‘Luister, een gouden tip van mij: Ga dit jaar zeker niet naar Glastonbury!’ Waarop de ander: ‘Wow, dank je. Waarom?’ En de moslim: ‘Omdat Coldplay komt!’’

Twintig minuten later is Briana nog altijd niet opgedoken. ‘Hm, ze komt niet... Heb jij ooit ‘Wachten op Godot’ gelezen? Zover zijn we nu. We kunnen maar beter gaan lunchen.’

Vijf minuten later fietst een gezette veertiger ons voorbij. ‘Briana?’ roept Chris hem grappend achterna.

‘Ja?’

We draaien ons om. Een paar meter achter ons loopt een meisje van in de twintig in een joggingpak; ze kijkt ons vol verwachting aan. Chris’ mond valt open: ‘Echt?’

‘Heb je mijn creditcard gevonden?’

‘Ben jij Briana? We hebben ons net suf gegoogeld naar jou!’ Hij geeft haar de kaart.

‘Fantastisch! Dank je!’ Als ze Chris heeft herkend, dan laat ze dat in elk geval niet merken.

‘Gelukt!’ roept hij, en hij geeft me een high five. En tegen Briana, oprecht bezorgd: ‘Je moet daar je handtekening op zetten, weet je.’

‘Ja, ik weet het,’ antwoordt ze betrapt, maar Chris geeft haar meteen een warme knuffel. ‘Je hebt er geen idee van hoe gelukkig je ons hebt gemaakt.’ Ze bedankt hem nog eens en jogt weg.

‘Wow, hoe groot was die kans? Hoe kan iemand nog volhouden dat mirakels niet bestaan?’

Terug in het hotel trekken we ons terug op de patio voor de lunch. ‘Hou je van vistaco’s? Hier hebben ze de beste van de hele stad.’ Hij was jarenlang vegetariër, Gwyneth Paltrow zat daar voor veel tussen, maar dat is veranderd: ‘Alles wat Rocky mag binnenspelen, eet ik ook.’ We zitten nog maar net aan tafel, wanneer de kelner hem er discreet op wijst dat het niet is toegestaan om zonder schoenen te lunchen. Chris glimlacht even en haast zich vervolgens naar zijn auto. Even later is hij terug, en hij herkent de acteur Edward Norton aan het tafeltje naast het onze.

‘Hey, man, hoe gaat het ermee?’

‘Fantastisch! Ik heb vanmorgen gesurft.’

‘Echt? Waar?’

‘Aan ons strand. We moeten dat eens samen doen. Als je zin hebt, tenminste.’

‘Absoluut, cool!’

Hij komt met een brede glimlach terug naar onze tafel. ‘Eén van mijn surfvrienden.’ Een grapje, want zo dik zijn Norton en hij niet, maar ze kennen elkaar zoals de meeste beroemdheden elkaar kennen.

'Als je een nummer hoort over een fantastisch iemand en je wilt daar één en ander uit afleiden, dan zit je er geen kilometers naast, hè'

Roddelvoer

Hij vertelt hoe hij als kind op het Engelse platteland naar Hollywoodfilms als ‘Beverly Hills Cop’ en ‘Swingers’ keek en dacht: ‘Hoe ráák je daar in hemelsnaam?’ ‘Blijkt dat je gewoon een paar snaren moet aanraken.’ Hij groeide op in Whitestone, in Devon, in wat zijn vader schertsend ‘de teen van Engeland’ noemt. Phil Harvey, die hem al kent sinds hun 13de, omschrijft hem als iemand die er altijd al heeft uitgesprongen. Chris begon al vroeg in groepjes te spelen, zoals in de coverbands Rockin’ Honkies (gespecialiseerd in Otis Redding en Motown) en Bunga (Jane’s Addiction en grunge). ‘We speelden eens ‘Been Caught Stealing’ toen er een meisje naar ons toe kwam: ‘Jullie hebben net mijn favoriete song om zeep geholpen!’’

Na de kostschool ging Chris geschiedenis studeren in Londen, maar hij was vooral bezig met muziek. Daar ook liep hij de jongens tegen het lijf met wie hij Coldplay zou vormen: Jonny Buckland op gitaar, Guy Berryman op bas en Will Champion aan de drums. Phil Harvey: ‘Chris is zoals een zon in een zonnestelsel. Hij wist op het juiste moment de juiste rotsblokken aan te trekken met zijn zwaartekracht.’

Simon Pegg, de peter van Chris’ dochter en vice versa, ontmoette hem voor het eerst op een optreden in 2000, vlak na de release van het Coldplay-debuut ‘Parachutes’. ‘We stonden allebei op de afterparty en hij vroeg me of ik een eindje wou gaan wandelen. We stapten naar de dichtstbijzijnde geldautomaat, en hij leek wel te flippen over hoe groot de band aan het worden was. Ik probeerde hem te kalmeren: ‘Maak je geen zorgen, kerel, alles komt in orde. Het wordt geweldig.’’

In die tijd speelden ze concerten voor een publiek van een paar duizend man. Phil Harvey was toen hun manager, maar toen de tweede plaat, ‘A Rush of Blood to the Head’ (2002), met 20 miljoen verkochte exemplaren een absolute megaseller werd, werd hij ziek. ‘Toen ik weg was, trouwde hij met Gwyneth en kregen ze twee kinderen. En toen ik er drie jaar later weer bij kwam, trof het mij hoe hij veranderd was. Niet alleen fysiek, maar ook vanbinnen: hij liep niet meer voorovergebogen.’

Maar de status van A-list-koppel woog wel zwaar. Simon Pegg: ‘Gwyneth liep al veel langer in de schijnwerpers, zij was dat gewend, maar Chris vond het zeer verwarrend. Dat mensen in hen geïnteresseerd waren, vleide hem wel, maar ze werden echt overal gevolgd en aan de lopende band werden er roddels verzonnen.’

Vandaag voelt de zanger zich duidelijk beter op zijn gemak. Op ‘A Head Full of Dreams’ doet ook Beyoncé mee (op de clubtrack ‘Hymn for the Weekend’), en zelfs president Obama – zijn vertolking van ‘Amazing Grace’ op de begrafenis van predikant Clementa C. Pinckney is gesampeld in de song ‘Kaleidoscope’. Chris wil niet verklappen hoe hij de toestemming daarvoor heeft gekregen, maar wel dat ze iemand gevraagd hebben een goed woordje voor hen te doen. Champion doet er minder geheimzinnig over: ‘Het helpt wel als iemand in de band goed bevriend is met Bono. Hij krijgt alles gedaan: ‘Je wilt een eenhoorn? Ik ken wel iemand die dat kan fiksen.’’

Chris zet ook zijn schouders onder goede doelen, zoals de actie Make Trade Fair van Oxfam en, recenter, de campagne van Global Citizen in de strijd tegen armoede. Als in ruil daarvoor zijn leven nu en dan in roddelvoer voor de blaadjes verandert, dan kan hij ermee leven. ‘Zo’n 2 procent van de dag ben ik een beroemdheid. De rest van de tijd probeer ik er ook maar wijs uit te raken, zoals iedereen.’

We gaan van tafel en Chris krabbelt snel iets op de achterkant van het bonnetje. ‘Hey, Ed, hier heb je mijn e-mailadres, als je eens wilt gaan surfen.’

‘Mooi! We zien elkaar nog, man.’

undefined

Afgewezen door Beyoncé

Twee dagen later lijkt de zondvloed wel losgebarsten in LA, met dank aan El Niño. Op de bochtige weg naar Malibu, waar Coldplay het grootste deel van ‘A Head Full of Dreams’ heeft opgenomen, liggen boomstammen en rotsblokken, en de mist drijft boven de modderige canyons. Het soort weer waar een Engelsman heimwee van krijgt. Geen wonder dat Chris voorstelt om een wandeling te maken. ‘Zo’n slecht weer is het nu ook niet,’ zegt hij terwijl hij een muts opzet en zijn jas dichtknoopt. ‘Over een paar minuten breekt de zon door en ziet alles er prachtig uit.’ Hij lijkt te raaskallen, maar hij krijgt gelijk. Terwijl de hemel opklaart, wandelen we richting oceaan. Chris woont maar een paar kilometer verder, maar hij heeft nooit echt de buurt verkend. Hij heeft ergens gelezen dat Bob Dylan hier woont. ‘Voor mij is hij een beetje als de Kerstman. Ik wil hem niet zien of ontmoeten, maar het is fijn om te weten dat hij er is.’ Een zwarte Prius rijdt voorbij, en Chris staart er ostentatief naar. ‘Gewoon even checken. Soms zijn het paparazzi.’

Chris verhuisde hierheen tijdens een woelige periode in zijn leven; hij en Gwyneth hadden al meer dan een jaar onenigheid. ‘We hadden net die stadiontournee voor ‘Mylo Xyloto’ achter de rug. Plots beland je in een vreemd soort leegte. Twee jaar lang moet je er elke avond staan en komt er enorm veel energie op je af, en plots is dat allemaal weg en val je terug op je privé-leven. Om te moeten vaststellen dat het... niet meer helemaal hetzelfde is.’

Meer wil hij er niet over kwijt, maar volgens vrienden is hij door een diep dal gegaan. Phil Harvey: ‘Hij moest echt vechten om licht aan het eind van de tunnel te zien. We maakten ons allemaal zorgen – de band, zijn familie. Om zijn veiligheid, laten we zeggen. Wanneer iemand heel, heel diep zit en zichzelf isoleert, ga je aan het ergste denken. Het duurde gelukkig niet eindeloos, maar we gingen hem om beurten opzoeken, zodat hij niet alleen was.’

Jonny Buckland: ‘Als Chris zich goed voelt, voelt hij zich heel goed. En als hij zich slecht voelt, tja, dan is het héél slecht.’ Chris en Gwyneth kondigden in maart 2014 hun scheiding aan. Twee maanden later bracht Coldplay zijn zesde plaat uit, ‘Ghost Stories’, onmiskenbaar een scheidingskroniek, waarop Chris zingt hoe gebroken hij vanbinnen is. De beste songs van Coldplay (‘Yellow’, ‘The Scientist’, ‘Viva La Vida’) hebben altijd een mix van tragedie en wederopstanding in zich, maar ‘Ghost Stories’ is sober en grijs, alleen maar wolken, nergens een regenboog te zien. De band deed weinig om de plaat te promoten, speelde maar een paar shows en gaf geen interviews. Chris: ‘Het zou pijnlijk geweest zijn. Een relatie tussen twee beroemdheden was op. Gevolg: een intieme, droevige plaat.’

Volgens Chris zijn er twee manieren waarop je kunt omgaan met het einde van een huwelijk. ‘Je kunt de ander de schuld geven, of je kunt jezelf in de garage parkeren, om het zo te zeggen: je neemt jezelf uit elkaar, poetst alle onderdelen op en draait ze weer in elkaar. Ik word nog vaak compleet depri wakker, maar nu voel ik me alsof ik het gereedschap heb om er wat aan te doen.’ Het had een weerslag op de hele groep: het was toegestaan om weer optimistischer te klinken, dansbaarder ook.

Voor ‘A Head Full of Dreams’ trokken ze Stargate aan, het Noorse producersduo dat al hits voor Beyoncé, Rihanna en Katy Perry had ingeblikt. Ze hadden elkaar een paar jaar geleden ontmoet, toen Chris ‘Hook Up’ had geschreven, een nummer waarvan hij hoopte dat Beyoncé het wilde opnemen. Dat werd uiteindelijk niks (Chris: ‘Op een allerschattigste manier zei ze: ‘Ik mag je erg graag, maar dit is vréselijk’), maar met Stargate klikte het wel. Vlak voor de opnames van de nieuwe plaat vroeg Chris hen en de band onafhankelijk van elkaar of ze zouden kunnen samenwerken.

Aanvankelijk was er vooral scepsis. Buckland: ‘Ik denk dat de ritmesectie de meeste reserves had.’ Uiteindelijk kwam het neer op het vinden van een evenwicht. Chris: ‘We hadden een paar erg popachtige nummers die er nogal, euh, over waren. En van andere nummers zei Stargate dan weer: ‘Nah, dát gaan we niet doen, jongens.’

We zijn bij Point Dume aangekomen, een rotsige klif boven de Stille Oceaan. ‘Ik ga je iets tonen. Traag laat hij zich op handen en voeten zakken, zijn tenen centimeters van de richel verwijderd. ‘Je maakt een plank, en als je achteruitkijkt’ – hij piept tussen zijn benen door, tegen de achtergrond van de uitgestrekte zee – ‘dan kun je geen land meer zien. Het voelt net alsof je vliegt. Probeer het maar. Is dat niet cool?’ Ik probeer het, en ja, het is cool.

'Mijn kinderen inspireren me om mijn muziek beter te maken, zodat ze zich op school niet hoeven te schamen. Echt waar!'

Leven na Gwyneth

De volgende avond ontmoet ik Chris in Pacific Palisades, de wijk naast Malibu. Hij heeft net dochter Apple (11) afgezet in de toneelles. ‘Mama is er even tussenuit, dus is papa van wacht.’ Hij ziet er uitgeput uit. Hij heeft het uitstapje van zoonlief Moses’ klas naar de San Gabriel-missiepost begeleid. ‘Zes volwassenen en drie leraars om 47 9-jarigen in het gareel te houden: ik weet niet meer waar mijn hoofd staat. Alle respect van de wereld voor leerkrachten. Hoe doen ze het toch?’ En hij is een lunchpakket vergeten mee te nemen, dus heeft hij vandaag nog niet gegeten.

Hij zet zich in beweging. ‘Kom, tijd voor onze dagelijkse wandeling.’ Het wordt al donker, en we wandelen achter elkaar in de modderige berm van Sunset Boulevard, terwijl we proberen de voorbijrijdende auto’s te overstemmen en de takken van de bomen te ontwijken. Ik begin me af te vragen of die wandelingen van hem geen manier zijn om vragen te ontwijken, en paparazzi natuurlijk. Toen hij nog getrouwd was, zei Gwyneth eens dat ze de grootste moeite had om iets uit hem te krijgen, en ik begin door te krijgen wat ze bedoelde. Onderweg vinden we een Starbucks, en hij bestelt een soy chai latte.

Ik vraag of we over zijn scheiding kunnen praten. ‘Doe maar. Het is al even geleden.’ Of hij veranderd is sinds de breuk? Hij lacht: ‘Behalve alles waar we het al over gehad hebben? Dat is moeilijk te zeggen, want ik ben nogal vaak samen met mezelf: dan is het moeilijker om veranderingen op te merken. Maar als je zou aandringen, zou ik zeggen dat ik me dankbaarder voel. En misschien een beetje kalmer.’

Dankbaarder. Ik toon hem een sketch van Louis C.K. over scheiden op mijn gsm. Zijn punt is: je moet niet te veel medelijden hebben met mensen die scheiden, want het moet al héél erg zijn voor ze dat doen. Je zou tegen pas gescheiden mensen niet ‘Ooo, wat erg voor je!’ moeten zeggen, want dan doe je hen slecht voelen omdat ze zich eigenlijk best gelukkig voelen. Chris moet er hard om lachen.

‘Ik sta niet vaak stil bij dat woord – scheiding. Ik voel dat anders aan: je ontmoet iemand, je brengt een zekere tijd samen door en dan veranderen er dingen.’ Hij en Gwyneth lijken inderdaad nog goed overeen te komen: zij zingt zelfs in het nummer ‘Everglow’. ‘Dat bewijst toch dat ik het méén als ik zeg dat we vrienden blijven. Maar ondertussen gaat mijn leven ook verder.’

Als een beroemde en tegelijk op zijn privacy gestelde singer-songwriter bevindt Chris zich in een bizarre positie. Onvermijdelijk gaan mensen zijn songs uitvlooien op zoek naar hints over zijn liefdesleven. Zo zou een zinnetje als ‘You make me feel like I’m alive again’ in het nummer ‘Adventure of a Lifetime’ naar Jennifer Lawrence verwijzen, die hij vorig jaar naar verluidt wel vaker heeft gezien. Chris weigert zijn songs te ontleden – ‘Ik wil dat ze zijn wat de mensen willen dat ze zijn’. ‘Maar van al die speculatie is er soms wel wat aan, moet ik toegeven. Als je een nummer hoort over een fantastisch iemand die jou ongelofelijk goed in je vel doet voelen, en je wilt daar één en ander uit afleiden, dan zit je er geen kilometers naast, hè.’

De Engelse actrice Annabelle Wallis werd dan weer uitgenodigd om backing vocals te zingen op ‘Up & Up’. De twee zouden een koppel zijn, maar tot de plaat uitkwam, was niemand daarvan op de hoogte. Lokt hij dan geen vragen uit die hij niet wil beantwoorden? ‘Oké, misschien heb ik er een zootje van gemaakt. Wat had ik moeten doen? Hadden we alle songs moeten herschrijven? Maar ik begrijp het allemaal wel, hoor. Ik zou het ook willen weten, als ik zelf niet Chris Martin was (glimlacht). Tja, je brengt muziek die erg persoonlijk is, en dan zou je niet willen dat je privéleven publiek wordt... Lastig, hè? (lacht)’

Hij kan wel verrassend goed onder de radar van de tabloidpers blijven. ‘Ik heb ook maar twee relaties gehad, of twee en een half. En het was nooit mijn beslissing om die publiek te maken.’ Maar als je privacy wil, zijn er vast andere opties dan de populairste actrice van het land daten. ‘Hm... Je kiest niet voor wie je valt, dat is toch de kern van de hele zaak, niet? Laat ik voor de aardigheid eens Selena Gomez citeren: ‘The heart wants what it wants’, mijn vriend.’

De toneelles van Apple zit er bijna op, dus we keren terug. Dan kan Chris haar in één moeite door afzetten in de dansklas, een paar kilometer verderop. Maar eerst spelen we een Thaise hap naar binnen, terwijl Apple aan een tafeltje naast het onze haar huiswerk maakt op de iPad.

undefined

'Zijn nieuwe liefde Annabelle Wallis zingt backing vocals op het nummer 'Up & Up'. 'Misschien heb ik er een zootje van gemaakt'

Allebei zijn kinderen zijn op de leeftijd gekomen dat ze ernstige vragen over de wereld beginnen te stellen. ‘Gisteren vroeg Moses me: ‘Wat is de Holocaust eigenlijk?’’ Ze zijn ook oud genoeg om leuke dingen met hen te doen. Twee dagen geleden ging hij met Moses naar de basketbalwedstrijd van de Lakers tegen de Warriors kijken, op de eerste rij. ‘Ik had nog nooit een wedstrijd van de Lakers bijgewoond. Twee plaatsen verder zat Jack Nicholson, met naast hem een jonge vrouw. Ik wist niet of ze bij Jack of bij Moses hoorde (lacht).’

Het moet hem ook plezier doen dat Moses en Apple samen muziek beginnen te spelen. Apple leert gitaar, en ze zingen ook alle twee op de nieuwe plaat. Soms houden ze thuis een stille disco, met koptelefoons op hun hoofd, of ze nemen een griezelige soundtrack op voor een Halloween-doolhof dat ze zelf hebben gebouwd. ‘Ze hebben hun stemmen zo vervormd dat ze echt bizar klinken. Het was bijna angstaanjagend.’ Hij vindt het heerlijk als ze hem nieuwe dingen laten horen, zoals Silentó’s ‘Watch me (Whip/Nae Nae)’. ‘Ze inspireren me zelfs om mijn eigen muziek beter te maken, zodat ze zich op school niet hoeven te schamen. Echt waar!’

Al vanaf het begin is Coldplay een band waarop graag wordt neergekeken. Echt leuk heeft Chris het nooit gevonden. ‘Waarom is onze groep soms de pointe van een mop? We zijn natuurlijk een makkelijk doelwit. Maar nu doen we gewoon ons ding. Hou je ervan, fijn, en anders kan het me echt niet meer schelen.’

‘Zijn harnas is veel dikker geworden,’ zegt Will Champion. Jonny Buckland: ‘Hij kan beter dan ooit om met tegenslagen. Toen hij jonger was, was hij erg gevoelig. Maar als je door een hoop narigheid moet, kom je er als mens beter uit.’

En Phil Harvey: ‘In de voorbije zestien jaar heeft hij zich van zijn ketens bevrijd, van het gepieker wat de mensen wel zouden zeggen. Nu zegt-ie gewoon: ‘Fuck it, hier sta ik.’’

© Rolling Stone. Vertaling en bewerking: Lieven Germonprez

undefined