Classic Albums: John Lennon
'John Lennon was natuurlijk altijd al een beetje de moeilijke Beatle', noteerde Humo in 1971. 'John Lennon/Plastic Ono Band' was net uit in België: het eerste echte solowerk van de ex-Beatle (met nummers als 'Mother', 'Working Class Hero' en 'God'), tevens de plaat waaraan het excellente 'Classic Albums' vanavond op Canvas opgehangen is.
HUMO: 'Dit is een autobiografische plaat waarin John zich blootgeeft met een openhartigheid die soms pijnlijk aandoet, omdat je bij het luisteren vaak het gevoel hebt dat je meeluistert naar iets dat alleen iemand anders aangaat. Vreselijk persoonlijk, om kort te gaan.'
Lennon, een leven op losse schroeven, toen: The Beatles waren herinnering, zijn liefde voor de excentrieke Yoko Ono piekte, hij zocht zijn heil bij primal scream-goeroe Arthur Janov en ging in Amsterdam in een bed liggen stinken. 'Maar,' oordeelde dit blad terecht, 'wie het echt goed meent met de pop of rock of hoe je het ook wilt noemen, mag deze ongelooflijke plaat niet missen.'
KLAUS VOORMANN (bassist) «Voor mij is 'Plastic Ono Band' de beste plaat waar ik ooit aan meegewerkt heb. Dat heeft, denk ik, veel te maken met de puurheid ervan. John had véél te vertellen. De littekens die hij overgehouden had aan zijn jeugd, zijn eeuwige zoektocht naar spiritueel evenwicht, de split van The Beatles: al zijn zorgen goot hij in krachtige, met tristesse dooraderde songs. Phil Spector had dat goed begrepen: hij onderproducete de plaat, waardoor ze nog meer tot haar recht kwam. Geen vergezochte arrangementen of andere tierlantijntjes: 't was de pure Lennon die sprak.»
- Hoe was het om met Spector samen te werken?
VOORMANN «Ik kénde dat kleine, druk heen en weer rennende mannetje helemaal niet. Al wat ik wist, was dat hij de letters 'PS' in 't groot op zijn trui geborduurd had. En dat je met hem kon láchen. Maar al snel werd zijn genie me duidelijk. Phil was briljant achter de knoppen.»
- Stond Lennon niet onder gigantische druk? Hij lag nog onder contract bij EMI, en daar verwachtten ze een Beatlesiaans spektakel.
KIM FOWLEY (legendarisch producer) «Inderdaad. Ik mocht hem aankondigen op een festival in Toronto in 1969, een jaar voor 'John Lennon / Plastic Ono Band' zou uitkomen. Vlak voor hij op moest, stond hij over te geven. Hij begon ook te huilen. 'Ik ben verschrikkelijk bang,' zei hij. 'Stel je voor dat de Beatles de enige groep is waar je ooit deel van uitgemaakt hebt, en dat je voor het eerst in je leven het podium op moet met een band die níét zo heet. Please, doe iets opdat de mensen niet zouden merken dat ik het in mijn broek doe.' En dus creëerde ik een mystiek sfeertje: ik liet alle lichten dimmen en vroeg het publiek om massaal lucifers aan te strijken. En dat werkte.»
- Toen de plaat dan uitkwam, waren veel Beatles-fans nochtans niet enthousiast.
YOKO ONO «Wat mij betreft is 'Plastic Ono Band' een mijlpaal van het genre 'Sgt. Pepper's'. Omdat je hoort hoe John, samen met mij, een fundamenteel nieuwe richting inslaat. Maar een heleboel mensen wílden dat niet horen. Voor een mistroostig zinnetje als 'The dream is over / what can I say?' waren ze nog niet klaar. Ze bleven liever nog even in de droom wonen.»
John Lennon/Plastic Ono Band - Working Class Hero
John Lennon/Plastic Ono Band - God
undefined
