Classic Albums: The Doors
Vandaag in 'Classic Albums': het verhaal achter de titelloze eerste van The Doors - mocht u het vergeten zijn: de plaat waarop zowel 'Break on Through', 'Light My Fire', hun versie van Brecht & Weills 'Alabama Song', 'Soul Kitchen' als het bijna 12 minuten durende Oedipus-opus 'The End' stonden.
Live was dat nummer toen al het vaste hoogtepunt, met dank aan het orgeltje van Ray Manzarek en de ontregelende, fascinerende dreiging die van zanger Jim Morrison uitging. En die dreiging was géén act, zo blijkt uit 'Riders on the Storm', de autobiografie van drummer John Densmore. Enkele fragmenten:
JOHN DENSMORE «Paul Rothchild (producer) had ons uitgenodigd voor een etentje bij 'm thuis om de ondertekening van ons eerste platencontract te vieren. Jim bedankte hem op geheel eigen wijze: door zichzelf ladderzat te zuipen en Pauls vrouw te versieren. Paul probeerde het weg te lachen - hij en zijn vrouw hadden 'een open huwelijk', zei hij - maar iedereen voelde dat iets héél grondig fout zat.
»Toen Paul ons terug naar het hotel reed, begon Jim opeens aan Pauls haar te rukken. Die probeerde hem af te houden, waardoor de auto vervaarlijk begon te zwalpen. Ik was pisnijdig: voerde Jim nu een act op, of hadden we net een contract getekend met een échte gek in de groep? Maar voor ik daarover na kon denken, begon hij ook Ray aan z'n haar te trekken - hard genoeg om het met wortel en al uit te rukken.
»In het hotel sleepten we hem naar zijn kamer. Hij kleedde zich helemaal uit, klom uit het raam en begon spiernaakt op de richel te dansen. Tien verdiepingen hoog! Met veel moeite en overredingskracht kregen we hem weer binnen, waar hij achtereenvolgens Robby (Krieger, gitarist, red.) in een houdgreep nam, een lamp vernielde en het tapijt begon onder te pissen. 'Tja, nu weet Rothchild tenminste welk vlees hij in de kuip heeft,' zei Robby.
»De opnames zelf, in LA, duurden maar zes dagen, omdat we al bijna een jaar aan de nummers gewerkt hadden. Op de derde dag zouden we 'The End' opnemen. Jim had acid gebruikt, waarschijnlijk omdat hij dacht dat hij daarvan in de juiste surrealistische sfeer zou raken. Helaas werd hij er alleen maar onwaarschijnlijk grof door, en zijn zangpartijen lukten hem evenmin. Na urenlang proberen stelde Rothchild voor even te pauzeren. We stapten de lobby in en haalden wat junkfood uit de muur. Opeens begon Jim te zingen: 'FUCK the mother, kill the father! Fuck the mother, KILL the father!' Hij zag er compleet gestoord uit en moet in een flits mijn blik opgevangen hebben, want hij zei: 'Dat is mijn mantra, man: fuck the mother, kill the father!' Op dat moment besefte ik dat met deze kerel álles mogelijk was - hij was in staat iemand te vermoorden.
»Een week nadat we de studio verlaten hadden, brak hij er in en spoot er met een brandblusser alles onder - instrumenten inbegrepen. Bij het ontbijt de volgende dag beweerde hij dat hij zich er niks kon van herinneren.»
John Densmore Official Site
