Claw Boys Claw - Pajama Day
Urban Dance Squad, The Scene, Claw Boys Claw: begin jaren negentig, toen dEUS nog in de hemel woonde, was de Nederlandse rockscene opwindender dan de Belgische. De recente herenigingen van de Squad en de Scene teerden helaas op oude roem, maar de comeback van Claw Boys Claw is gelukkig wél de moeite waard.
Op 'Pajama Day', hun eerste plaat in tien jaar, staan dertien fonkelnieuwe, broeierige songs die we stilistisch ergens tussen Creedence Clearwater Revival, The Willard Grant Conspiracy en Madrugada moeten plaatsen. 'I Am Sea' is een zalige opener: simpele groove, lepe gitaar en de wijze oudemannenstem van Peter te Bos (inmiddels 57!).
Dat de senioren nog goed meekomen, blijkt ook uit 'Halibut', wellicht de swampiest blues ooit in Nederland gemaakt, en 'Sleepwalking', duistere Doors-rock die plots wordt onderbroken door een strijkensemble. Knap! 'Toscamoon' is weinig meer dan een almaar herhaald refrein, maar dan wel één dat elke keer fraaier verpakt wordt. Het funky 'Julie's Name' sloeg gelijk een weerhaakje in ons geheugen. 'Rock Me Girl' drijft op de fluisterstem van een dame die wij graag eens 's nachts zouden ontmoeten, en wie nog een bloemetje voor Valentijn wil, moet eens naar 'Flower' luisteren.
De onvolprezen John Cameron kan zijn gitaar nog altijd laten exploderen (de tweede helft van 'Seven Fools'!), maar toch is dit voormalige garagebandje tegenwoordig op zijn best als er gas wordt teruggenomen. 'Lava', 'Yellow Car' en 'Wonderful' zijn rockers die live wel zullen werken, maar hier behoren ze tot de tweede garnituur. 'Trust Me' hadden we graag zonder vervormde stemmen gehoord, en de cover van 'Dream a Little Dream of Me' (vooral bekend van Mama Cass Elliott) is aardig maar niet onmisbaar.
'Pajama Day' is verre van perfect, maar bevat de spannendste rocksongs die ons de laatste jaren uit Nederland zijn aangewaaid. Een comeback om dankjewel tegen te zeggen.
Toptrack: 'Halibut'
