Clement Peerens over de split van Hooverphonic

Als een persmededeling eindigt met ‘noch de artiest, noch het label zal verder reageren op dit bericht’, dan weet je dat wat er aan de knikker is op rectale wijze tot stand kwam. En zo ging het ook met de jammerlijke split van Hooverphonic en Noémie Wolfs. Drie zakelijke zinnetjes, en voor de rest totale stilte. Gelukkig weet popkenner Clement Peerens hoe de vork aan de steel zit.

Clement Peerens «Hooverphonic gaf begin maart een concert in de Roma, ge weet wel: die jeugdclub voor bruggepensioneerden in Antwerpen. Er was een voorprogramma in de gedaante van Kris Dane, en om nog extra snerpend onheil aan te richten, had die kerel een celliste meegebracht. Toen dat cellomens uit haar kleedkamer kwam, belandde Noémie Wolfs in de nachtmerrie die geen enkele vrouw wil meemaken: de celliste droeg exact hetzelfde kleedje als Noémie! Haar afgrijzen droop bij wijze van spreken van de muren.»

HUMO Dat is vervelend, maar dat zijn nu eenmaal dingen die kunnen gebeuren.

Peerens «Nee, dat kon eigenlijk niet gebeuren. Want Alex Callier is een fijnzinnige estheet. Hij is van mening dat er na 1975 niks meer gemaakt is dat nog enige waarde heeft, behalve dan de muziek van Hooverphonic. Hij heeft Noémie trouwens in het begin gesmeekt of ze niet de artiestennaam Nicole wou aannemen. Of Magda, of Annemieke. Namen die bij dat heilige tijdperk passen. Maar ja, dat stomme wicht had de artistieke diepten van Callier meteen doorgrond, dus is het Noémie gebleven.

»Alex is een perfectionist. Hij had zélf een kleedje voor Noémie laten ontwerpen, in de juiste stijl. Dat werd in elkaar geflanst door een naaister die indertijd nog voor Brigitte Bardot had gewerkt. Het was gemaakt van de beste stoffen. De producent kreeg de opdracht de zijderupsen heel de tijd Hooverphonic te laten horen, die zijdedraad benaderde dus de perfectie. Het was een uniek stuk dat in geen enkel museum zou misstaan. Vandaar dus dat Callier ‘Dat kan niet!’ riep, toen Noémie voorzichtig kwam vertellen dat de celliste op het podium hetzelfde kleedje zou dragen.»

HUMO Had Noémie haar officiële Hooverphonic-jurk dan niet meegebracht?

Peerens «Nee, dat was het probleem. En over het waarom doen uiteenlopende verhalen de ronde. Volgens Noémie was dat kleedje een even dure als mottige vod, een wanstaltig ding waarmee ze elke keer werd uitgelachen als ze er een podium mee opliep. ‘Ik treed nog liever op in een trainingspak van de Action,’ heeft ze weleens gezegd. Volgens het Callierkamp raakte ze er gewoon niet meer in, omdat ze aan de Pringles zat. Elke avond twee bussen, weggespoeld met gin-tonic uit de nachtwinkel. Terwijl ze goed genoeg weet dat gin al lang passé is.»

HUMO En toen?

Peerens «Noémie liet zich ontvallen dat ze dat kleedje in de COS had gekocht. Dat was de laatste druppel. ‘Ge liegt, stom wijf,’ zei Callier zacht, want hij zag meteen dat er van de pure lijnen en het sobere kleurenpalet van de COS niet veel te bespeuren was. Het was gewoon brol van Zalando. Hij draaide zich om, want hij wou zijn tranen verbergen. Alweer werd hij verraden door een vrouw die hij met hard werken had gemaakt tot wat ze was, aan wie hij onzelfzuchtig al zijn talenten had geschonken. Als hij ooit al zin had gehad om een leugenachtig wijf op haar bakkes te slaan, dan was het nu. Maar hij deed het niet.»

HUMO Hoe reageerde Raymond Geerts, het andere lid van Hooverphonic?

Peerens «Door zoals steeds aan Alex te vragen hoe hij moest reageren.»

HUMO Kon Alex dat spijtige voorval niet door de vingers zien?

Peerens «Natuurlijk wel. Alex Callier is zowat de zachtaardigste mens die er is. Ze noemen hem weleens de Gandhi van het Waasland. Als het over zijn kunst gaat, is het wel moeilijk om de dingen te relativeren. Maar: hij kan dat. ‘Ik zoek even de stilte op,’ dacht hij, ‘en na een moment van bezinning zal ik Noémie vergeven. Ik zal haar zeggen dat ze gerust in die rommel van Zalando mag optreden. Want uiteindelijk gaat het toch om mijn hemelse muziek.’ En daarom ging hij naar het toilet, om daar door middel van speciale ademhalingsoefeningen tot rust te komen. Dat had hij beter niet gedaan.»

HUMO Waarom niet?

Peerens «Omdat Noémie even later in dezelfde toiletten tegen een vriendin op haar artistieke leidsman begon af te geven, een vriendin die haar ook nog eens aanmoedigde om alles eruit te schreeuwen. Dat begon nog vriendelijk, met termen als ‘dictator’ en ‘neurotische controlefreak’, maar het ging gauw van kwaad naar erger. Noémie gaf realistische beschrijvingen van wat ze Callier zou aandoen als ze er de kans toe kreeg. Daar kwamen spullen als hamers, prikkeldraad en zelfs een takkenschaar aan te pas. Daarna passeerde een psychologisch handboek de revue, termen als ‘psychopaat’ en ‘Sint-Niklase dorpsidioot’ knalden tegen de tegelmuur.»

HUMO Erg pijnlijk voor die arme Alex.

Peerens «En voor de hele bevolking van Sint-Niklaas, want dat is geen dorp, maar een stad! En dat kon Callier, die grote mensenvriend, niet zomaar laten passeren. Dat hij werd beledigd, och, dat hoort bij het artiestenleven. Maar zijn onschuldige medeburgers, die zo hun best doen om in harmonie samen te leven, degraderen tot dorpsbewoners, dat kon hij niet pikken. ‘Arme Tom Lanoye,’ dacht hij, ‘nu wordt ook gij gedegradeerd tot boerenpummel, enkel omdat gij van Sint-Niklaas zijt. En door wie? Door een trut die niet eens het verschil ziet tussen iets van Zalando en geniale haute couture.’ En daarom, om de eer te redden van al die gewone, brave en hardwerkende mensen, heeft hij een zware beslissing moeten nemen. Alleen al daarom verdient die gast een standbeeld.»