Close

Maar Noomi, wat doet gij nu?!

'Zelfs een man van wie de vingers zonet allemaal zijn afgebeten door een krokodil, zal de spannende scènes in deze draak op één hand kunnen tellen'

Ergens in een brandhaard in het Midden-Oosten staat de in een kogelvrij vest gestoken bodyguard zwijgzaam aan een sigaret te lurken. In de achtergrond zien we de resten van een stad die klaarblijkelijk – zie dat zielige digitale rookpluimpje dat de makers middels copy-paste boven de daken hebben geplakt – in brand staat. Raketten slaan in, de hel breekt los, de bodyguard grijpt naar een Kalasjnikov en maait de schurken neer met een koelbloedigheid die zelfs Rambo zou verbazen.

Zitten we te kijken naar de nieuwe actiefilm met Jason Statham? Neen: de bodyguard, die na de uurtjes ofwel staat te zweten op een loopband, ofwel met een klein stalen borsteltje de loop van een revolver zit schoon te maken, wordt vertolkt door Noomi Rapace, de Zweedse actrice die zich sinds haar overstap naar de Amerikaanse filmwereld meer en meer lijkt te specialiseren in actierollen (‘What Happened to Monday’, ‘Unlocked’). In de nagelnieuwe Netflix-film ‘Close’ staat ze in voor de veiligheid van Zoe (Sophie Nélisse), de enige erfgename van een steenrijke magnaat. De kille stiefmoeder (Indira Varma), wier harteloosheid in één oogopslag duidelijk maakt dat zíj de booswicht is in dit veel te voorspelbare verhaal, maakt op een schamper toontje duidelijk waarom de vorige lijfwacht (een knappe kerel met een sexy stoppelbaard) werd vervangen door een vrouwelijke protection officer: ‘Misschien ga je déze voor de verandering eens niet neuken!’

Twee grieten – de ene een bikkelharde ijzervreetster, de andere een verwend rijkeluiswicht - die het samen opnemen tegen een stel ongure huurmoordenaars met vuistdikke buitenlandse accenten: het had een spetterende wisselwerking kunnen opleveren, of toch op z’n minst een efficiënte actiefilm met een paar eigentijdse feministische raketinslagen. Maar ‘Close’ komt niet eens dichtbij. Zelfs een man van wie de vingers zonet allemaal zijn afgebeten door een krokodil, zal de spannende scènes in deze draak op één hand kunnen tellen. En als er een Oscar zou bestaan voor de slechtst hyperventilerende actrice, dan mag die nú overdreven snikkend en ongeloofwaardig hijgend in ontvangst worden genomen door Sophie Nélisse.

Sommige keuzes van regisseuse Vicky Jewson vonden wij dan weer een tikkeltje beledigend voor het klein beetje intelligentie waarover wij beschikken. Dit is bijvoorbeeld het soort thriller waarin je de booswichten altijd kunt herkennen aan de dreigende muziek op het moment dat ze het beeldkader binnenstappen. En wanneer de twee dames op de achterbank van een politieauto zitten en ineens in de smiezen krijgen dat ze door de corrupte agenten naar het hol van de leeuw worden gebracht, neemt de camera heel nadrukkelijk een bus insectenspray in beeld die daar wel héél toevallig op de vloer ligt, gevolgd door een nóg nadrukkelijkere close-up van de bodyguard die de spray in de gaten krijgt. Wat denkt u: zal Noomi de insectenspray gebruiken om die twee boosaardige flikken een lesje te leren? Of zoemt daar een vervelende mug rond?

In één van de meest onbedoeld hilarische scènes zien we hoe de bodyguard uit pure wanhoop haar hoofd in haar handen begraaft. Precies wat wij aan het doen waren.