Cloud Nothings - Here and Nowhere Else

‘Here and Nowhere Else’ van Cloud Nothings gaat van start in het land van Hüsker Dü en The Replacements, een gebied dat wij nog steeds graag bezoeken als we eens even niet in het hier en nu moeten zijn.

‘Now Hear In’ valt zonder waarschuwing op volle snelheid met de deur in huis, en gooit er meteen een refrein tegenaan waarin wanhoop zo daadkrachtig wordt uitgespuwd dat het als vanzelf weer op hoop gaat lijken. Cloud Nothings probeert met puur volume de krop in de keel weg te blazen, maar slaagt daar gelukkig slechts gedeeltelijk in. In ‘Psychic Trauma’ wordt teruggeschakeld naar een op alcoholpoten strompelende rammelbeat, alweer schatplichtig aan The Replacements, die gaandeweg alsnog zoveel snelheid vergaart, dat ongelukken – verstrikt in eigen snaren, basdrum in de nek, microfoon ingeslikt – maar net vermeden kunnen worden.

Cloud Nothings, dat moesten we u nog vertellen, is het geesteskind van de prille twintiger Dylan Baldi uit Cleveland, Ohio – de enige vaste waarde in wat lang (vier jaar, waarin hij al aan zijn derde plaat toe is) een one-man band was. Baldi is saxofonist van opleiding. Je zou het niet zeggen. Op ‘Here and Nowhere Else’ spuit er punkrock uit al zijn poriën, en voel je het zweet tegen het venster van de controlekamer spatten. Sax-onvriendelijke muziek, zeg maar. Alle platen van Cloud Nothings tot nog toe waren voorbij binnen het halfuur. Zo ook deze.

Tegen track vijf lijkt Baldi een beetje door zijn songmateriaal heen te zitten, maar de pure energie waarmee hij ons ook zijn mindere stuff voor de voeten gooit, zorgt ervoor dat onze aandacht nooit helemaal the building verlaat.

Met ‘Pattern Walks’, de zeven minuten durende uitzondering die de drieminutenregel bevestigt, krikt hij het niveau nog een voorlaatste keer gevoelig op. Een bas die klinkt als een horzel door een Marshall, de gitaar in de cirkelzaagstand, en de stembanden voortdurend op barsten. En net als ze zich over de eindstreep lijken te gaan gooien: diep ademhalen en gewoon verder spelen, ruim vier minuten nog. De plaat sluit af met ‘I’m Not Part of Me’, een anthem met de vuist in de lucht dat in het refrein sterk doet denken aan het geweldige ‘Academy Fight Song’ van Mission Of Burma. Dylan Baldi zat nog in de pampers toen al die heerlijke voorbeelden huishielden, dus gaan we ervan uit dat hij gewoon in eigen ziel een oude bron heeft aangeboord. Voor ons hoeft er geen stop op.

‘Here and Nowhere Else’ is een goeie titel: al galmen er echo’s uit andere tijden in door. As right here right now as it fucking gets.