Cocaine Piss in Trix
Gedurende het intermezzo tussen het voorprogramma Penus en Cocaine Piss werd muziek van de post-punk band Viagra Boys gedraaid. De toon was gezet. Halverwege de avond was een verdwaalde Engelsman zo in de war dat hij een biertje bij de geluidsman probeerde te bestellen.
Enkele maanden terug zag ik Cocaine Piss op een feministisch punkfestival in een verlaten Rotterdamse galerie spelen voor anderhalve man en een paardenkop: zangeres Aurélie Poppins omringd door drie slungels op een podium van twee bij twee. Sinds februari 2018 is één van die slungels, basgitarist Julien Diels, vervangen door coolcat Farida Amadou. Zij doet in haar vrije tijd aan noisey freejazz en zit dan voorovergebogen, met een basgitaar horizontaal op haar schoot, atonale feedback loops uit een versterker te persen. In vergelijking met die pokkenherrie, klinkt het gekrijs van Aurélie als engelenzang.
In de Trix Bar, waar de jongste worp ‘Passionate and Tragic’ werd gepresenteerd, hing haar basgitaar om de nek van een mannelijke vervanger, die voor de gelegenheid maar een zwart glitterjurkje had aangetrokken. Opgeteld bij die twee andere slungels - Yannick Tones, het archetype ‘langharige dude’ die als een reus boven zijn drumstel uittorende, en gitarist Mathias Estelles Y Carion wiens gezicht steevast begraven is onder een schuddende bos krullen - zag het podium er exact uit als de cover van ‘Bleach’, Nirvana’s debuut.
Aurélie Poppins zat namelijk na de eerste vijf minuten van de show - ‘Sociopathic Friend’, ‘Dry Mouth’, ‘Role Model’, ‘Every Night I’m Waiting’ en ‘Sex Weirdos’ waren in die korte tijd de revue al gepasseerd - al vanop de bar achter in het zaaltje een steengoede versie van ‘Treehouse’ voor te dragen: schouders opgetrokken tot haar oren en een micro-koord om haar nek. ‘Treehouse’, een b-side van Piñacolalove en naar mijn mening één van de beste songs, is een prachtig gebald stukje poëzie over een ‘speciaal’ meisje, haar kroon en een boomhut. ‘She will never be a boy / She will never be allowed / She will never be a boy / In a treehouse.’ De Hüsker Dü-achtige wervelwind van gitaargeluid was exact de oorspoeling waar we voor naar Trix waren afgereisd.
undefined
Nóg zo’n muilpeer: ‘Fake Tears’ - de riff heeft wat weg van Nirvana’s ‘Radio Friendly Unit Shifter’ - begon in een register waarvan we niet wisten dat het bestond en eindigde met tekst en uitleg. ‘Jullie witte mannen hoeven zich nergens zorgen over te maken.’ Voor ‘Something New For You To Worry About’ besloot Aurélie om niet langer om de hete brij heen te draaien: het publiek bestond voor tachtig procent uit personen die exact leken op het lijdend voorwerp van die zestig seconde durende, gebalde manifesten: billenknijpende, heteroseksuele, roomblanke babyboomers wiens angstzweet voor een non-binaire wereld tot in de bilnaad kruipt. ‘Your reality is NOT the one I live in.’
Aurélie laat haar stembanden steevast jojoën. Ze klinkt niet zo theatraal als Jello Biafra, maar eerder als een pasgeboren kuiken die als knijpbal wordt gebruikt door een overspannen beleidsmedewerker. Tegelijkertijd lijkt het vaak alsof ze na iedere jengel haar gezicht in de plooi houdt om niet in schaterlachen uit te barsten. Tijdens een vurig ‘Happiness’ stond ze zichzelf wild bepotelend en provocerend in de rechter borst te knijpen. Haar blauwe lippenstift was inmiddels een smerige vlek op haar gezicht geworden. ‘Masturbation is the best / I just cannot take a rest / I cannot contain myself / I’m full of happiness’. Seks is strijd, strijd is punk en punk is humor. De beste bands zijn privé-grapjes die maar blijven voortduren. Waarschijnlijk droeg Steve Albini - hij zat ook voor ‘Passionate and Tragic’ weer aan de knopjes de pielen - daarom uitgerekend een Cocaine Piss t-shirt toen hij in Las Vegas de World Series of Poker won. De wereld is naar de tyfus, maar het heeft geen zin om daar tobberig over te zitten doen, weet Aurélie Poppins. Daarom verdwijnen de wijzende vingertjes van Cocaine Piss, uiteindelijk altijd in de eigen neus.
