CocoRosie - Grey Oceans

We zullen het maar meteen bekennen: we komen er niet uit. We hebben nu al zeker tien keer geluisterd naar 'Grey Oceans'
, de vierde cd van CocoRosie
, en we weten nog altijd niet goed wat we hier nu van moeten denken.

Soms zijn we gefascineerd door dit meanderende plaatje, en soms vinden we het veruit het saaiste wat de zussen Bianca
(Coco) en Sierra
(Rosie) Casady
ooit hebben opgenomen.

Over vier van de elf songs hebben we tenminste een Mening. De uitgeregende melancholie van het titelnummer (het kinderstemmetje van Bianca, de operalyriek van Sierra, een verweesde piano, wat andere verloren geluidjes) en van 'Trinity's Crying'
vinden wij zeer te pruimen, op elk moment van de dag.

En de laatste twee songs ('Here I Come!'
,'Fairy Paradise'
) worden verknoeid door onnodige elektronische effecten, dat praat óók niemand ons uit het hoofd. Maar voor de rest: twijfel, en vooral veel dorst. Het oriëntaalse 'Smokey Taboo'
, het licht jazzy 'Lemonade'
, het bizarre 'Undertaker'
(het lijkt een parodie op zowel Jiddische als Balkanmuziek): is het nu geniaal of grotesk? En dan de teksten.

Soms zijn we helemaal in de ban van de rare, surreële beeldspraak ('In heaven worm souls flutter / They flutter by with rosaries / Dangling from their necks' in de titeltrack - iemand nog een trekje?), en soms vinden we het gezwijmel van twee dames met het hoofd in de wolken.

Misschien is CocoRosie, dat zijn kracht altijd ontleende aan de botsing van twee tegengestelde persoonlijkheden, gewoon uitverteld? Maar dan horen we de intrigerende, gedepouilleerde cover van 'Surfer Girl'
van The Beach Boys
(een B-kantje van de single 'Lemonade'
, helaas niet op 'Grey Oceans') en valt onze mond weer open van verbazing. Misschien moeten ze eens een coverplaat opnemen.

CocoRosie speelt op zaterdag 15 mei in het kader van Les Nuits Botanique in het Koninklijk Circus in Brussel.