Coeur de Pirate - Blonde
Op haar twaalfde was de Béatrice Martin een meisje uit Montréal dat voorbestemd was om - net als haar moeder - klassiek pianiste te worden.
Op haar vijftiende had ze schoon genoeg van de muziekschool en dook ze onder in het nachtleven en het hardcore punkmilieu van datzelfde Montréal: ze ontdekte Fugazi, liet zich tatoeëren en begon in groepjes te spelen.
Even later was ze blut, en liet ze (als minderjarige, nota bene) naaktfoto's nemen voor een schimmige pornosite - het soort jeugdzonde dat een mens tegenwoordig, dankzij de zegeningen van het internet, voor eeuwig blijft achtervolgen.
Op haar achttiende vond ze zichzelf opnieuw uit onder het alter ego Cœur de Pirate: één (titelloze) plaat vol fraaie pianoballads later was ze in Franstalig Canada een ster (zelfs de Elle zette haar op de cover) en in Frankrijk een tieneridool - de teller staat momenteel op bijna achthonderdduizend verkochte cd's, in tijden dat de platenbusiness als een slechte soufflé in elkaar is gestort een half mirakel.
En nu - drie jaar na haar titelloze debuut, en twee vriendjes verder - heeft ze 'Blonde' gemaakt, een plaat waarmee ze in alle opzichten een paar stappen vooruit zet ten opzichte van haar toch al niet kwade eersteling: betere songs, straffere teksten, mooiere, rijkere arrangementen en een betere productie.
Dat laatste zouden we misschien nog op rekening van Howard Bilerman (zie ook: Arcade Fire, Basia Bulat...) kunnen schrijven, maar alle lof dient hier eigenlijk naar de nog altijd piepjonge Martin zélf te gaan, die op 'Blonde' een wonderlijke collectie Franse popsongs bij elkaar gepend heeft.
Om met de allerbeste te beginnen: die heet 'Place de la République', en wij vinden het veruit de mooiste popsong die wij in 2011 gehoord hebben - een geweldig opgebouwd minidrama over verlangen en verliezen, haar eigen, kleine, moderne versie van 'Be My Baby', en op zichzelf al de aankoop van deze plaat waard.
Dat 'Place de la République' geen toevalstreffer is bewijst Cœur de Pirate dan weer op de rest van 'Blonde', want naast één prima countrysleper ('Loin d'ici', in duet met Sam Roberts) telden we nog minstens vier andere perfecte popsongs: het absoluut briljante, naar de jonge Françoise Hardy neigende 'Les amours dévouées', het heerlijk voortslenterende 'Saint-Laurent', en het volstrekt onweerstaanbare duo 'Danse et danse'/'Golden Baby', allemaal potentiële singles, en allemaal potentiële hits.
Nog meer lof? Welja, hoe zoet en mooi de muziek van Cœur de Pirate ook klinkt, haar teksten zitten vol tristesse, weemoed en weerhaken - ook dat is een les die ze van de sixtiespop geleerd heeft. Zie bijvoorbeeld 'Ava', het bittere verhaal van een hoer die ze leerde kennen die toen ze als puber in het nachtleven verdwaald raakte, maar dan verpakt in luchtige Franse radiopop.
Of zie 'Adieu', de single waarin ze genadeloos afrekent met een ex-muzikantenvriendje (én met zijn waardeloze bedprestaties): 'Tu fais l'amour en deux poussées / Blâmant le manque, la tournée / Et pendant que tu t'articules / Moi je soupire': ouch! (De weddenschappen of deze passage nu over haar ex-vriendjes Jay Malinowski van Bedouin Soundclash of over Fabrice Riballier van de Naive New Beaters gaat zijn vanaf nu geopend.)
Moet hier echt nog een conclusie bij, of hebt u zo ook wel begrepen dat we dit een heerlijke, héérlijke plaat vinden?
