Coldplay - Viva La Vida or Death and All His Friends

Business as usual. Toen 'X&Y', de vorige cd van Coldplay, in 2005 even op zich liet wachten, moest EMI in allerijl een winstwaarschuwing uitsturen, zo afhankelijk van de opbrengsten van Chris Martin en co. waren de balansen van het kwakkelende platenlabel geworden.

Reken dus maar dat ze op het schoon verdiep van EMI in Londen ook nu weer de verkoopcijfers nauwlettend in het oog zullen houden, en dat de eindejaarspremies er voor een deel van af zullen hangen.

Maar het is ook business as usual omdat er van de door Martin na 'X&Y' aangekondigde stijlbreuk weinig te merken valt op 'Viva La Vida or Death and All His Friends'. Ook deze als Moeilijke Vierde gebrandmerkte nieuwe is immers Coldplay by numbers.

En dus zullen de believers (bijna de hele wereld) na 'Viva La Vida' niet van hun geloof aftuimelen en zullen de non-believers (ondergetekende plus drie anderen, met wie hij intussen een kaartersclub is begonnen) niet geneigd zijn té uitbundig de loftrompet te steken. Oldplay.

Dat 'Viva La Vida' toch een ietsje avontuurlijker klinkt, mag op rekening van producer Brian Eno geschreven worden. Zijn hand is te herkennen in bijvoorbeeld de U2-galm op 'Lost!' en 'Lovers in Japan/Reign of Love', in de aan The Velvet Underground (en dus ook aan dEUS) herinnerende intro van 'Yes/Chinese Sleep Chant' (die krassende viool), in de vele versierinkjes (inclusief handgeklap en onvermoed Coldplay-instrumentarium als kerkorgel of kortademige strijkers) en in de Afrikaanse percussie en de oosterse frullen die respectievelijk 'Strawberry Swing' en 'Yes/Chinese Sleep Chant' extra blush geven.

Als stijlbreuk mag het mager zijn, we zijn tenminste niet meer voortijdig ingedommeld - op zijn manier óók een breuk met het Coldplay-verleden. Stijlbreuken zijn er dan weer wel wat de individuele nummers betreft: drie worden létterlijk opgesplitst ('Lovers in Japan/Reign of Love', 'Yes/Chinese Sleep Chant' en 'Death and All His Friends/The Escapist'), en ook in '42' gaat het halverwege onverhoeds de andere kant op. Niet onaangenaam.

Verval, weemoed en dood zijn de thema's op 'Viva la Vida', en als u zich afvraagt waar de hoes dan op slaat (het wereldberoemde schilderij van Delacroix over de opstand van het Franse volk in 1830), dan moet u maar eens naar 'Viva La Vida' (de titelsong) luisteren: hoe een zich ooit ongenaakbaar wanende heerser na de revolutie tot het borstelen van de straat gedoemd kan zijn! Laat het een wijze les zijn, heren beleidsmakers.

Maar, business as usual, zijn tweedehandsrijmpjes heeft Chris Martin nog niet afgezworen: onze tenen krúllen van Aldi-verzen als 'Just because I'm losing, doesn't mean I'm lost' of 'Those that are dead, are not dead, they're just living in my head'. Jaja.

'Viva La Vida' is de beste cd van Coldplay tot nu toe - omdat er sterke songs op staan als de vooruitgestuurde downloadsingle 'Violet Hill', het uitwaaierende 'Viva La Vida', 'Reign of Love' (het verleidt ons onveranderlijk tot het neuriën van Shane McGowans 'Fairytale of New York', men kan slechter neuriën) en het ingetogen slotnummer 'Death and All His Friends/The Escapist' - en verdient daarmee zijn drie sterren.

Nooit gedacht dat wij die nog aan Coldplay zouden geven: benieuwd hoe de kaarterskring zal reageren.

Toptracks: Violet Hill, Viva la Vida