Comedy Casino: Simon Evans

'Ik hou wel van stijve vrouwentepels. En als ik stijf zeg, bedoel ik al dente: stijf genoeg om er je hoed aan op te hangen, maar niet je paraplu.'

Ha, vanavond staatSimon Evans op het 'Comedy Casino'-podium, één van onze favoriete stand-uppers van de laatste jaren. Evans – smoking, poshaccent, kop als een ietwat onhandig gesculpteerde aardappel – is alweer vijftien jaar een vaste waarde in het Britse comedycircuit, maar hij begon zijn carrière als schrijver van erotische kortverhalen.

Simon Evans «Op een dag, het moet ergens midden de jaren 90 geweest zijn, stond ik op een markt waar ze gratis exemplaren aan het uitdelen waren van Risqué, een nieuw erotisch tijdschrift dat bedoeld was voor zowel vrouwen als mannen.

»Ik neem dus zo'n exemplaar in ontvangst, en lees op de eerste pagina dat ze vijftig pond over hebben voor elke erotische bekentenis die goed genoeg is voor publicatie. Uit verveling heb ik dan een volledig verzonnen verhaal ingestuurd, dat tot mijn niet geringe verbazing nog gepubliceerd werd ook. Zo is dat balletje aan het rollen gegaan.

»Mijn hoogtepunt als erotisch schrijver was de publicatie van een langer verhaal, 'Limousine Lust' genaamd, in het beroemde seksblad 'Erotic Stories': daar heb ik het zowaar mee tot de cover geschopt. Met de aankondiging van het verhaal bedoel ik; niet met mijn kop.

»Gelukkig maar, want met die toegeknepen pieroogjes van me zie ik er echt wel uit als een volslagen freak. Vreemd eigenlijk: ik heb ooit een studie gelezen waarin stond dat het ideale gezicht om stand-upcomedy mee te bedrijven grote ogen heeft, en een grote mond. Exact het tegenovergestelde dus.»

- Hoe bent u er ondanks die overduidelijke handicap toch in geslaagd om komiek te worden?

Evans «Gewoon, door op een dag wat grappen bijeen te pennen en daar nog geen week later mee op een podium te gaan staan. Ik herinner me mijn allereerste optreden nog als de dag van gisteren: in het achterkamertje van een Londense pub, voor amper een half dozijn geïnteresseerden, maar achteraf kon ik drie uur lang niet stoppen met praten, zo euforisch was ik.

»'t Was een beetje zoals parachutespringen: zodra je de angst overwonnen hebt en het gewoon dóét, kun je er in geen tijd verslaafd aan raken. En ik heb het vak vervolgens toch wel redelijk snel onder de knie gekregen, me dunkt, vooral omdat ik me altijd heel goed de eerste en enige wet van de stand-upcomedy heb ingeprent: het publiek maalt er niet om of je op het punt staat om een maanreis te maken, te trouwen of een stel hondenballen op je bilnaad te laten naaien. Het enige dat telt is of je er goeie grappen over weet te maken.»

- Nu u er zelf over begint: vertel er anders eens eentje.

Evans «Een Engelsman, een Welshman en een Pakistaan zitten in de wachtzaal van de kraamafdeling van het ziekenhuis. Op zeker moment komt de hoofdarts van de afdeling binnen, en vertelt de mannen dat er een klein probleempje is gerezen: hij kan onmogelijk met zekerheid zeggen welke baby van wie is.

»De drie mannen discussiëren even, en beslissen dan dat ze één voor één naar binnen zullen gaan om de baby te kiezen van wie zij denken dat het de hunne is. De Engelsman gaat als eerste naar binnen, en komt vijf minuten later weer buiten met wat overduidelijk de Pakistaanse baby is. 'Ik vrees toch dat dit mijn kind is, vriend,' zegt de Pakistaan. 'Kan zijn,' zegt de Engelsman, 'maar één van die twee andere baby’s is Welsh, en dat risico wil ik echt niet lopen.'»

Bekijk een filmpje: