Concert van de week: Bombino
Wie zijn gitaarriffs graag met wat Sahara-zand gekruid weet, wordt donderdagavond rond een uur of acht in zaal Trix verwacht. Deo volente (want met wereldmuzikanten weet men maar nooit) zal de heer Omara Moctar – artiestennaam: Bombino – er zijn Stratocaster inpluggen, en samen met zijn in beeldige woestijngewaden uitgedoste begeleidingsband een set neerzetten die u lichtjes perplex zal achterlaten.
Want u mag daarover discussiëren, zij het niet met ons: Bombino, een 36-jarige Toeareg wiens muziek het beste van Tinariwen en Terakaft verenigt, is een abolute Meestergitarist, die zijn talent godzijdank niet misbruikt om te laten zien wat hij allemaal kan – ‘Kijk mama, zonder handen!’ – maar geheel en al ten dienste stelt van de groove. Vraag maar aan Robert Plant of Keith Richards, twee van zijn grootste fans. Of aan Dan Auerbach van The Black Keys, die tekende voor de productie van zijn vorige plaat ‘Nomad’, en David Longstreth van Dirty Projectors, producer van het onlangs verschenen ‘Azel’. Adelbrieven die kunnen tellen: daarover is Bombino – gedachteloos tokkelend op een akoestische gitaar – het roerend met ons eens.
Bombino «De muziek van Dan en Dave kende ik nog niet toen ze me voorstelden om mij te producen, maar ondertussen heb ik hen zowel live als op plaat aan het werk gehoord: formidable. En wat Robert Plant en Keith Richards betreft: ik kan alleen maar ongelooflijk vereerd zijn dat zij mij appreciëren.
»Weet je, ik was 10 toen ik voor het eerst een gitaar in m’n handen hield. In Algerije was dat, waar ik met mijn vader en mijn grootmoeder naartoe was gevlucht vanuit Agadez in Niger, ten tijde van de Eerste Toeareg-opstand in 1990. Twee oudere neven leerden me enkele basisakkoorden, en sindsdien was ik zo verslaafd dat ik van school begon weg te blijven om toch maar op die gitaar te kunnen spelen. Van vrienden kreeg ik videobanden van optredens van Jimi Hendrix, Dire Straits en Ali Farka Touré, en ook van Led Zeppelin en de Stones, en die bestudeerde ik zeer aandachtig, vooral op de momenten waarop de gitaar in close-up kwam. Die stukjes spoelde ik altijd even terug om precies te zien hoe de gitarist zijn vingers zette, zodat ik het kon naspelen. En nu zijn sommige van die gitaristen fans van mij!»
HUMO Zonder dat ze ook maar een half woord van je teksten verstaan, dan nog: je zingt in het Tamasheq.
Bombino «Ja, maar ik zal je zeggen waar ze over gaan: in de eerste plaats gaan ze over de strijd van mijn volk, de Toearegs. Maar ze gaan ook over vriendschap en liefde. Ik bedoel échte vriendschap en liefde, die mijns inziens steeds zeldzamer worden. Wat die liefde betreft: ik ben getrouwd en heb kinderen, en de meeste van mijn vrouwelijke fans weten dat inmiddels wel. Maar toen ik pas begon te touren, een paar jaar geleden, kreeg ik als muzikant zeer veel vrouwelijke aandacht, zoals dat vaak gaat met artiesten. Maar dat is geen liefde, hè? Daarom hebben veel artiesten ook moeilijkheden om echte liefde te vinden: ze worden te zeer verleid door valse liefde. Ik niet; ik ben de muzikant van de echte liefde.»
HUMO Die onthouden we. Bedankt, en tot in Antwerpen.
Bombino «Un grand plaisir.»
undefined
