Concert van de week: Forever Low
Only the good die young, en bij gebrek aan een troostrijker antwoord op de vraag ‘Waarom, in godsnaam?’ houden we het maar op: ‘Opdat gij ze nadien op gepaste wijze zoudt kunnen herdenken.’
Niet eens gelogen, want nu zaterdag eren muzikantenvrienden (onder wie Luc Van Acker, Eriksson Delcroix en Nid & Sancy) de nagedachtenis van Tom ‘DJ Low’ De Weerdt, en op 28 november toosten Daan, Marcel Vanthilt, Elvis Peeters & Perverted, Bert Dockx et al uitgebreid op Pafke, één van de vele aliassen van wijlen cultschrijver JMH Berckmans. Rudy Trouvé, respectievelijk vriend en toogkennis, mag op beide avonden bloemen en kransen neerleggen.
Rudy Trouvé «Ik herinner me den Tom vooral als een obsessieve muziekfan: ’t was ronduit indrukwekkend hoeveel obscure muziek hij kende, en dat uit allerhande periodes. Als baas van Lowlands ontpopte hij zich in de jaren 90 tot pleitbezorger van muziek die niet voor de hand lag: hij zorgde ervoor dat platen van goeie Belgische groepen tot in het buitenland raakten, en omgekeerd verdeelde hij interessant spul van over de hele wereld bij ons.
»Minder bekend is dat we nog samen op het podium hebben gestaan voor een soort theatervoorstelling die ‘110 m2’ heette. Pierre Bastien, Pierre Berthet en Frédéric Le Junter maakten, euh, geluid met de objecten waarmee het podium bezaaid was, ik speelde gitaar en Tom smeet er samples overheen. (Droog) Een heel toffe voorstelling, eigenlijk.»
HUMO Nadat z’n geesteskind Lowlands failliet was gegaan, probeerde De Weerdt de put te delven door een deel van zijn monstrueuze platencollectie te verkopen. Maar ik hoorde dat hij op sommige platenbeurzen meer platen kocht dan verkocht.
Trouvé (lacht) «Wist ik niet, maar het lijkt me Tom ten voeten uit. Zelf ben ik een stuk minder fanatiek: ik ben ook wel gehecht aan m’n platencollectie – ze is trouwens maar een fractie van de zijne – maar in opperste nood zou ik van sommige platen wél afstand kunnen doen. Met pijn in het hart, dat wel.»
HUMO Ik neem aan dat je Jean-Marie Berckmans – alias Pafke Het Meest Concrete Mafke, chroniqueur van Barakstad – in de uitgang tegen het lijf bent gelopen?
Trouvé «Concreet: aan de toog van het café Cartoon’s, waar de genaamde Tom Barman in de jaren voor de doorbraak van dEUS werkte. Heel fascinerende figuurr, hè, Jean-Marie: een orakel dat sprak in prachtige litanieën, maar ook héél obsessief met muziek bezig was. Ik herinner me dat hij, overigens geheel terecht, enorm in de wolken was over de platen van Pavement: ik kon het goed met ’m vinden, ook al omdat hij au fond een hele lieve mens was. En hondseerlijk. Hij hing wel de grote dronken cultheld uit, maar tegelijk stak hij niet onder stoelen of banken dat hij een eenzame sukkelaar was. Van dat soort mensen kunnen er nooit genoeg zijn.»
HUMO Las je zijn boeken uit die jaren – ‘Rock & Roll met Frieda Vindevogel’, ‘Het zomert in Barakstad’, ‘Taxi naar de Boerhaavestraat’?
Trouvé «Laat ik ook maar eerlijk zijn: ik bezit één boek van ’m, en ik ben dan nog vergeten welk (lacht).
»De laatste keer dat ik ’m tegen het lijf liep, herkende ik ’m gewoonweg niet. Te mijner verdediging: als het op gezichten aankomt, heb ik het geheugen van een goudvis. Hij wauwelde een paar zinnen in mijn richting, maar ik verstond ’m echt niet – hij had nog maar anderhalve tand in zijn mond. Hij werd een beetje zenuwachtig, maar omdat ik met m’n kinderen was, maakte ik me snel uit de voeten. Pas toen ik thuiskwam, besefte ik: ‘Shit, dat was Jean-Marie.’ Geloof me: daar heb ik me echt héél erg schuldig over gevoeld. Maar kom: ik zal tijdens ‘De Nacht van Pafke’ een mooie collage maken van zijn oude filmpjes en geluidsopnames, en er wat vrolijke muziek bij spelen.»
HUMO Kan tellen, qua wiedergutmachung.
Meer info: tomdeweerdt.be
