Concert van de week: We Stood Like Kings
Stomme film, puike muziek: ziedaar de tegenstelling die de meest memorabele avond van uw week zal opleveren. Getekend: We Stood Like Kings, postrock-ketjes uit het Brusselse, die muziek penden bij ‘A Sixth Part of the World’ (1926), een geluidloze film van Dziga Vertov.
Niet de eerste keer dat We Stood Like Kings – kernwoorden: Explosions In The Sky, Godspeed You! Black Emperor, Mogwai – zich aan het stille zwart-wit wagen: hun debuutplaat ‘Berlin 1927’ was een soundtrack bij Walter Ruttmanns ‘Berlin: Die Sinfonie der Großstadt’ uit 1927. Daar tekent zich een concept af. Judith Hoorens (piano) «Klopt. Het is onze bedoeling om op deze manier nog vier of vijf andere stomme films van muziek te voorzien. Het is iets heel bijzonders, je laat als het ware twee verschillende werelden met elkaar versmelten.»
HUMO Zijn jullie allemaal grote filmliefhebbers?
Hoorens «Meer en meer: op zich kenden we niets van stille films, en ook met de cinema van vandaag heb ik persoonlijk weinig, maar door die oude films van muziek te voorzien, zijn we ze mettertijd gaan appreciëren. ‘Berlin 1927’ kwam er doordat iemand die de film kende onze muziek er erg goed bij vond passen. Hij heeft ons gevraagd er een soundtrack bij te schrijven.»
HUMO De lui van Cinematic Orchestra deden het jullie al voor. Zij schreven met ‘Man with a Movie Camera’ een soundtrack bij de gelijknamige film uit 1929 – ook al van Dziga Vertov. Dat kan geen toeval meer zijn.
Hoorens «Nee, we hebben namelijk ook met het idee gespeeld om ‘Man with a Movie Camera’ van klank te voorzien, maar dat is al een keertje te veel gedaan, vonden we. Zo zijn we bij ‘A Sixth of the World’ terechtgekomen, één van Vertovs minder bekende werken. Een heel idealistische film met een duidelijke politieke boodschap – helemaal in de lijn van de vroege Sovjet-Unie. Maar omdat hij draait rond alle uiteenlopende groepen die destijds deel uitmaakten van het land, is het eigenlijk ook een heel menselijke prent.»
HUMO Anderzijds: leg je jezelf niet te veel beperkingen op als je je muziek vasthangt aan bestaande beelden?
Hoorens «Nee hoor. Je hebt bij stille films al snel het beeld van zo’n pianist die synchroon meespeelt en zo eigenlijk onderdanig is aan wat er zich op het scherm afspeelt, maar wij doen het anders. We verstoppen ons niet achter de beelden: als er een triest beeld in de film zit, kunnen we dat bijvoorbeeld net gaan tegenwerken door opgewekter te gaan spelen. We spelen meer met de beelden dan dat we ze puur ondersteunen. En we schrijven wel aan de hand van de film – we zorgen er altijd voor dat de beelden opstaan tijdens repetities – maar de muziek staat op zich. Live beleef je gewoon de totaalervaring.»
