Concertreview: Alt-J (Vorst Nationaal)

Er is véél gebeurd voor Alt-J, dat groepje uit Leeds, op een héél korte tijd.

Voor Alt-J het podium van Vorst kwam opgestapt, had de groep thuis al een kleine revolutie achter de rug. Ze waren erin geslaagd de O2- arena, zowat de Londense variant op het Sportpaleis, vol te stouwen voor een uitverkocht concert. Koud kunstje, en Vorst Nationaal volgde gedwee - als het regen zeikt in Londen, begint het gestaag te druppelen in Brussel. En toch, en toch: 'De eerste keer dat we in Brussel speelden, stonden we in de Botanique,' mijmerde toetsenist Gus Unger-Hamilton ergens tijdens de set. 'Ik geloof dat er toen veertig man was.' Amper drie jaar geleden was dat.

'Wat Alt-J in Vorst moest inboeten aan stembereik maakte het goed met geluidsmuurtjes metselen.'

Wie de wenkbrauwen richting plafond joeg bij het nieuws dat Alt-J Vorst Nationaal zou aandoen - of all places - zou z'n harige rupsen helemaal niet meer hebben teruggevonden bij de aanblik van die gevulde zaal dinsdagavond. Een uur voor aantreden hadden er al slechtgeluimde beren postgevat voor de ingangen van de parterre en de tribunes: stampvol, geen selfie stick tussen te krijgen. Wie een halfuur had staan aanschuiven in de lobby voor een pint mocht meteen naar de balkons verkassen. Nog eens: de Botanique, amper drie jaar geleden.

Iedereen aan het delirium, en het eerste rondje was voor 'Hunger of the Pine': ijskoude electro op een bedje van kindsterretje, live aangevuld met een lichtshow die afwisselend verblindde en omhelsde. Opwindend, maar wie erin slaagde de kop boven de galm van de zaal en de roes van de euforie te steken, merkte dat er af en toe gerommeld werd, en je begon te vermoeden dat de stem van Joe Newman bijwijlen een eigen kleine griepepidemie uit te vechten had.

De strak gestructureerde chaos van tweede plaat 'This Is All Yours' proberen te recreëren op het podium bleek geen kleintje, maar na die twijfelachtige start was er wel mooi die allesvernietigende synth van 'Fitzpleasure' om de prut uit uw ogen, oren en een lichaamsholte naar keuze te blazen. Nomen est omen: 'Something Good' vervolgens, was baantjes trekken in warme waters. Wat Alt-J in Vorst af en toe moest inboeten aan stembereik, maakte het goed met fraai gemetselde geluidsmuurtjes.

Volgde: de faux rock van 'Left Hand Free' - een grap, maar je blijft lachen. Maar rond halfweg werd al duidelijk dat de goudkorrels gegraaid zouden worden uit debuut 'An Awesome Wave': 'Dissolve Me' bruiste als Dafalgan, 'Tessellate' bracht mensen dichter bij elkaar, maar dan op een allesbehalve christelijke manier, en 'Matilda' had haar vaste verblijfplaats in het publieke domein - een nummer dat op korte tijd van iederéén is geworden, werd alweer bevestigd. 'Bloodflood' werd opgevolgd door 'Bloodflood Pt. 2', een brug die beide platen samentrok, maar verrassen deed Alt-J met 'Leon': uit de dagen dat Alt-J zichzelf nog 'Films' noemde, en zichzelf met uitgestreken gezicht wijsmaakte dat ze rock moesten binnensmokkelen in hun nummers.

Maar: die stem van Joe Newman, die soms gaten kwam slaan in het heerlijk dobberende schuitje waarop iedereen zo gul aan boord was getrokken. 'Every Other Freckle' laveerde van uitstekend naar zorgwekkend en weer terug, en in 'Taro' was het even aarzelend wegkijken toen z'n stembanden 'bekijk het maar' morden tijdens de eerste noten. Details, maar wél de reden waarom dat vierde sterretje hierboven grijs blijft: de zanglijnen van Alt-J zijn namelijk géén detail, en dat bedoelen we op de best mogelijke manier. Maar weet ook: Alt-J staat op de affiche van Werchter deze zomer. Herkansen moet niet, maar kán.

Waar was u toen Alt-J hun bisronde inzette? In de nok van Vorst Nationaal, als we het ons goed herinneren. U was niet van plan om naar beneden te komen, maar hun beste nummers hadden die van Alt-J dan al een tijdje de zaal ingestuurd. Een cover van Bill Withers' 'Lovely Day' en twee delen uit de 'Nara'-trilogie uit 'This Is All Yours' restten. Aardig, maar al bij al weinig meer dan de prelude op 'Breezeblocks': nu al Alt-J's eigen 'Satisfaction', 'Wonderwall', en 'Het vliegerke' in één. Naar huis met kippenvel, toch nog. En kippenvel blijft het langst.

Het moment

Van 'Matilda' de samenhorigheid, van 'Dissolve Me' de stuurse speelsheid, van 'Breezeblocks' het kippenvel, van u de warme gloed.

Het publiek

Talrijk, euforisch.

Quote

'The first time we played in Brussels we played in The Botanique. There were about forty people there.'

Tweet