Concertreview: Angus & Julia Stone in Vorst Nationaal
Als het waar is dat talent via de genen wordt doorgegeven, dan zijn Angus en zijn zus Julia Stone min of meer gelijkmatig bedeeld. Het Australische duo, dat een brug slaat tussen alt-folk en indierock, is in onze streken behoorlijk populair en dus mocht het zijn nieuwe cd boven de doopvont komen houden in de betonnen bunker van Vorst Nationaal.
Ze hebben elk apart al twee soloplaten uitgebracht, maar hun contrasterende stijlen werken het best wanneer ze in één blender worden gegooid. Dat is tenminste de mening van Rick Rubin, de legendarische producer die zich over hun vorige langspeler ontfermde. Julia heeft een fragiele sopraanstem die af en toe enkele kraakjes vertoont, terwijl Angus iets wegheeft van een goedmoedige brombeer die net iets teveel sigaren heeft gerookt. Vorige maand verscheen Snow, de vierde langspeler van broer en zus Stone, waarop ze, vaker dan vroeger, gebruik maken van drumcomputers en de gelaagde, in galm gedrenkte gitaarsound occasioneel aan Daniel Lanois herinnert. Door hun intimistische vraag- en antwoordzang doen Angus & Julia Stone dan weer denken aan een roots-georiënteerde versie van The XX, maar net zo vaak wagen ze zich aan uitgekiende close harmony-passages of neemt de één het voortouw en brengt de ander discreet vocale accenten aan.
Hoe het komt dat de Stones (yep, ook voor ons is het even wennen) door de grote massa aan de boezem worden gedrukt, is ons eerlijk gezegd een raadsel. Ze hebben geen opvallende uitstraling en doen niets wat hen al niet veel beter is voorgedaan. Ze zouden natuurlijk de boy of girl next door kunnen zijn, dus misschien schuilt net daarin wel hun aantrekkingskracht. Angus en Julia zijn nette, vriendelijke mensen die gewis iedere hond aaien die ze tegenkomen en al eens een oud vrouwtje de straat over helpen. Zo bleek in Vorst, waar het duo rugdekking kreeg van een vierkoppige band, dat ook ‘gewoon’ een efficiënte marketingformule kan zijn.
De nieuwe songs vormden de ruggengraat van de set. ‘Baudelaire’ was indiehop die je even de indruk gaf dat Tricky zich tot het folkwezen had bekeerd, ‘Cellar Door’ steunde op een potige beat en het gedreven ‘Chateau’ kreeg met zijn poppy ‘ooh-oohs’ de aanwezigen al binnen het eerste kwartier in beweging. De songs waarin Angus de hoofdrol speelde, wisten ons het meest te bekoren: ‘Bloodhound’, waarin we zowel echo’s uit het werk van Joe Henry als Tom Petty konden ontwaren, moest het hebben van geraffineerde gitaaruithalen en een wild opvlammend orgeltje, ‘Who Do You Think You Are’ van een Springsteen-vibe en het veerkrachtige ‘Oakwood’ van een flirt met Fleetwood Mac. Julia van haar kant wist bij de toeschouwers vooral de gevoelige snaar te raken. Het bemoedigende maar niettemin in mineur getoonzette ‘Nothing Else’, verwees naar de akoestische wortels van het duo en dat deed ook het met fingerpicking versierde, zij het iets te glad gepolijste ‘Wherever You Are’. Het was dan ook een verademing toen de smoelschuiver van Angus er onverwachts een modderspoor door trok.
Tijdens het broze ‘For You’, dat ingetogen begon, tot de gitaren alsnog van de leiband mochten, zagen we meer dan één jong stel wegzwijmelen. Het elf jaar oude ‘Private Lawns’ boeide dank zij het inventieve banjospel en de zwoele trompetfrazen, maar zowel hier als in het zacht voorbij walsende ‘Soldier’ botste Julia’s heliumstemmetje tegen onze irritatiegrens aan. We weten het nu zeker: la Stone is een smurfin in het diepst van haar gedachten.
De hit ‘Big Jet Plane’ en het iets te schetsmatig gespeelde ‘My House Your House’ vormden het perfecte excuus om het publiek tot enige vocale participatie aan te zetten. Tussendoor hadden de kangoeroes uit Sydney enkele covers in petto: een weinig memorabele versie van Neil Youngs ‘Harvest Moon’ en het met een pittige rock-‘n-rollsaus overgoten ‘Uptown Folks’ van Dope Lemon, één van Angus’ vele hobbybandjes.
Broer en zus Stone toonden in Vorst hun vakmanschap. Alleen klonk het allemaal nogal braaf, afgeborsteld en voorspelbaar. Zo mag u twee keer raden wat het publiek tijdens ‘Snow’ op het beeldscherm te zien kreeg. Goed, de fans waren tevreden, maar zelf hadden we toch liever wat meer vuurwerksongs van het type ‘Crash + Burn’ gehoord. Als u ooit mag kiezen tussen The Stones en de Stones, denk dan zeker twee keer na.
