Concertreview: Arcade Fire op Best Kept Secret 2017
Rocksterren gooien dikwijls plectrums en drumstokjes het publiek in; Arcade Fire werpt ons de ziel (en ettelijke tamboerijnen) voor de voeten.
Aanvankelijk schrokken we na het horen van ‘Everything Now’ - een single van de nieuwe plaat. Arcade Fire had een vunzig hoekje van de popmuziek opgezocht: de Zweedse schlager-disco. Wederom een statement van de band die slechts in statements weet te communiceren.
Toegegeven: zo op het strand aan het idyllische meertje bij de Beekse Bergen zijn we in een innige romance verwikkeld geraakt met die potsierlijke kermis-piano en die verrekte panfluit. Aangenaam hossen, het is mogelijk.
Enfin, wij zijn graag de ‘Dancing Queen’ van Arcade Fire, ware het niet dat die Ikeakast van een kerel, Win Butler, tijdens de dans zijn zwartgallige wereldbeeld aan ons opdringt: ‘Every inch of sky’s got a star / Every inch of skin’s got a scar / I guess we’ve got everything now’.
Terwijl Win zijn hoofd schudt en peinst over de oneindigheid van het internet en de gruwelen van compulsief consumentisme maakt de argeloze weide vrolijk het deuntje af: ‘Na, na, na, na, na’. Wat volgt zijn grepen uit de grabbelton van oud werk. En jawel, altijd prijs!
We noteren het volgende: de laatste stukjes groen worden vermorzeld tijdens ‘Haïti’, de zon zakt dramatisch in het meer tijdens ‘Here Comes the Night Time’ en we schreeuwen nog altijd op het verkeerde moment ‘Hey!’ tijdens ‘No Cars Go’.
‘MTV what have you done to me? / Save my soul, set me free / Set me free, what have you done to me? / I can't breathe, I can't see’ horen we tijdens ‘Windowsill’ - een nummer dat ze haast een decennium geleden voor het laatst live speelden. Vanavond wordt het lied prompt uit de obscuriteit getrokken en krijgt het een vernieuwde context. Win - hij heeft een zwarte Stetson op z’n knar - schiet als een dandy cowboy gaatjes in de luchtballon die de waan van de dag is.
Meer van dattum tijdens - nieuw werk! - ‘Creature Comfort’: ‘Some boys hate themselves/Spend their lives resenting their fathers/Some girls hate their bodies / Stare in the mirror and wait for the feedback / Saying God, make me famous / If you can't just make it painless / Just make it painless.’ De led schermen gaan op zwartwit. Het klinkt funky, het klinkt koud, het swingt. Dichtgemetselde muren van emotie en grandeur worden opgetrokken en op tijd weer swingend afgebroken.
We zijn verwend met lekkernijen. De setlist is een autobiografie, een heldendicht, een bord vol greatest hits. De toekomst blijft echter schimmig.
Het moment
‘The Suburbs’, ‘The Suburbs (continued)’ en ‘Ready To Start’ vloeien perfect in elkaar over. Het is één lange prachtige lucide droom die zowaar wat vocht uit onze linker traanbuis trekt.
Het publiek
Tijdens ‘Everything Now’ steekt een enkeling ostentatief z'n middelvinger op. Zo die zit. We betwijfelen of Win en co uw vingertje hebben gezien, zo’n kilometer van het podium op overvolle festivalweide.
Quote
Win: ‘Love is a human right.’
Tweet
