Concertreview: At the Drive-In op Pukkelpop 2017
At the Drive-In in de Marquee was een verademing in de allervreemdste zin van het woord. Ze kwamen niet om te behagen maar om verwarring en onrust te zaaien, leken zich geen fuck aan te trekken van wat het publiek ervan vond en wilden enkel het glazuur van onze tanden spelen. En dan, helemaal op het einde, bleek dat ze ons toch ietwat te mak hadden gevonden. Vreemd. Maar goed.
At the Drive-In maakte één plaat waarmee ze cultstatus verwierven, ‘Relationship Of Command’, en hielden er dan abrupt mee op. 2000 was dat, zeventien jaar geleden. Zanger Cedric Bixler en gitarist Omar Rodriguez gingen met The Mars Volta platen maken waar gaandeweg steeds minder mensen een touw aan vast wisten te knopen, de rest – gitarist Jim Ward, bassist Paul Hinojos en drummer Tony Hajjar – richtten het traditionelere maar ook veel minder interessante Sparta op. Er kwamen nog nevenprojecten van – te veel om op te noemen, te veel om te beluisteren. En dan, in 2012, stoof At the Drive-In ineens weer over de planken. Tot eind 2012: opnieuw onenigheid en weer gedaan. Maar de razernij kruipt waar ze niet gaan kan, met als resultaat ‘Inter alia’, een nieuwe plaat van At the Drive-In in mei van dit jaar. En een tour die hen naar Pukkelpop leidde.
Daar begonnen ze eraan met ‘Arcarsenal’, opener van ‘Relationship Of Command’, dan ‘No Wolf Like the Present’, opener van ‘Inter alia’, dan ‘Pattern Against User’, tweede song van ‘Relationship’, en even dachten wij dat het zo verder zou gaan… en dat deed het ook, gedeeltelijk. Zes songs speelde At the Drive-In nog, afwisselend plukkend uit hun klassieker en hun nieuwe plaat, maar niet langer in voorgeprogrammeerde volgorde. ‘One Armed Scissor’, de song die iedereen zou kunnen meezingen mochten we net als Cedric Bixler slechts één keer om de vijf minuten moeten ademhalen, sloot af.
Met de ogen dicht hoorde je in de Marquee de groep van zeventien jaar geleden spelen. Jane’s Addiction op speed, zo snel en met zoveel maatwissels dat erop dansen zelfs voor Olympisch getrainden niet tot de mogelijkheden behoorde. Je stond erbij en – met de ogen weer open – keek ernaar. En zag dat het vanop enige afstand ook visueel niet zo hard verschilde van de groep van toen. Het helpt als iedereen, in tegenstellig tot pakweg The Strokes, nog al zijn haar heeft. Jim Ward was er niet meer bij (afgehaakt net voor de vorige tour) en Bixler – een kilo of tien erbij – zag eruit als een kruising tussen James Brown, Rob Tyner van MC5, en André Hazes, maar voor de rest: copy paste.
En net toen wij ervan uitgingen dat het hun geen ene moer kon schelen of wij er ook een beetje van hadden genoten, zei Bixler: ‘You’re a beautiful audience, but next time: don’t take quaaludes’.
Tien minuten voor hun voorziene tijd erop zat, waren ze al weg. Gewoon te snel gespeeld wellicht. Kan gebeuren.
