Concertreview: Banks in Paradiso (Amsterdam)
Luisteren naar The Weeknd en Aaliyah op Spotify, leidt met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid tot het verschijnen van de naam ‘Banks’ tussen uw aanbevelingen.
Afijn, dat is nu. In het voorjaar van 2013 waren wij tijdens onze nachtelijke dwalingen op Soundcloud getuige van het ontluiken van de sierlijke orchidee. Een bloemetje dat door een gilde van avant-gardistische slaapkamerproducers werd verzorgd en bewaterd. Onmiskenbaar waren de penseelstreken van Shlohmo, Lil Silva, Sohn en Jamie Woon. The hype was real. In het najaar (van datzelfde jaar) deelde ze het podium met de eerder genoemde ‘Star Boy’ in Radio City Music Hall.
In de afgeladen Amsterdamse zweetkeet - ook wel Paradiso genoemd - doemt de schaduw op van een gevallen engel. Ze wordt vergezeld door twee dansende sirenen annex nachtelfen die prechristelijke rituelen uitvoeren in een postapocalyptische setting. Verblindend tegenlicht, levenloos minimalisme en beats die zijn afgestemd op een menselijke hartslag - in de wereld van de ‘alternatieve’ R&B - een markt die thans groter schijnt dan de ‘normale’ R&B- zijn dit eerder stelregels dan uitzonderingen.
De stem van Banks is gedrappeerd in elektronische tierlantijnen, soms verbannen naar de achtergrond, bijwijlen ondersteund door statische choreografieën en steevast geëscorteerd door bulderende overdubs, die ons doen vermoeden dat wij figureren in de opname van haar volgende videoclip. ‘Poltergeist’ bezweert en zou een dampende seksscène in een internationale parfumreclame kunnen begeleiden. Gedurende ‘Fuck with Myself’ wordt de bevrijdende en egostrelende kreet: ‘I fuck with myself more than anybody else’ instemmend meegeneuried.
Stijl über alles, is de filosofie. Het getouwtrek tussen fictie en realiteit poogt te verhullen dat nummers als ‘Drowning’, ‘Judas’ en ‘Haunt’ bar weinig om het lijf hebben. Tijdens ‘Gemini Feed’ worden levenslessen uit uw dagelijkse horoscoop versierd met toonladders die een euforische revolte dienen te stimuleren. Meer van dattum tijdens de vrije interpretatie van ‘Better’, een demonstratie van organische vocale acrobatiek, waarbij Jillian de spreuk ‘I can love you better than she can’ zacht prevelt, gefrustreerd hinnikt, bezeten snurkt en uiteindelijk hysterisch jodelt. Het is een spreuk die uitmondt in een hitsige bezwering.
Helaas schenkt het geringe reliëf tijdens de relatief korte passage ruimte aan sluimerende verveling en vroegtijdige verzadiging. De hypnotiserende elektronische cadans wordt één keer onderbroken tijdens ‘Mother Earth’, een folk- en americanaballade die een naakte Banks toont. Zo ontdaan van vocale vermommingen klinkt haar trillende stem teer en breekbaar. De avond wordt besloten met een gierend ‘27 Hours’ en een daverend ‘This Is Not About Us’.
Op weg naar de garderobe realiseren we ons het volgende: als we nu in het jaar 2001 leefden, had Jillian Banks hoogstwaarschijnlijk exact hetzelfde repertoire met een akoestische gitaar voorgedragen onder de noemer ‘singer-songwriter’.
Het publiek
Smolt na de eerste zucht.
Quote
Een fluisterend ‘Amsterdam…’
Tweet
