Concertreview: Bazart in Paradiso Noord (Amsterdam)

Vlaanderen is voorlopig even suf gespeeld. Hoog tijd voor de jonge koningszonen van Bazart om verder rond te struinen door het rijk der Nederlandsche taal. Voor uw nederige recensent betekent dit:: koukleumen op de pont richting Amsterdam Noord.

Gladjanus Mathieu glijdt als een glibberige aal over het podium. Het is alsof hij in zijn slaapkamer voor de spiegel staat te heupwiegen. Met zijn zorgvuldig gecoiffeerde stoppels en natte haarslierten die zijn wimpers kietelen lijkt hij op een combinatie van een R&B-geilneef en Dinant Woesthoff - u wellicht bekend als de kreunende hansworst van Nederrock band Kane. Ook hij maakte zich veelvuldig schuldig aan de ‘gekruisigde Jezus pose’. Een gebaar dat vanavond helaas net té cryptisch is voor de meute. Zij hebben zich al kort na de lancering van de eerste noot knus in Mathieu’s handpalm genesteld en wachten gewillig op verdere instructies.

undefined

Met branie produceert Bazart schaamteloos melodieën met de grootste gemene deler, vergezeld door zwoele zangpartijen, die met de dictie van een VRT-nieuwslezer worden gearticuleerd. Dat maakt het makkelijk om over Mathieu’s poëtische scheten te struikelen. Ze staan vooral in dienst van de melodie, maar geuren als pretentieuze orakelspreuken. In werkelijkheid zijn het verfstreken die net als de atmosferische synthesizers deel uitmaken van een impressionistisch schilderij.

Over het algemeen is de nukkige en nuchtere Nederlander daar - wellicht nóg meer dan de Vlaming - allergisch voor. Eerst treedt er kortsluiting op in het brein bij het horen van Nederlandse zang die niet direct binnen binaire categorieën ‘schlager’ of ‘kleinkunst’ valt. Het heeft iets te maken met een licht minderwaardigheidscomplex voor de moedertaal. Enfin, speciaal voor hen - de sceptici - levert Bazart schokkend bewijs: ‘Nederlands’ is géén muziekgenre, slechts een taal.

undefined

Naast ‘Goud’ hebben de mannen een arsenaal aan oorwurmen die zich nestelen in de oorschelpen en de trommelvliezen strelen. Persoonlijke favoriet ‘Nacht’ leidt ons door een mistig bos. De liefde in Paradiso Noord voor ‘Tunnels’ tovert een scheve grijns op Mathieu’s tronie. ‘Lux’ dendert. Een vrije interpretatie van de parel ‘Kloon’ komt niet helemaal uit de verf, maar tijdens ‘Chaos’ staan de sterren en planeten weer op de juiste plaats. Een vluchtige optelsom wijst uit dat Bazart veel meer is dan een muzikaal misverstand. Al maken de geringe tempowisselingen in het beknopte repertoire de set even vlak als de Hollandse polder en even lang als een aflevering van ‘Thuis’.

Bazart maakt onvervalste pop van internationale allure. IJzersterk muzikaal schrijfwerk: sfeerscheppende coupletten gevolgd door refreinen die zeebevingen in de oceaan van elektronische indie-noir doen ontstaan en leiden tot spartelende bakvissen. Een muzikale tsunami waarbij de zinderende en trillende bas aangenaam stoelgang-stimulerende tonen wappert. En als klap op de vuurpijl: de hemelse achtergrondvocalen van de engel Simon Nuytten. Bazart is in het bezit van een loper die past op het slot van menig hartkamer.

Het moment

De langverwachte bis ‘Goud’ wordt al enthousiast meegekeeld voordat de mannen goed en wel zijn wedergekeerd.

Het publiek

Ziet eruit als dwarsdoorsnede van wat er zoal in de gemiddelde Hollandse woonwjk rondwandelt. De kwijlende bakvisjes op de eerste rij, dertigers op de tweede rij en grootouders op het balkon. Tevens: opvallend veel Vlaams vlees in de kuip.

Twitter