Concertreview: Bazart op Pukkelpop 2018
De jongens van Bazart leken wel kanaries die na jaren eindelijk uit een versmachtende koolmijn mochten. "Pukkelpop, we zijn zo fucking blij dat we terug zijn", herhaalde frontman Mathieu Terryn tot viermaal toe. De herwonnen vrijheid baarde niet verwonderlijk een ijzersterk popconcert.
Bazart trapte zijn show af zoals de goede vrienden van Oscar And The Wolf dat vrijdag deden: met overdadig spuitende confettikanonnen die netjes over de weide verspreid stonden. Bloedrode snippers daalden neer op de tonen van 'Voodoo', terwijl Mathieu Terryn zijn meest romantisch-getormenteerde blik opzette en zijn halflange haren liet wapperen in de avondwind. Ons decennialang verdrukte puberhartje maakte zowaar een sprongetje – euh, sorry, er was Cara-pils in de backstage. Véél Cara-pils.
undefined
Het hoogst fashionable ogende trio Terryn-Symons-Nuytten bleef ook moeiteloos drijven tijdens 'Nacht', een synthpop-song uit de klas waar ooit ook Duran Durans 'Save a Prayer' op de voorste bank zat. Het keyboardmotiefje van nieuwe single 'Grip (Omarm me)' deed ons dan weer enigszins denken aan 'Visions of China' van Japan. Om maar te zeggen: Bazart wortelt ontegensprekelijk in een muziektraditie en niet zomaar de minste. Als u van goede wil bent, mag u daar ook The Postal Service en Junior Boys aan toevoegen. (Oké, en de Frank Boeijen Groep, toegegeven)
Verbeten kop
Maar genoeg nerdy gezanik. Live gaf 'Grip' meer geheimen prijs dan op plaat, mede dankzij Terryns passionele voordracht. Wie niet om kan met zijn popstermaniertjes zal het niet graag horen maar: Terryn beheerst alle kneepjes die de frontman van een grote popband onder de knie moet hebben. Hij heeft de flair, de moves en de assertiviteit die bij het vak horen. Voor shoegazers moet u elders zijn.
Oh ja, en 'Lux' blijft een moordsong. Gek dat dat liedje nooit zo is ontploft als Bazarts successingles. Nu ja, het kan niet elke dag Kerstmis zijn, zo wist onze betovergrootmoeder al na de Vierde Slag om Ieper. In'Chaos' draafde Terryn met verbeten kop over de catwalk en vervolgens door het gangpad van de frontstage, tot vreugde van de naar een vluchtige blik smachtende meisjes aan de nadarhekken.
undefined
Waarom zouden wij deze Icari hun vlucht rakelings langs de zon niet gunnen? Wij zijn vooral benieuwd hoe zij straks de songs van hun in september te verschijnen tweede plaat met hun oude Belpopclassics zullen verzoenen. Sikkeneurige Bazarthaters kunnen onze rug op. Of zoals die geflipte gele space-olifanten uit South Park het ooit eloquent stelden: suck my jaggon!
undefined
Het vagevuur in
Hoe zat het trouwens met die nieuwe nummers? Welaan, 'Intro' pochte in Kiewit met een hard, kaal, traag ritme en een gekwelde tekst over liefdesbesognes. 'Onder ons', een duet met Eefje de Visser, beschikte over een dijk van een zangmelodie die voortreffelijk tweestemmig over de weide schalde - eat it up, 'Zoutelande'. Top.
'Waarom zouden wij deze Icari hun vlucht rakelings langs de zon niet gunnen?'
Ook de meezingers troffen doel. 'Tunnels' profiteerde ten volle van de sierlijke zangharmonie van de boys - fraai! - en op bevel zong u mee "zolang het straks maar over gaat / mijn drang naar overmaat", arm in arm. Waar dat precies op slaat, weten wij eigenlijk nog steeds niet maar hé, wie wel? Monsterhit 'Goud' schoot aan een rotvaart het vagevuur in, tot Terryn door het middengangpad naar de P.A.-tent spurtte en er op het dak klom om er iedereen aan te manen een gat in de lucht te springen, terwijl de confettikanonnen nogmaals feestelijk ejaculeerden. Superbe entertainment.
undefined
