Concertreview: Bear's Den op Pukkelpop 2017
Andrew Davie en Kevin Jones vormen een liveband van het zuiverste pompwater. Bear's Den heeft het vak op straat geleerd, en op alle podia waar men hen toeliet. Toen waren ze nog arme sloebers die het gevoel hadden dat niemand hen zag staan. Nu, niet lang nadat ze zelf van de verbazing zijn bekomen dat hun blend van Snow Patrol en Bruce Springsteen afnemers vindt, keken ze een paar tienduizenden muziekliefhebbers in de ogen.
Een flinke knaap die iets aanstootgevends vindt in het Berenhol. Men zou bij hun muziek eventueel in slaap kunnen vallen, maar hen steekhoudende verwijten naar het hoofd slingeren is al moeilijker. Wanneer Davie en Jones na afloop uiting geven aan hun dankbaarheid om zoveel lieve reacties, is dat aandoenlijk en oprecht. Hun songs zijn zachte pleisters op oude wonden. Ze slagen erin om een na drie festivaldagen welgekomen rust over de weide te brengen. En je hoeft er maar de YouTube-comments bij hun clips op na te slaan ('Dankzij 'Agape' leef ik nog', 'Door wat ik van Bear's Den heb geleerd, heb ik beslist om na 13 jaar terug contact op te nemen met mijn ouders', 'Doet wonderen voor mijn nachtrust') om te begrijpen dat ze bij veel mensen de gevoelige snaren blindelings weten te vinden.
'Red Earth & Pouring Rain' klonk vandaag wel érg als The War On Softdrugs. 'Isaac' was live een stuk kloekborstiger dan op plaat. 'Magdalene' en 'Agape' waren af.
Maar aan hun teksten valt te schaven. 'Emeralds' is geen slechte song, maar als iemand ons in beperkte kring ooit de woorden 'There are emeralds in the moon glow / And storms raging through my mind / Just a whisper in the shadows / And I fell into the night' toefluistert, krijgt hij kletsen.
En de groep mag zo stilaan de navelstreng met Mumford & Sons doorknippen. Beide groepen komen uit West-Londen, hebben hun banjofase al achter de rug, bevatten voornamelijk leden die ter kaap'ren mogen varen en hebben een uit de kluiten gewassen band met Bryan Adams. In het geval van Bear's Den is dat natuurlijk hun cover en visitekaartje 'Heaven', vandaag in larger than life-uitvoering. Marcus Mumford heeft zijn vaste motto van Adams geleend: 'Everything we do, we do it for you'. En vandaag ook nog verwikkeld in een één-tweetje op de Mainste Stage van Kiewit. Ik voorspel dat zij van Bear's Den over minder dan een jaar in de pers zullen zeggen dat ze de vergelijkingen met Mumford beu zijn, maar dan moeten ze ook niet meer afkomen.
Davie vertelde tussendoor de anekdote dat hij dit weekend in de backstage van Pukkelpop voor het eerst zijn grootste idool heeft ontmoet: Guy Garvey van Elbow. 'Niet helemaal verlopen zoals ik dat had gewild.' Tijdens een spelletje pingpong met de band had iemand het balletje weggeslagen, waarna het was gerold tot aan de eksterogen van Garvey. 'Vooraf had ik over die eerste ontmoeting met hem al heel vaak gefantaseerd. Ik had allerlei interessante openingszinnen ingeoefend. 'Mag ik mijn balletje terug', was daar niet bij.'
