Concertreview: Bedouine op Best Kept Secret 2018
Op Best Kept Secret kwam Bedouine net uit de douche gestapt, vooralsnog niet op zoek naar een handdoek.
'Folk met de f van fluweel, fijnmazig en flatulentievrij'
Azniv Korkejian - het was van Sashimi Peeters geleden dat ze zich bij de burgerlijke stand nog eens zo vermaakt hadden - kijkt lankmoedig uit haar ogen, met wimpers waar altijd nog een restje dauw op kleeft. Vrijdagmiddag mocht ze als Bedouine podium drie van Best Kept Secret uit de cadeauverpakking ritselen. Dat deed ze in het gezelschap van een microfoonstatief waar rozen zich in een mooie krul rondgezoend hadden, een petieterig tafeltje met een kaars erop, en een akoestische gitaar. Voor het overige was er het veelbelovende niets: de slingers en strijkers vanop haar debuutalbum had ze thuisgelaten. Op Best Kept Secret kwam Bedouine net uit de douche gestapt, vooralsnog niet op zoek naar een handdoek.
Ze kwam met ‘Nice and Quiet’, met ‘Back to You’, met ‘Skyline’: liedjes op de payroll van de NV Melancholie, prettig vergiftigd met de weemoed van de wereldreiziger. Folk met de f van fluweel, fijnmazig, flatulentievrij. En met een warm sixties-adempje. Je had haar voor de She uit She and Him kunnen houden, of voor een Joan Baez voor nieuwe, dubieuze tijden. Maar ze was simpelweg Bedouine: de vrouw die ons vertelde dat ze ontroerd was door de babyzwaantjes die op het meer van de Beekse Bergen argeloos hun lot tegemoet drijven.
Ergens halverwege haar set lanceerde Bedouine een nieuw en nog naamloos nummer - het publiek mocht suggesties doen voor een titel. ‘My Daisy’, riep er eentje, ‘Quiet Night’ probeerde een andere, ‘Big Swan, Little Swan’ gilde iemand die op de middelbare school gepest werd. Toegegeven: 'My daddy and me are on crack since we’ve had our colonoscopy', mijn bescheiden suggestie, werd evenmin weerhouden. Al was er geen tijd om daar huilerig over te gaan doen, want daar begon Bedouine zowaar Elton John te coveren. En ze coverde goed: ontdaan van gluten en lactose bleek ‘Come Down in Time’ plots een rillerige, pasgeboren baby.
‘Louise’ kondigde Bedouine aan als “een hoopvolle song over Syrië”. Want juist, dat heb ik u nog niet verteld: ze is geboren in dat land aan de Middellandse Zee waar het een eitje is om het geluk definitief van je gat te schudden - en als je dat nalaat, doet een hufterige scudraket het wel voor je. Ze trok met haar ouders naar Saoedi-Arabië, en daarna ging het naar de Verenigde Staten dankzij winst in The Green Card Lottery. Een win for life, ja - hoe gaat het nog met uw Kenobiljetje?
Toegegeven, het had allemaal de spanningsboog van een seizoen van Sporting Lokeren, en alleen toen ik héél erg aan uien dacht, was een traan bereid mijn ooghoek te annexeren. Maar ach, terwijl Donald, Kim en Vlad buiten de winter laten woeden, kunnen wij deze zomer toch maar beter nectar proeven, madeliefjes aan elkaar kransen, en op de hooizolder een teder fuckfest hosten? Je staat op de gastenlijst, lieve Azniv.
