Concertreview: Charlotte de Witte op Rock Werchter 2017
Charlotte ‘Raving George’ de Witte vindt u in het woordenboek onder de lemma’s ‘gitzwart’, ‘loeihard’ en ‘ravissant’; haar platen doopte ze onder andere Weltschmerz en Slaves. U ruikt het al: geen olijke bedoening in KlubC vanavond.
Dat gedweep met duisternis en ander droefs heeft haar echter geen windeieren gelegd – weinig namen zo klinkend op de Vlaamse technoscène als die van Charlotte de Witte, de twintiger die lieflijk glimlachend binnen- én buitenland om haar vinger windt. Case in point: ze sprokkelde al vijfmaal Tomorrowland en zesmaal Pukkelpop bij elkaar, plus een onophoudelijke reeks sets in exotischer oorden.
Afijn, voor het mainstreamwerk kon u zich gelijktijdig laven aan het flamboyante Oscar & The Gospelpoppers in The Barn en aan het, euh, jong geweld van Radiohead op de Main Stage. Charlotte was de redding voor de technoheads, voor de (te)laatkomers aan de andere podia, en voor wie de twee andere opties niet kon luchten.
De rol van het diep getergde poppemieke zit haar overigens als gegoten, en waar die rol zich bij andere dames van haar leeftijd uit in een ongezonde obsessie voor paarden, ropeskipping, of het verzamelen van Diddl-papiertjes, graaft de existentiële pijn zich bij Charlotte naar buiten in de vorm van snoeiharde technotracks à la ‘Make your move’ of ‘Vapour’ van Slam – maar wees gerust, ze klopt u misschien wel op uw smoelwerk, maar dan met een lachje zó verlegen dat u de uitgevallen tanden met smaak doorslikt. En toch, iemand wiens eigen werk vlotjes overeind blijft naast, we zeggen maar wat, kathedralen van platen als ‘Rave’ van Sam Paganini, heeft geen enkele reden om verlegen te zijn. Geen énkele!
De driehoek Wakkerzeel-Werchter-Haacht uit hun voegen gebeukt, een paar kinders vertrappeld, de KlubC omgetoverd tot een borrelende heksenketel – geslaagd, denken wij zo. Trippen met La Witte is gene plattekaas, ’t moge duidelijk zijn.
Het moment:
Het legendarische ‘Universal Nation’ van Push als afsluiter. Ploat!
Het publiek:
Dunde na een half uur stevig uit, maar de blijvers méénden het ook.
Quote:
We dachten ergens halfweg de set te horen: ‘You do to me what love does to life,’ maar we kunnen ons vergissen.
