Concertreview: Chrome in Het Bos
Iedereen weet dat ‘Never Mind the Bollocks’ van de Sex Pistols de muziekwereld in 1977 op zijn kop zette. Minder bekend is dat de acid punk-band Chrome toen een soundtrack wilde maken voor een psychedelische stripteaseshow.
Die werd ‘Alien Soundtracks’ genoemd, maar de organisatoren weigerden die wegens 'te radicaal'. Ook in Het Bos werden er geen borsten geflasht, maar toch brachten Helios Creed en co. een compromisloze hell of a show.
De talrijk opgekomen dertigers, veertigers en vijftigers verwachtten niets minder, want Chrome is dankzij Stooges-meets-synths-and-experimental-noise-platen als ‘Half Machine Lip Moves’ en ‘Red Exposure’ een levende legende in het undergroundcircuit. En hoewel hun latere officiële lp’s het niveau van hun langspelers uit de jaren 70 en 80 niet halen, is het drie jaar oude ‘Feel It Like A Scientist’ een knap staaltje cyberpunk. Toch speelden de Californiërs vooral ouder werk: de groep vuurde potent klinkende versies van ‘T.V. As Eyes’ en ‘Zombie Warfare (Can’t Let You Down)’ al vroeg in de set op het publiek af. Ook de daaropvolgende nummers bulkten van lillende, grofkorrelige en door de zaal zwiepende gitaarsolo’s. Én van heliumachtige stemuithalen van Helios Creed, die hij geregeld afwisselde met laag gegrom. Dat alles werd trouwens ondersteund door een retestrakke ritmesectie die opgefleurd werd met synthbeeps à gogo. Amusant!
Dat was het optreden ook visueel. Het vijftal stond er op het spaarzaam wit-rood verlichte podium het grootste deel van het optreden onbeweeglijk bij, in zwarte leren jacks, met stetsons en omgekeerde petten. Met hun zonnebrillen en kauwgom in de mond leken ze zo weggelopen uit een John Carpenter-prent. En net zoals bij horror- en sciencefictionfilms moesten we halverwege de set al eens geeuwen wegens té langdradig en voorspelbaar.
Maar de groep maakte de mindere passages ruimschoots goed met een uit gewapend beton opgetrokken wall of sound tijdens het uit ‘Feel It Like a Scientist’ geplukte ‘Nephilims’ en een verschroeiende versie van golden oldie ‘Firebomb’. Creed grolde en grauwde zich uitstekend een weg door die uitgesponnen en punky, Hawkwind-achtige spacerocker. Hét hoogtepunt spaarde de band op tot de bisronde. Het heette ‘Chromosome Damage’ en dat was een onstuimig om zich heen schoppende, wild in een bokaal whoooshs en bleeps graaiend psychedelisch stukje punk. Het nummer mondde uit in een lekker smeuïge, kolkende portie noise en zette daarmee een withete finale in. ‘See you somewhere next year?’ Hopelijk sneller dan dat, Helios!
